Verschillende auteurs van dit forum hebben onlangs hun mening over euthanasie gepubliceerd. In dit atheïstische, eertijds katholieke land, waar zelfs de meeste politieke partijen nu abortus als een recht in de grondwet willen inschrijven, zoals in ‘gidsland’ Frankrijk trouwens, is een debat over euthanasie allang niet meer mogelijk.
De Vlaamse Kerk heeft als het ware een mokerslag gekregen en wanneer zij al eens iets zegt, is het meestal om over alles, ook datgene wat indruist tegen haar leer, een mild en politiek correct oordeel te vellen. Ook over euthanasie, wat dacht u anders?…
In Frankrijk, waar het debat over euthanasie nog volop aan de gang is, zijn er wel nog moedige bisschoppen, die de dingen durven benoemen zoals ze zijn.
De bisschop van Chartres, Philippe Christory heeft een brief geschreven naar de senatoren van de regio, waarin zijn bisdom ligt, waarin hij beklemtoont dat de begeleide zelfmoord en de euthanasie in tegenspraak zijn met < een tijdloze wet: Gij zult niet doden>.
De brief van de Franse prelaat komt op een beslissend moment, nu het wetsontwerp over het <einde van het leven> het voorwerp uitmaakt van een parlementair onderzoek, na jaren van politieke druk om euthanasie in Frankrijk te legaliseren.
Het wetsontwerp, dat in de maand mei werd neergelegd, komt met een nieuw begrip: <de stervensbegeleiding>, een begrip, dat zowel euthanasie omvat- waar een derde persoon rechtstreeks de dodelijke stof toedient- als de begeleide zelfmoord, waarbij de patiënt de ultieme daad zelf stelt.
Op 24 mei hebben de leden van de Nationale Vergadering een nieuw delict aan het wetsontwerp toegevoegd : de “belemmering van de toegang tot de stervensbegeleiding” , dat elke poging om de daad zelf te verhinderen of de toegang tot informatie erover te belemmeren, criminaliseert.
In deze context, heeft bisschop Christory zich beroepen op het gewetensbezwaar van die artsen, die onmogelijk kunnen overwegen de dood toe te brengen, <omdat dit tegen hun geweten indruist> en de zin zelf van hun beroep op de helling zet, dat als doel heeft patiënten in hun levenstraject te verzorgen en te begeleiden, zelfs als deze op weg is naar zijn fysisch einde>.
De bisschop verwijt aan de Franse wetgever het ontbreken van elke steun aan deze artsen. Hij vindt het <onaanvaardbaar>, want < de gewetensvrijheid mag nooit afgeschaft of beperkt worden. Het is een grondrecht van elke persoon>
Christory benadrukte nog dat de essentie van een hoogstaande beschaving erin bestaat het leven te bevorderen en dat te ondersteunen van degenen die lijden. Hij voegde eraan toe dat degenen, die aan hun leven een einde willen maken dikwijls elke ondersteuning missen.
< Het einde van het leven kan een beslissend moment zijn van bezinning, van verzoening en van toenadering tot de naasten>, heeft hij er nog aan toegevoegd. Op het einde van zijn brief roept hij de senatoren op om < een project van leven te ondersteunen en niet een project van de dood, dat een smet op onze beschaving zou betekenen>.
Een opmerkelijk man, deze monseigneur Christory, een nog jonge bisschop, die de moed heeft om wantoestanden aan te klagen. Behalve de zo schandelijk behandelde aartsbisschop Leonard, is er in heel de Belgische Kerk niemand van dit kaliber.
Er is in de Vlaamse Kerk geen enkele toelaat die zich wil uitspreken over hete hangijzers als euthanasie en abortus. Zelfs over de regels hoe de heilige liturgie moet gevierd laat men alles over aan liturgische werkgroepen waarvan de leden zelf naar kerk noch kluis gaan. Maar wel wel de parochiegemeenschap naar hun pijpen laat dansen. Doe je, of volg je niet mee of heb je andere mening, dan wordt je vakkundig opzijgeschoven, m.a.w. je moet niet meer komen, blijf maar weg, we hebben je niet nodig, wat moeten de mensen in de kerk daar niet van denken. Ga je met die argumenten naar je bisdom om je te verdedigen, vergeefse moeite. Het bisdom zal eerder een deken of pastoor geloven dan jezelf. Bovendien schuilt het gevaar dat een of andere hoge piet van het bisdom werkzaam is in je parochie. Want als er geen priesterroepingen zijn moet de diocesane curie meehelpen in de parochie vooraleer het helemaal om zeep is. