De Duitse Kerk stort in elkaar en dreigt in haar val vele andere kerkprovincies van het Europese continent mee te sleuren, in een soort van algemene apostasie, waarin het geloof zich oplost in de psychologie, de moraal in de tolerantie en het kruis in de cultuur van het compromis.
Kronkelwegen en een blikken taal, zoals gebruikelijk in de progressieve Kerk, zeker ook in Vlaanderen, zijn hier uit den boze, om het met een oude Vlaamse uitdrukking te zeggen: wat vandaag in Duitsland gebeurt is gewoon een spiritueel verval. Een heiligschennis. Een verraad van de woorden van Christus, dat zich als een witgekalkt graf tooit in de nieuwe kleren van de <synode>.
De Duitse bisschoppenconferentie heeft een document gepubliceerd dat de < genderdiversiteit> erkent, een woordgebruik rechtstreeks overgenomen van de LGBT lobby’s. Van evangeliseren is geen sprake meer, wel van onderwerping.
Officieel luidt de rechtvaardiging: Misbruik voorkomen door seksuele opvoeding. In werkelijkheid gaat men uit van een model, dat overgenomen is uit de perverse denkwereld van Helmut Kentler, een pedagoog, die verheerlijkt werd door Links Duitsland. Zijn’leer’ bestond erin weeskinderen toe te vertrouwen aan pedofielen onder het mom van sociale expertise. Iets waar ook de Franse Groen/rode politicus Cohn Bendit nog niet zolang geleden voorstander van was.
Het is aan deze vergiftigde bron dat de experten, benoemd door de Duitse bisdommen, zich laven. Zij willen laten geloven dat dit model de kinderen beschermt…neen, het maakt hen weerloos. Het vernietigt hun onschuld, hun besef van goed en kwaad. Het kind wordt een onderzoeksobject, een ideologisch laboratorium, het doelwit van een catechismus zonder God.
Gelukkig hebben vier Duitse pedagogen, Johannes Brantl, Markus Hoffman, Andrej Kucinski en Katharina Westerhorstmann, de moed gehad om hiertegen in het verweer te komen. Zij herinneren aan een simpele waarheid, die vele prelaten vergeten lijken te zijn: men beschermt de kinderen niet door hen over seks te spreken, maar door hen waakzaamheid en vertrouwen bij te brengen. Het zijn gedragingen en niet de theorieën, die het kwaad voorkomen.
Hun project, Preventie en Bescherming van minderjarigen, berust op een christelijke visie van de menselijke persoon: het kind is geen < ontwikkeld seksueel wezen>, maar een broos wezen dat opgroeit en naar de waarheid geleid moet worden. Dat is wat elke christen sinds tweeduizend jaar weet. En juist dat willen de ideologen vernietigen.
De morele crisis van de Duitse Kerk beperkt zich niet tot dit feit alleen. De cijfers spreken voor zich: Op het einde van het jaar 2021, telde de katholieke Kerk nog slechts 21,6 miljoen gelovigen, 26% van de Duitse bevolking een cijfer dat sindsdien nog sterk gedaald is. De protestantse Kerken telden 19,7 miljoen leden, 23,7%. Datzelfde jaar, hebben 360.000 katholieken en 280.000 protestanten hun Kerk officieel verlaten. De zondagspraktijk viel terug op 4,3% voor de katholieken en op 3% voor de protestanten. In 1953 waren er in Duitsland 80% kerkelijke huwelijken, in 2019, nog slechts 18,4. In 2025 nog minder dan 15%.
Deze cijfers zijn niet enkel het teken van een verlies aan belangstelling, zij zijn het teken van een stilzwijgende apostasie. De Duitse Kerk, afgesneden van haar zending, heeft opgehouden aan haar gelovigen het spirituele voedsel te verlenen, dat zin geeft aan het bestaan.
<De Kerk van Duitsland geeft aan de mensen het voedsel niet meer dat hen toelaat de diepere zin van hun leven te begrijpen>. Deze zin weerklinkt als een godsoordeel over een kerkelijke wereld, die haar substantie verloren is.
Deze Duitse ondergang staat symbool voor een bredere Europese ineenstorting. Het maakt de keuze duidelijk, waarvoor de universele Kerk staat: Of wij keren terug tot de trouw aan Christus, of wij gaan verder met ons te prostitueren tegenover de wereld. Het Duitse ‘synodalisme’ is geen hervorming meer, het is een apostasie in wording. Het is geen kwestie meer van interne politiek, maar een spirituele veldslag.
Diegenen, die verraad plegen tegenover de waarheid om bevallig gevonden te worden door de wereld, dragen een verpletterende verantwoordelijkheid: het zaaien van ergernis onder de kleinen. Heeft Christus niet gezegd:< Het zou beter zijn voor hem, dat men hem een molensteen rond de hals zou binden en hem in het diepste van de zee zou gooien.>
Zolang er katholieken zullen bestaan om deze woorden uit te spreken, zal de leugen niet triomferen.
