Veurne, een mooie stad vol geschiedenis, in de Westhoek. Een stad vol religie en mystiek, met zijn bekende Boeteprocessie. De straten ademen het “Rijke Roomse Leven” uit en wij raden dan ook iedereen aan hier enkele uren te vertoeven. Veurne is altijd een Katholieke stad geweest , alles getuigt ervan, kerken, kapellen, beelden… zelfs de hoffelijkheid van zijn bewoners is waarschijnlijk een restgetuigenis van de Katholieke omgangsvormen die het dagelijks leven doorkneedden. Vermits ik het voorrecht geniet sinds enkele maanden in de Westhoek te wonen en op zoek ben naar een H.Mis die naam waardig, schuimen mijn echtgenote en ikzelf de streek af om een liturgische viering te vinden, die nog Katholiek te noemen is. Zo kunnen wij al de Sint-Godelieve-abdij te Gistel aanbevelen, waar de liturgische muzikale omlijsting weliswaar niet in ieders smaak zal vallen, maar waar toch echt geloof te vinden is; er is ook de maandelijkse tridentijnse H.Mis in de H.Bloedkapel te Brugge en wat verder , in Frankrijk, niet ver van St. Omer is er de abdij van Wisques, een vestiging van de beroemde abdij van Fontgombault. Een unieke liturgische belevenis!
Na een bezoek aan de prachtige Sint Walburgakerk te Veurne, een indrukwekkende gotische kerk waarvan de bouw begonnen is in het jaar 1250 en waarvan het bezoek op zichzelf reeds een spirituele geloofsbelevenis is (er is , om maar een van de vele kunstschatten te vernoemen, de unieke predikstoel uit 1727, gebeeldhouwd door de Bruggeling Hendrik Pullinckx; De heilige apostel Johannes is er afgebeeld op het eiland Patmos, terwijl hij het Boek der Openbaring aan het schrijven is), besloten wij om te gaan zien welk soort zondagsmis er aan de kerkganger geboden wordt. Natuurlijk staan er alleen maar anti-knielstoelen( verboden te knielen, weet u…), wat esthetisch vloekt met het interieur, dat helemaal gericht is op het plechtige opgaan van de priester naar het altaar en het tabernakel, maar kom, laten wij niet te moeilijk doen…!
Wat moest doorgaan voor een H.Mis of eucharistieviering, was gewoon een soort aan elkaar praten van platvloerse, politiek en cultureel correcte zinnetjes, met telkens verwijzing naar bladzijde zoveel in het “boekje”. De priester, een lange, magere man, met het uitzicht van een protestantse dominee, was constant bezig in zijn boekje te bladeren; God werd steeds vermeld of aangesproken met ” je en jou”‘, hoewel ” de voorganger ” zich af en toe versprak en er “U” tot God gezegd werd…
Het Kyrie was geen Kyrie meer, het Gloria een banaal en kinderachtig tekstje, zonder verwijzing naar enige “glorie”, de geloofsbelijdenis ontdaan van zijn essentie, waaruit elke verwijzing naar schepping , kruisdood, neerdaling ter helle en verrijzenis verdwenen is of verworden tot een symbolische verwijzing naar ” een nieuwe hemel en een nieuwe aarde”, die wij hier moeten realiseren. Daar kwam het ook in de homilie op neer…de hemel moeten wij hier realiseren, door”brave ” mensen te zijn in de omgang met elkaar en gedwee en volgzaam de onrustwekkende evoluties in de maatschappij door een religieus en politiek correcte bril te bekijken. Na de banale en niet-passende handdrukjes en kusjes , werd dan de H. Communie uitgereikt, weliswaar alleen op de hand, zoals het hoort, nietwaar…
Was er niet het mooie orgelspel geweest, wij waren wellicht naar buiten gelopen… wat een armoede, wat een banaliteit in deze viering! Alle vrome mannen en vrouwen die achter de talloze grafstenen in de Sint Walburgakerk begraven liggen, moeten zich in hun graf omdraaien, wanneer zij dit armzalige spektakel aanschouwen. Beseft deze priester wel hoezeer hij de geloofsschat van de Kerk verraadt door de mensen dergelijke pseudo-mis op te dringen? Is het onwil, onbenul of doelbewuste heropvoeding naar een nieuwe leer?
Intussen gaat onze zoektocht verder. Wij houden u op de hoogte.
