Wonden die niet genezen — en een Moeder die om troost vraagt
We leven in een tijd waarin zoveel harten gewond zijn. Oorlogen, onzekerheid, de druk van het dagelijks leven, de eenzaamheid van zovelen — ze laten sporen na in ons binnenste. We zoeken rust, maar vaak lijkt de wereld enkel sneller te draaien. En middenin dat lawaai voelen we soms: er is iets in onszelf dat genezing nodig heeft.
Wie gelooft, herkent ook daar iets van in de Kerk. Zoveel meningen, zoveel richtingen — en tegelijk het verlangen naar iets diepers, iets eenders: een zuiver hart, een vaste liefde. Sommigen zoeken dat in actie, anderen in stilte. Maar waar we ook staan, ergens verlangen we allemaal naar één ding: dat gebroken liefde hersteld wordt.
Er is Iemand die dat verlangen beter kent dan wie ook: een Moeder. Niet zomaar een beeld of symbool, maar de levende Moeder van Jezus, die aan de voet van het kruis stond — en sindsdien niet ophoudt haar kinderen te vergezellen. Zij weet wat wonden zijn. En Zij weet ook wat het is om lief te hebben tot het uiterste.
Meer dan honderd jaar geleden, in Fatima, heeft Maria iets eenvoudigs gevraagd. Niet aan heiligen of grote zielen, maar aan gewone kinderen: of wij mee willen helpen het Hart te troosten van Haar Zoon en van Haarzelf — het Hart dat zo vaak wordt vergeten, bespot, of gewoon genegeerd.
Het klinkt misschien vreemd, die vraag om troost. Maar als je erover nadenkt, is het de meest menselijke vraag die er bestaat. Wie ooit zelf gekwetst werd, weet hoe diep het helend werkt als iemand gewoon zegt: “Ik ben er nog. Ik vergeet je niet. Je bent mij dierbaar.”
Dat is precies wat de devotie van de Eerste Vijf Zaterdagen doet. Ze is geen oud gebruik uit een ver verleden, maar een oefening in liefde. Vijf momenten van stilte, gebed en omkeer, als antwoord op de vijf wonden die Maria’s Hart treffen door ons ongeloof, onverschilligheid en gebrek aan liefde.
Het is geen devotie die de wereld doet vluchten — het is een weg die leert hoe men in de wereld kan liefhebben met een zuiver hart. Wie zo bidt, sluit zich niet af van de noden van de mensen om zich heen, maar leert juist te beminnen zoals God bemint: zonder voorwaarden, zonder berekening.
Misschien is dat de diepste betekenis van eerherstel: niet alleen het herstellen van iets wat gebroken is, maar het herstellen van liefde zelf — in jezelf, in relaties, in de wereld.
En misschien ligt precies daar de brug tussen al die werelden waarin we vandaag leven: tussen overtuiging en mededogen, tussen actie en aanbidding, tussen hoofd en hart. Want waar eerherstel plaatsvindt, komt vrede — niet de vrede van stilte na strijd, maar de vrede van een Hart dat weer klopt in liefde.
Maria heeft het zelf gevraagd, zacht maar dringend: “Kijk, mijn dochter, naar mijn Hart… Jij, troost Mij tenminste.”
Die woorden zijn niet alleen tot Lucia gericht, maar tot ieder van ons. Zij nodigen uit om de wonden van de wereld niet met wanhoop te bekijken, maar met liefde — en om de liefde te herstellen waar ze werd verwond.
Misschien is dat wel de grootste daad van verzet vandaag: niet harder roepen, maar dieper liefhebben.
1. Haatreacties en reacties met vloek- en scheldwoorden zijn niet toegestaan.
2. "Trollen" is verboden. Dit forum is bedoeld als ontmoetingsplaats waar inhoudelijke reacties worden gegeven op een artikel, of waar meningen kunnen worden uitgewisseld, niet om te trollen. Bij herhaaldelijke overtredingen zal de gebruiker worden geblokkeerd.
3. Anonieme gebruikersnaam is toegelaten. Registreren kan hier.
4. Katholiek Forum wil een beleefd, doch ongecensureerd platform aanbieden en is daarom volstrekt niet aansprakelijk voor de inhoud van de reacties.