Als het hart weer dorst krijgt – over verlangen, stilte en herbronning in de Advent

Een pastorale uitnodiging tot verdieping en stilte in de Advent

Soms lijkt geloven iets vanzelfsprekends. We gaan naar de Mis, we bidden, we doen wat we kunnen.
Maar diep vanbinnen blijft er iets wat dorst heeft. Niet naar méér woorden of bezigheden,
maar naar iets echts — naar de nabijheid van de Heer zelf.

We leven in een tijd waarin haast vanzelfsprekend is geworden.
Ook ons geloofsleven ademt dat ritme mee. Toch zegt iets in ons:
het moet dieper kunnen.
We weten dat Advent een tijd van verwachting is,
maar vaak raast ze voorbij voor we goed beseffen waarop we eigenlijk wachten.

“Het hart is onrustig, totdat het rust vindt in U.”

– heilige Augustinus

Dat verlangen, die dorst, is geen gebrek — het is genade.
Het is de fluistering van God zelf die ons uitnodigt tot rust, tot eenvoud, tot herbronning.

Precies dat stond centraal in de retraite die
Apostoli Viae op 8 november hield:
Hoe te behoren aan Hem — een dag van gebed, stilte en eucharistische verdieping.
Geen lessen, maar een geestelijke weg: leren leven als iemand die werkelijk toebehoort aan Christus.

De vier stemmen van de retraite

De dag begon met pater Jesse Mango,
die sprak over de Eucharistie en het mysterie van de genade.
Hij herinnerde eraan dat God altijd de eerste is die trekt —
dat wij niet tot Hem komen uit eigen kracht,
maar dat het zijn liefde is die ons lokt,
zoals een bron die dorst wekt om te kunnen laven.

Daarna namen dr. Anthony Lillis en Claire Dwyer ons mee
naar de heilige Elisabeth van de Drie-eenheid.
Zij leert ons dat God in ons woont — stil, verborgen, werkelijk.
Dat het gebed niet altijd woorden nodig heeft,
maar dat de ziel een heilig binnenste draagt waar de Drie-ene leeft.
Hun boodschap klonk als een echo van Advent:
God die komt, niet van buitenaf, maar van binnenuit.

In de namiddag sprak pater Ignatius Schweitzer, O.P.
over de Menswording en de Eucharistie —
over de God die niet dichterbij kon komen dan Hij al is gekomen.
Hij liet zien hoe de kribbe en het altaar één mysterie vormen:
de eeuwige nederigheid van God die zich laat ontvangen.
Zijn woorden deden stilstaan bij de vraag
of wij Hem nog toelaten zo nabij te komen.

Tot slot volgde een gesprek met Dan Burke,
dr. Lillis en Claire Dwyer.
Ze spraken over trouw in het gewone leven,
over gebed te midden van drukte en vermoeidheid,
over de stille aanwezigheid van Jezus in de dagelijkse dingen.
Hun woorden klonken als een zachte samenvatting van de hele dag:
Christus komt niet alleen in bijzondere momenten,
maar in alles wat we Hem durven toevertrouwen.

“God kon niet dichterbij komen dan Hij al gekomen is.”

– pater Ignatius Schweitzer, O.P.

Wie luistert, hoort in elk van deze conferenties de adem van de Advent:
het verlangen, het wachten, het ontvangen,
de nederige vreugde van God die komt.

📖 Lees hier het volledige verslag van de retraite:

Hij die blijft komen – De retraite “How to Be His” als weg van Advent

Neem er rustig de tijd voor.
Laat deze woorden je begeleiden in de weken van verwachting.
Want Advent is niet enkel voorbereiding op Kerstmis,
maar een oefening in overgave:
leren leven vanuit het wonder dat Hij blijft komen.
Altijd.