Het is onbenul, want intelligentie wijst de weg naar orthodoxie en traditie.
Zoals in het overgrote deel van de parochies vandaag de dag dus…
Stoelen botsten altijd met de inrichting van een kerkgebouw. Stoelen in een kerk is van oorsprong een protestants bedenksel, vreemd aan de katholieke kerken uit bijvoorbeeld de middeleeuwen. Heel de dynamiek van onze oude kerkgebouwen is een grote golfbeweging naar voor, naar het altaar. Stoelen – van welke aard dan ook – verstoren die beweging. Daarom hou ik zo van kerken van onze oosterse medechristenen. Daar vind je zelden stoelen. Wel de volle open gewijde ruimte.
Het is waar dat er in de Middeleeuwen nog geen kerkstoelen stonden in onze tempels, en ik zelf zou prefereren dat men slechts een klein aantal stoelen zou neerzetten, namelijk voor diegenen die door ouderdom of ziekte te zwak zijn om constant ofwel recht te staan, ofwel te knielen; maar het is onjuist om te stellen dat alle soorten van stoelen daadwerkelijk botsen met de traditionele architectuur van kerken. Er is een groot verschil tussen de knielstoelen, speciaal ontworpen voor gebruik in kerkgebouwen, en de keukenstoelen die men tegenwoordig dikwijls in onze kerken staan heeft, waarmee men duidelijk een anti-liturgische boodschap wil meegeven.
Ook knielstoel houdt een liturgische aberratie in en strijdig met de ware geest van de Latijnse liturgie. Hierdoor werd immers de eerste stap gezet naar een ondertussen bijna veralgemeend zitgedrag tijdens de liturgie. Wie eens goed de opeenvolgende, soms vrij minimale of banale veranderingen in de Latijnse Kerk bekijkt en die in een groter geheel plaatst, ziet hoe er een soort domino-effect is ontstaan.
Neen, u ziet een “liturgische aberratie” waar er geen is. Sommige mensen proberen in pre-conciliaire tijden “aberraties” te vinden om de beeldenstorm van het hedendaags novusordoïsme te minimaliseren, en uw reactie hier lijkt daar op. U kunt de introductie van knielstoelen hoogstens een intrinsiek minder volmaakt gebruik noemen dan het vroegere gebruik, maar het tegenstrijdig met de geest van de Latijnse Liturgie noemen is een grove fout.
De ellende na Vaticanum II komt niet uit de lucht vallen. Wie goed kijkt, ziet dat er al stapjes voor die tijd werden gezet. Het is een grote illusie te denken dat het voor het laatste concilie rozengeur en maneschijn was in de Kerk en dat de plagen zomaar uit de lucht komen te vallen vanaf de jaren zestig-zeventig.
Wel een mooie Kerk om te zien, alleen al aan de buitenkant. Herkenbaar wat hier geschetst wordt.
Verder wat hier geschetst wordt, komt exact hetzelfde voor in vele Nederlandse parochies.
Hier in Deventer ,laten ze bij de broederkerk een protestant voor de Maria kapel staan met een hele kraam met boeken
als je aan komt lopen gaat hij het gesprek aan om te proberen je heilige moeder te vergeten ,dat is met toestemming van de pater marxisten ,de kerk is ten einde brandhout woont er .
Ik was met Pinksteren in andere parochie om H Mis bij te wonen,toen ik bij de consicratie ging knielen werd ik uitgelachen.maar na de afloop.van de viering ginnen allemaal.staan en klappen voor het koor toen dacht ik ga invervolg maar na een theater.
Nu ga ik maar in de week maar na de kerk.
Aan Veroon ter Zee ! Welkom in het arm geworden Vlaanderen , waar de meesten God niet meer nodig hebben. Akkoord met uw aanbevelingen voor waardige H. Missen in Gistel en in Brugge Een liturgische viering, een waardige H.Mis op zondag , is ook nog te vinden in Brugge bij de paters Karmelieten in de Ezelstraat. De H. Mis om 10u. wordt opgeluisterd door de Scola Gregoriana Brugensis met aan het orgel gewoonlijk Chris Dubois. U kunt meezingen met het Latijnse Kyrie, Gloria, Gredo,Sanctus, Agnus Dei..Het koor zingt het Introïtus, het graduale, het alleluia, de Communio