Een Europese monarch, die weigert een wet te ondertekenen, die abortus in zijn katholiek land wil wettigen? Ja, het bestaat nog!
Inderdaad, prins Albert II van Monaco heeft resoluut neen gezegd tegen elke poging tot legalisering van abortus in zijn land.
Nochtans had het parlement van het vorstendom, de Nationale raad, op 21 mei 2025, met een grote meerderheid van 19 voorstemmers tegen 2 neen stemmers, een wetsvoorstel aangenomen dat de zwangerschapsafbreking binnen een strikt kader wou legaliseren. De tekst wou abortus toelaten tot 12 weken, zestien weken in geval van verkrachting. Het wou ook de leeftijd voor de ouderlijke toestemming verlagen van achttien tot vijftien weken, een duidelijke evolutie, in een land waar abortus verboden is, behalve in geval van verkrachting, van zware misvorming van de foetus of van levensbedreigend gevaar voor de moeder.
Sinds 2019 werd abortus uit het strafrecht gehaald, zodat vrouwen, die zich in het nabijgelegen Frankrijk laten aborteren, niet meer vervolgd worden.
Vele voorstanders van abortus zagen in het wetsvoorstel reeds een kentering, een geleidelijke aanpassing aan de willekeurige toestanden in de rest van Europa, die neerkomen op de banalisering van de vernietiging van het leven. Tevergeefs. Zij hadden geen rekening gehouden met de vastberadenheid van de prins en met het institutioneel gegeven, dat wil dat in het vorstendom de katholieke godsdienst een essentiële plaats inneemt.
Artikel 9 van de grondwet van de Staat Monaco, bepaalt immers dat het katholieke geloof de Staatsgodsdienst is en de grondslag vormt van de openbare instellingen en van de wetten. De beslissing van de vorst is dus volledig in overeenstemming met de trouw aan de katholieke identiteit van de Staat Monaco.
Prins Albert II staafde zijn beslissing met de volgende woorden:
<Ik heb gevraagd de Nationale raad in kennis te stellen van het feit dat er geen gevolg zal gegeven worden aan zijn wetsvoorstel>, waarbij hij tevens erkende dat hij begreep dat het onderwerp complex was. Hij benadrukte echter dat het bestaande kader reeds volledig beantwoordde aan het specifieke culturele en religieuze karakter van het land, <rekening houdend met de plaats die de katholieke godsdienst in ons land bekleedt>.
<Ik denk dat het bestaande systeem weerspiegelt wie wij zijn, een identiteit die nauw verweven is met het katholicisme in ons land en die tevens een veilige en menselijke ondersteuning waarborgt voor de betrokken vrouwen.>
In tegenstelling tot België, waar door Boudewijn en zijn regering een trucje werd uitgehaald om hem toe te laten de wet op de legalisering van abortus niet te ondertekenen, maar ze toch drie dagen later in voege te laten treden, heeft deze vorst geweigerd het wetsontwerp zelfs maar in overweging te nemen, waardoor het ook daadwerkelijk vernietigd werd!
De vorst van Monaco lijkt een van de zeldzame gevallen te zijn, waarbij de tussenkomst van een staatshoofd, de poging om anti-leven wetten in te voeren, rechtstreeks gestopt heeft.
In een Europees landschap, gekenmerkt door de geleidelijke liberalisering van abortus, benadrukt Monaco nogmaals zijn specifiek karakter. De keuze van prins Albert II is geen teken van immobilisme, noch een verwerping van een sociale kwestie, het is de wil om de institutionele en morele coherentie te garanderen van een land dat zijn katholieke identiteit ernstig neemt. Door te weigeren gevolg te geven aan het wetsvoorstel, bevestigt de vorst een keuze gegrondvest op de christelijke trouw aan de eerbied voor het leven, een beginsel dat aan de oorsprong ligt van de structuur van het vorstendom.
In België heeft de legalisering van de zwangerschapsafbreking geleid tot een verregaande banalisering ervan, met een exponentiële toename van het aantal afgebroken zwangerschappen en de vernietigde kinderen in wording. Het heeft ook een verregaande invloed gehad op het morele verval binnen de bevolking, dat dramatische vormen aanneemt.
Koning Boudewijn heeft de abortuswet in België niet ondertekend. Hij haalde aan: “dat hij zulk een wet niet in overeenstemming met zijn geweten wilde ondertekenen”.
De regering heeft dan maar dat trucje bedacht door de vorst een paar dagen van zijn koninklijke macht ontnemen onder het mom van ‘niet in de hoedanigheid om te regeren ‘. En toen heeft de regering maar die wet ondertekend. Ook geen enkele bisschop heeft Boudewijn hieromtrent verdedigt. Enkel Mgr. Leonard is anti abortus. (die brave man hebben ze ook vakkundig aan de kant geschoven). De rest van de gemijterden gaf niet thuis. Uit schrik dat ze misschien in hun eigen bisdom van hun cathedra zouden verdreven worden wegens niet meegaan met de veranderende tijdsgeest of te oubollig verweten worden. Maar nu zie je waar onze Kerk in Vlaanderen staat. Raak je aan de heiligheid van het menselijk leven vanaf zijn oorsprong en zijn einde dan komen er ook barsten in de geloofsbeleving. Doordat er maar weinig zijn die nog naar de Kerk gaan, zijn we genoodzaakt onze kerken te sluiten. En geen enkele geestelijke maakt zich daar druk over. Het is de tijdsgeest zeggen ze dan. Nou moe, wat een berusting.! Het is de schuld van de bisschoppen, priesters en diakens die iedere zondag flauwe zever verkopen vanaf de lezenaar ipv een preek te geven waar de vonken vanaf vliegen. Liever oppervlakkigheid en ronddepotdraaierij dan vurigheid. Als paus Franciscus zei na zijn bezoek aan België dat artsen die abortus plegen moordenaars zijn, dan is dat niet meer dan juist. Het is het zesde gebod van de decaloog. En als een paus dat zegt krijg je verbijsterde bisschoppen. Of een liberaal ex-premiertje dat zich in zijn liberale vrijheid aangesproken voelde door de paus de mantel uit te vegen dat hij zich niet te bemoeien heeft met wetten die gestemd zijn in een democratisch land. En nou zit dat blauwe ventje aan een vetbetaalde topjob bij de NAVO. Voor het geld danst den beer zou ik zeggen. De kerk in Vlaanderen hangt aan een infuus. Aan de vruchten kent men de boom.