EXCLUSIEF: Interview met Satan – alleen bij Katholiek Forum

Reporter: Euh… goeiedag, Satan. Proficiat zou ik niet zeggen, maar… ja, we zijn hier nu.

Satan: Ah, allé jong… altijd dezelfde ontvangst bij jullie.
Ik zou willen zeggen dat het fijn is u te zien, maar nee — dat kan ik écht niet.

Reporter: ’t Gevoel is wederzijds, hoor.
Kunt ge dat koekje misschien wegleggen? We zijn aan het vasten, ter voorbereiding op de vespers.

Satan: Wilt ge ’t delen?

Reporter: Nee nee, laat maar.

Satan: Zijt gíj aan het vasten?

Reporter: Nee, maar uit eerbied… enfin.

Satan: Ik wist dat allemaal niet.

Reporter: Weet ge wat ik normaal tegen u zou zeggen?

Satan: Geen idee… iets als “Ga weg van mij, Satan” of zo?

Reporter: Ik vroeg mij af: wat is eigenlijk uw strategie tegenover de Kerk hier bij ons?

Satan: Goh, ik amuseer mij kostelijk met de Kerk, eerlijk gezegd.
De helft van de tijd zijn ze kwaad op elkaar.
De parochies kunnen onderling niet goed overeenkomen.
En over de rest van de wereld hebben ze ook vanalles te zeggen.

Dus ja, ik zet mij neer, pak iets om op te knabbelen, en ik kijk naar de discussies.
Ge kent dat hé — al die meningsverschillen.

Reporter: En ge krijgt dat nog goed georganiseerd ook. Hoe doet ge dat eigenlijk?

Satan: Da’s simpel: ik laat iemand denken dat hij absoluut gelijk heeft. Dat hij dé waarheid in pacht heeft.
En dan: liturgie. Da’s hier in Vlaanderen pure goudmijn.

Iedereen heeft zijn eigen idee:
– moeten we stiller zijn of juist meer zingen?
– orgel of gitaar?
– misdienaars in albe of in toog?
– de communie rechtstaand of knielend?
– Latijn ja of nee?

Ge gooit dat in een parochie en ze zijn vertrokken voor drie vergaderingen.

En dan de Millennium-Bijbel versus de Willibrord.
Zalig, jong.
Ik moet er zelfs niets voor doen. Eén mens zegt: “Ik vind die oude Willibrord mooier”, en de rest vliegt erop alsof het over belastinggeld gaat.

Reporter: En politiek?

Satan: Politiek? Maar allé jong, dat is kinderspel.
In elke parochie hebde de CD&V’ers, de N-VA’ers, en dan nog iemand die denkt dat de PVDA eigenlijk het echte christendom vertegenwoordigt omdat Jezus ook voor de armen was.
En ze denken allemaal dat zíj de katholieke lijn het beste begrijpen.
Dat moet ik zelfs niet saboteren — dat gebeurt vanzelf.

Reporter: En muziek in de kerk?

Satan: Muziek?
De ene vindt dat het koor te luid zingt.
De andere vindt dat het koor te zacht zingt.
Dan hebde er die vinden dat liederen van Huub Oosterhuis “te modern” zijn, en anderen die vinden dat gregoriaans “veel te oud” is.
Ge weet: één lied en heel de parochieraad staat op scherp.

Reporter: En alcohol?

Satan: Ah ja, dat is schoon hé.
Uiteraard drinkt geen enkele christen…
Behalve op elke parochiezaal-activiteit: wijn bij de eetdag, pintjes bij de KWB, cava op het vormsel, advocaat bij de Zusters…
En dan zegt iemand: “Maar Jezus heeft water in wijn veranderd”, en ik denk: jup, ik was erbij.

Reporter: En entertainment?

Satan: Entertainment??
Hebt ge gezien wat ik met de Vlaamse televisie gedaan heb?
Realityshows overal.
Ik ben de koning van de afleiding, jong.

Satan: Ik kan de Kerk toch niet laten verenigen.
Ge kent de uitspraak hé: een koninkrijk dat verdeeld is tegen zichzelf kan niet overeind blijven.

Reporter: Ja, dat staat in de Bijbel.

Satan: Staat dat dáár? Amai… gênant.

Reporter: Eum… sorry.
Zeg, Satan, zijt gij ooit naar een parochieraad geweest?

Satan: Elke dinsdag.
Echt waar: als je nog nooit een diaken een andere diaken hebt horen uitvaren midden in de parochiezaal…
Dat is gelijk naar theater gaan.
Pure cultuur.

Reporter: En wat doet het met u wanneer gelovigen wél eens overeenkomen?

Satan: Goh… dat is zoals uit een café gezet worden net wanneer de DJ begint en de pintjes nog aan halve prijs staan.
’t Doet pijn, jong.
Maar zolang ik de parochies kan bezig houden met “wat wij juist vinden” en “wat die anderen fout doen”,
dan hebben ze het niet over die J-vent.

Reporter: Jezus.

Satan: Oké, ik ga u één keer waarschuwen: zegt ge dat nog eens, dan ben ik weg.

Reporter: Dus als ik “Jezus” zeg, kunt ge daar niet tegen?

Satan: Nee.

Satan: Zet die camera af.
Hé, wat zijt ge nu aan ’t doen? ’t Is gedaan, hé.

Reporter: Satan, ge zijt uw koekje vergeten.

Satan: Eet het maar op, jong.

Conclusie

Wat we hierboven lezen, lijkt op het eerste gezicht een luchtig gesprek. Maar wie aandachtig kijkt, merkt hoe verrassend veel herkenbare patronen erin doorsijpelen. Niet toevallig: dit interview is gebaseerd op een video van het YouTube-kanaal van monseigneur Charles Pope (bekijk hier de oorspronkelijke video), waarin precies dezelfde thema’s aan bod komen.

Wie de vier veelvoorkomende tactieken van de duivel kent — misleiding, verdeling, afleiding en ontmoediging — zal ze in deze dialoog onmiddellijk herkennen. De losse opmerkingen, de verdraaiingen, het spelen op gevoeligheden, het inspelen op twistpunten in de Kerk: het zijn geen toevallige grapjes, maar voorbeelden van hoe subtiel geestelijke strijd zich kan tonen in het dagelijks leven.

In de geestelijke strijd van elke dag worden we vaak geraakt op manieren die we niet meteen herkennen. Maar wist je dat de Schrift én de traditie vier terugkerende strategieën aanwijzen waarmee het kwaad ons probeert te ondermijnen?

Voor wie dieper wil graven in deze mechanismen en beter wil begrijpen hoe ze vandaag werkzaam zijn, verwijzen we graag naar een uitgebreidere beschouwing in het artikel Vier Tactieken van de Duivel die Iedereen Zou Moeten Kennen.