Christendom als religie van moed: het huwelijk

In onze individualistische wereld wordt elke vorm van engagement, en het huwelijk in het bijzonder, met angst en wantrouwen bekeken. Het huwelijk wordt via allerlei kanalen als  iets risicovols, verstikkends en pijnlijks voorgesteld; een eindig verhaal en vooral een rem voor de zelfverwezenlijking van het individu.  Sommige auteurs op dit forum spreken in verband met het huwelijk zelfs over een “kruis”. Een kruis van zelfverloochening, opoffering, zuivering via het lijden etc. Uiteraard veronderstelt elk goed functionerend koppel een flinke dosis persoonlijke inzet, compromissen en inlevingsvermogen. Het leven kan hard en onverbiddelijk zijn, en zo je relatie onder druk zetten. Maar toch gebeuren er binnen een huwelijk ook veel vreugdevolle, warme, bijzondere momenten. Vaak neemt dit de vorm aan van kleinere dingen: een glimlach, een liefdevolle streling, een troostend of begrijpend gebaar, een romantisch Whatsappje, etc. Daarom zou ik het huwelijk vooral willen interpreteren als een reflectie van Gods eeuwige liefde. De echtelijke liefde is ons gegeven, zodat wij beter kunnen begrijpen, hoe God ons liefheeft. Het associëren van het huwelijk met vooral leed en opoffering, past volgens mij eerder in de sfeer van angst en maatschappelijke afbraak, die ons sinds Wereldoorlog II al plaagt. 

Als Gen Xer, opgevoed door ouders en grootouders die Wereldoorlog II nog persoonlijk hebben meegemaakt, ben ik steeds omringd geweest door een maatschappij, overmand door de negatieve aspecten van het leven en angst. Angst om te lijden, angst voor armoede, angst voor extreemrechts en de Islam, angst voor economisch verval, angst voor kernoorlog, angst voor ontrouw en scheiding, angst voor werkloosheid, angst voor sekten, angst voor verkrachters en pedofielen, angst voor drugs, verslavingen en ongewenste zwangerschappen, angst voor een moeizame oude dag,  angst om geen controle te hebben over het levenseinde en noem maar op. Het leven lijkt op deze manier wel een serie van potentieel en gerealiseerd lijden zonder plaats voor vreugde en hoop. En in deze wereld is er geen plaats voor Christus, waarvan de boodschap zelf ook wordt weggespoeld door negativisme inzake de Kerk en haar vele schandalen. Het is dan ook geen wonder, dat het Christelijke geloof in ons land is afgenomen. 

Ook vandaag blijft de angst onder mensen steeds groter worden. Youtube loopt over van video’s over oorlogsdreiging, klimaatrampen, relationeel en economisch leed, complotten en andere eindtijdprofetieën.  Mensen zijn zo angstig geworden, dat ze geen kinderen meer willen, dat ze zich niet meer durven engageren of niet langer geloven dat iemand hen voldoende zou kunnen liefhebben om hen trouw te blijven.  En wanneer men niet de knapste, vlotste of succesvolste is, lijkt het soms hopeloos. 

Angst en wanhoop zouden echter geen plaats mogen krijgen in het leven van de Christelijke gelovige. Angst is de taal van de duivel. Deze wil dat we verlamd blijven en niets meer ondernemen in ons leven…dat we altijd verwachten dat “het” toch fout zal lopen… dat de toekomst duister en zonder hoop is. Mensen proberen hun angst te verdrinken in werk, tijdelijk vertier, seks en materiële dingen. Dit maakt hen vaak apathisch, maar neemt de onderliggende angst niet weg. Daarom is het belangrijk om angst nu eens eindelijk uit ons leven te verbannen!  Zo kan er eindelijk weer plaats vrijkomen voor de hoop en redding door Christus. Dit is geen oproep om de realiteit van het lijden binnen bepaalde huwelijken en families te negeren, maar om bewust te kiezen voor hoop, geloof en liefde.  Laten we daarom het huwelijk niet zien als een kruis, maar een warme thuis, een plaats van vertrouwen, waarin Gods eeuwige liefde een menselijk gelaat krijgt. Want ik wil vertrouwen op de toekomst en de realiteit dat, in het midden van onze chaos-maatschappij, liefde mogelijk is, ook tussen man en vrouw, op voorwaarde dat we ons hiervoor willen inzetten en ons hiertoe willen engageren. Jij ook?