“Ik dacht dat God een tiran was”

Een getuigenis dat angst ontmaskert en liefde laat spreken

Ismail Youssef dacht dat God een tiran was.
Als kind groeide hij op tussen Egypte en Canada, opgevoed als moslim, verscheurd tussen angst en het verlangen om vrij te zijn.
Hij bad, vastte en deed alles wat moest, maar diep vanbinnen bleef één vraag knagen:
“Als God liefde is, waarom voel ik me dan zo bang?”

Toen hij volwassen werd, besloot hij het onuitspreekbare te doen:
hij gaf God drie maanden om te tonen dat Hij bestond —
drie maanden van stilte, strijd en wanhoop.
“Ik meende het echt,” vertelt hij.
“Of Gij zijt echt, of Gij zijt niets.”

Maar net toen hij dacht dat hij klaar was met geloven, gebeurde iets onverwachts.
Op de universiteit ontmoette hij jonge christenen die hem niet wilden overtuigen,
maar gewoon van hem hielden — ook toen hij hen uitlachte.
“Ze bleven van me houden, ook toen ik hen beledigde. Dat brak me. Ik wist niet dat mensen zo konden liefhebben.”

Hun geduld werd het begin van zijn omkeer.
Niet via regels of discussies, maar door iets wat hij nooit had gekend: onvoorwaardelijke liefde.

“Geloof is niet irrationeel,” zegt hij. “Het is suprarationeel – groter dan rede, niet kleiner.”

Hij begon te zoeken, te lezen, te denken.
En ontdekte dat geloof en rede geen vijanden zijn.
Toen hij uiteindelijk het christendom omarmde, vond hij niet de angst van zijn jeugd terug,
maar een vrede die hem tegelijk nederig en vrij maakte.

En op het einde van zijn weg stond Maria – zacht, stil, troostend.
“Ik dacht dat heiligheid hard was, tot ik Maria ontmoette.
In haar vond ik iets van mijn eigen moeder terug, maar genezen.”

Dit is geen verhaal over religies die botsen, maar over een mens die de Liefde vond die hij nooit kende.
Over angst die plaatsmaakt voor vertrouwen, over oordeel dat verandert in genade.

In een wereld vol woorden en kampen brengt dit getuigenis stilte —
en herinnert het ons eraan dat vrijheid begint waar angst eindigt.

➡️Lees hier verder: “Ik dacht dat God een tiran was” 

Een getuigenis dat harten aanraakt en hoop wekt – zacht als licht dat binnenvalt.