“Ik dacht dat God een tiran was”
Een getuigenis dat angst ontmaskert en liefde laat spreken
Ismail Youssef dacht dat God een tiran was.
Als kind groeide hij op tussen Egypte en Canada, opgevoed als moslim, verscheurd tussen angst en het verlangen om vrij te zijn.
Hij bad, vastte en deed alles wat moest, maar diep vanbinnen bleef één vraag knagen:
“Als God liefde is, waarom voel ik me dan zo bang?”
Toen hij volwassen werd, besloot hij het onuitspreekbare te doen:
hij gaf God drie maanden om te tonen dat Hij bestond —
drie maanden van stilte, strijd en wanhoop.
“Ik meende het echt,” vertelt hij.
“Of Gij zijt echt, of Gij zijt niets.”
Maar net toen hij dacht dat hij klaar was met geloven, gebeurde iets onverwachts.
Op de universiteit ontmoette hij jonge christenen die hem niet wilden overtuigen,
maar gewoon van hem hielden — ook toen hij hen uitlachte.
“Ze bleven van me houden, ook toen ik hen beledigde. Dat brak me. Ik wist niet dat mensen zo konden liefhebben.”
Hun geduld werd het begin van zijn omkeer.
Niet via regels of discussies, maar door iets wat hij nooit had gekend: onvoorwaardelijke liefde.
“Geloof is niet irrationeel,” zegt hij. “Het is suprarationeel – groter dan rede, niet kleiner.”
Hij begon te zoeken, te lezen, te denken.
En ontdekte dat geloof en rede geen vijanden zijn.
Toen hij uiteindelijk het christendom omarmde, vond hij niet de angst van zijn jeugd terug,
maar een vrede die hem tegelijk nederig en vrij maakte.
En op het einde van zijn weg stond Maria – zacht, stil, troostend.
“Ik dacht dat heiligheid hard was, tot ik Maria ontmoette.
In haar vond ik iets van mijn eigen moeder terug, maar genezen.”
Dit is geen verhaal over religies die botsen, maar over een mens die de Liefde vond die hij nooit kende.
Over angst die plaatsmaakt voor vertrouwen, over oordeel dat verandert in genade.
In een wereld vol woorden en kampen brengt dit getuigenis stilte —
en herinnert het ons eraan dat vrijheid begint waar angst eindigt.
➡️Lees hier verder: “Ik dacht dat God een tiran was”
Een getuigenis dat harten aanraakt en hoop wekt – zacht als licht dat binnenvalt.
Mooi artikel. En blijkbaar alleen “de Stilte” die geantwoord heeft !!
“Vrijheid begint waar angst eindigt”. Ja, zelfs niet-Christenen zullen dit beamen.
Er is “iets” dat ons allen verbindt 🌎🙏
Bang zijn (algemeen) of “bang zijn van God” is GEEN misdaad, maar het toont WEL aan hoe onzeker en twijfelachtig we zijn als mens. Twijfel (dus ook geloofstwijfel) is niet echt christelijk te noemen. Onze angst moet dus WEG !!
Voor velen is dit niet eenvoudig om ten Volle te begrijpen. Hoeveel gelovigen lopen niet rond met een gevoel van: “Er is me TE VEEL onrecht aangedaan” ?? En als dat onrecht plaats vond binnen eigen familie of trouwe omgeving, dan volstaan woorden van troost niet meer. Op een of andere manier dient men dan zélf aan het werk te gaan. Via bezinning bijvoorbeeld, om het Mooie (zelf) te ontdekken.
Men kan niet leven van verwachtingen alleen. Geloof in de Liefde, ondanks alles, blijft de kern. En die Liefde zélf kunnen ontdekken !!
Er is zoveel veranderd (in sneltempo) sinds begin vorige eeuw dat we slechts kunnen zeggen: Deze “abnormaliteit” kan niets anders zijn dan een heel “bijzondere tijd”… De Eindtijd !!
Wij zullen in deze tijd hoe langer hoe meer te maken krijgen met ongelovigen (of ongelovige Thomassen) die zichzelf gelovig gaan beginnen noemen en ook geneigd zullen zijn zich zo te tonen.
Indien men merkt dat deze Thomassen goede bedoelingen hebben (omdat ze zichzelf in vraag stellen en/of aan zichzelf beginnen twijfelen, wees dan zachtaardig en verwelkom hen zou ik zeggen. Maar indien men geen verandering merkt in hun ego of hoogmoed, draai jullie dan om en bekijk hen niet aan.
Iemand van Harte welkom heten kan niet zonder nederigheid.
Wij denken als gelovige vaak nederig te zijn maar dat is niet zo. Wij dienen Nederig te WORDEN (zoals Christus als Mens rondliep op aarde). Dat kan niet zonder ten DIEPSTE spijt te hebben van het verleden. Zonder spijt is geen Berouw mogelijk en zonder Berouw is geen Vergeving mogelijk. Alleen wie Vergeven IS kan Nederig zijn. Compleet Vergeven is men pas als men zichzelf ten Diepste Vergeven VOELT !! Vergeven door de Geest van Liefde. Dan pas kan men zinvol iets beginnen.
Correctie:
“Goedaardige priesters…” (schreef ik in een vorig schrijven)
Dat komt allicht over alsof er ook kwaadaardige priesters zijn in mijn ogen. Neen, ik geloof niet dat een mens die voor het priesterschap kiest kwade bedoelingen heeft. Wel kan een priester zodanig beginnen dwalen dat hij geen bedrog meer ziet in wat bedrog is. Dat is natuurlijk rampzalig voor de hele mensheid (Mensheid).
Immers, de mens (Mens) mag niet bedrogen worden.
“LEID ONS NIET IN BEKORING…” !!
Betrouwbaar is slechts DIEGENE die bewust en helder het verschil kan zien tussen Waarheid en bedrog. Een priester die dwaalt is niet betrouwbaar.