Nu de Covid crisis langzamerhand naar een duister en hopelijk snel vergeten achterkamertje van het verleden aan het wegdeemsteren is, eisen de media onze aandacht op voor een nieuwe “epidemie”: de apenpokken. Deze keer wordt er niet meer gesproken over lockdowns en afstandsregels. Integendeel, we worden systematisch gerustgesteld, dat het hier vooral om een “homoziekte” gaat, of politiek correcter verwoord: een ziekte voor mannen die seks hebben met mannen. En binnen die groep mannen, zou het vooral gaan om de meest seksueel promiscue onder hen: met name die vieze heertjes die voortdurend naar nieuwe kicks zoeken in openbare toiletten, snelwegparkings, sauna’s, parenclubs, festivals voor fetisjisten etc. Mannen die niemand persoonlijk denkt te kennen en waar niemand dus een moer om geeft.
Hoewel officiële Gutmenschen zich in de media in een bui van deugdpronkerij hoeden voor homofobe “stigmatisering”, is de realiteit voor apenpokken-patiënten heel anders. Vermoeid door het 2 jaar lange Covid debacle, staan artsen en ziekenhuizen er namelijk niet op te wachten om ook nog die patiënten erbij te nemen. Daarvan getuigen de artikels van slachtoffers, die bij medische professionals op weinig medeleven konden rekenen. “Eigen schuld, dikke bult,” is hierbij de redenering in een neoliberale denkwereld, waar ieder verantwoordelijk is voor de gevolgen van zijn eigen foute beslissingen. We merkten deze mentaliteit al bij andere gezondheidsvragen. Is iemand roker, obees of niet gevaccineerd tegen Covid 19? Dan is het volgens sommigen perfect aanvaardbaar om deze nieuwe “zondaars” uit de sociale zekerheid uit te sluiten. Enkel perfecte mensen, die nooit eens iets ongezonds of gevaarlijks ondernemen, hebben volgens deze denkwijze recht op solidariteit van de gemeenschap.
En daar wringt het schoentje, vooral wanneer men de wereld bekijkt vanuit een Christelijk oogpunt. Barmhartigheid, ook voor hen die het ogenschijnlijk niet verdienen, is namelijk een kernwaarde van het Christendom. Religieuze orden gaven ons doorheen de geschiedenis al het voorbeeld, door aan het voorfront te staan van de verzorging van allerlei besmettelijke ziekten, waarvan sommige toen al werden geassocieerd met onverantwoordelijke gedragspatronen. Het weigeren van medische hulp of toegang tot de sociale zekerheid aan patiënten, gebaseerd op hun persoonlijk gedrag, is in wezen onmenselijk en kan daarom enkel bijdragen tot medisch totalitarisme en maatschappelijke afbraak.
Christelijke barmhartigheid is echter geen vrijgeleide voor zondig gedrag. Seksuele promiscuïteit kan namelijk zeer schadelijk zijn voor lichaam en ziel. Jammer genoeg heeft de moderne samenleving met zijn verheerlijking van seksuele uitspattingen in naam van een verkeerd begrepen tolerantie, nog maar weinig oog voor deze realiteit. In het geval van apenpokken werd er bv geen enkele oproep gedaan om swinger sauna’s, parenclubs of andere hotspots van seksuele promiscuïteit te sluiten. Na alle opofferingen, die ons tijdens de strenge Covid periode werden opgedrongen, is zulke nalatigheid uiteraard onbegrijpelijk. Hopelijk zullen dan toch de juiste middelen worden ingezet om deze nieuwe epidemie het hoofd te bieden.
Recente reacties