Hopelijk ziet de minzame paus Leo de ernst van de situatie in. Bidden wij er alvast voor.
Ik heb eerlijk gezegd geen vertrouwen meer in Paus Leo XIV. Hij vindt het zelfs niet nodig om op Allerzielen een belangrijk geloofspunt op te noemen dat men op die dag een volle aflaat kan verdienen voor de overledenen die zich in het vagevuur bevinden. Geen woord daarover. Niks, nul, nada! En dat notabene op de begraafplaats Campo Verano in Rome. Lees zijn homilie maar eens op vatican.va. En dan verwonderd zijn dat bisschoppen en priesters daar niets over zeggen. Blijkbaar is er toch een kardinaal die de moed heeft om daar wel iets over te zeggen. Kardinaal Rainer Maria Woelki van het aartsbisdom Keulen, vernoemt het wel in zijn preek. Misschien kan paus Leo XIV zijn volgende vakantie eens doorbrengen bij deze Duitse kardinaal ipv zich weg te steken in zijn villa Barberini
En bovendien heb ik zo’n vermoeden waarom de paus het niet over aflaten en vagevuur heeft. Want dat past niet in de kraam van de protestanten. Paus Leo XIV wil op goede vriendjes zijn met de protestanten om zo de oecumenische eenheid te bevorderen. Maar wij Katholieken moeten geen knieval doen voor de protestanten, zij zijn vertrokken uit Moederkerk door Maarten Luther. De Anglicanendoor koning Henry VIII. Zij moeten terugkomen, niet wij naar hen. En de geschiedenis herhaalt zich weer, opnieuw Duitsland. Nu is het de ZDK (Zentralkomitee der Deutschen Katholieken) dat zich aan het roeren is met aan het hoofd helleveeg Irme Setter- Karp en als geestelijke bezieler van heel dat Synodale Pad kardinaal Georg Bätzing. Dat ZDK was met haar leden ook in Rome verleden jaar op het synodaal proces om haar standpunten duidelijk te maken. Misschien moet paus Leo XIV dat ZDK en heel die Duitse bisschoppen maar eens de levieten lezen, want wat zij doen is dat dan niet polariseren? Ik dacht paus Leo XIV daar zo tegen was, of geldt dat enkel voor de mensen die oproepen voor een zuivere geloofsuitleg en -vorming en die opkomen voor een waardige en traditionele liturgie?
En bovendien heb ik zo’n vermoeden waarom de paus het niet over aflaten en vagevuur heeft. Want dat past niet in de kraam van de protestanten. Paus Leo XIV wil goede vriendjes zijn met de protestanten, net zoals hij onlangs deed in de Sixtijnse Kapel samen met de afvaardigen van de Anglicanen om zo de oecumenische eenheid te bevorderen. Maar wij Katholieken moeten geen knieval doen voor de protestanten, zij zijn vertrokken uit de Moederkerk door Maarten Luther. De Anglicanendoor koning Henry VIII. Zij moeten terugkomen, niet wij naar hen. En de geschiedenis herhaalt zich weer, opnieuw is het Duitsland. Nu is het de ZDK (Zentralkomitee der Deutschen Katholieken) dat zich aan het roeren is met aan het hoofd helleveeg Irme Setter- Karp en als geestelijke bezieler van heel dat Synodale Pad kardinaal Georg Bätzing. Dat ZDK was met haar leden ook in Rome verleden jaar op het synodaal proces om haar standpunten duidelijk te maken. Misschien moet paus Leo XIV dat ZDK en heel die Duitse bisschoppen maar eens de levieten lezen, want wat zij doen is dat dan niet polariseren? Heel de boel op stelten zetten, stokebrand spelen, zich hoger achten dan Rome? Ik dacht dat paus Leo XIV daar zo fel tegen was? “Ik wil geen polarisatie in de Kerk.” Of geldt dat soort polarisatie enkel voor de mensen die oproepen voor een zuivere geloofsuitleg en -vorming, voor die opkomen voor de waardigheid van het leven, of die opkomen voor een waardige en traditionele liturgie? Laat het daar in Rome heel duidelijk zijn: ik heb lak aan heel dat Synodale proces. Al dat gepalaver is nergens voor nodig. Synodes worden gehouden onder bisschoppen met aan het hoofd de paus. Al de rest mag daar zitten als waarnemer en luisteren. Het begint zo’n beetje op de religie van het heidendom van Babel te lijken. Liever babbelen dan bidden. En de Sint- Pietersbasiliek is dan de tempel van Babbelaar. Jezus zou zeggen: Weg met dit alles! Maakt van het huis van Mijn Vader geen praathal!”