niet gelijk hebben, maar liefhebben tot het uiterste.
🌿 Wanneer het hart van het geloof verstilt
In onze tijd lijkt het soms alsof katholieken elkaar vooral ontmoeten in discussies.
Of het nu gaat over liturgie, pauselijke uitspraken, kerkpolitiek of moraal —
vaak horen we veel woorden, maar weinig gebed.
En toch is het precies daar, in de stilte van het gebed, dat het katholiek geloof zijn hartslag vindt.
We zien op fora en sociale media vurige discussies tussen katholieken die zichzelf
“conservatief” of “progressief” noemen.
De eersten willen trouw blijven aan de waarheid van de traditie,
de laatsten zoeken naar de tekenen van de tijd.
Maar al te vaak raakt men verstrikt in een strijd om het gelijk —
alsof het geloof een debatwedstrijd is, en niet de weg van het hart dat zich opent voor God.
Toch weten we: wie zonder nederigheid spreekt over waarheid,
spreekt niet namens Christus.
Wie over liefde spreekt zonder eerbied voor de waarheid,
spreekt Hem evenmin na.
We hebben elkaar nodig — maar bovenal hebben we nodig dat
Hij ons vormt.
Want de Kerk leeft niet van meningen, maar van genade.
En die genade groeit in het gebed, in de stilte, in de persoonlijke ontmoeting met Jezus.
Zonder die ontmoeting is alles wat we doen — ook als het er katholiek uitziet —
“naast de Kerk”.
De heilige Teresa van Ávila noemde nederigheid “de waarheid”:
zien wie we zijn vóór God.
Daar begint bekering, daar begint vrede.
Er is maar Eén die over de paus oordeelt: God zelf.
En er is maar Eén die de harten doorgrondt — ook die van de zogenaamde
“progressieven” of “conservatieven”.
Misschien vraagt deze tijd van ons niet dat we luider worden, maar dieper.
Dat we opnieuw leren luisteren.
Dat we ontdekken hoe subtiel de hoogmoed binnensluipt,
zelfs in onze vurige liefde voor de Kerk.
Want soms, heel ongemerkt, komt de verleiding niet brullend op ons af,
maar fluisterend —
als een adem die nauwelijks te horen is,
als een gedachte die zich nestelt vóór we haar herkennen.
Zoals een slang die geruisloos tussen het lover glijdt,
met een glans die tegelijk afschrikt en aantrekt.
Waarom koos de duivel juist díé gedaante?
Waarom niet iets indrukwekkends, iets dat zijn macht toonde?
Waarom iets dat bijna onzichtbaar is —
iets dat zich pas openbaart wanneer het te laat is?
Misschien ligt daarin een van de diepste geheimen van de zonde…
en van de nederigheid die haar overwint.
1. Haatreacties en reacties met vloek- en scheldwoorden zijn niet toegestaan.
2. "Trollen" is verboden. Dit forum is bedoeld als ontmoetingsplaats waar inhoudelijke reacties worden gegeven op een artikel, of waar meningen kunnen worden uitgewisseld, niet om te trollen. Bij herhaaldelijke overtredingen zal de gebruiker worden geblokkeerd.
3. Anonieme gebruikersnaam is toegelaten. Registreren kan hier.
4. Katholiek Forum wil een beleefd, doch ongecensureerd platform aanbieden en is daarom volstrekt niet aansprakelijk voor de inhoud van de reacties.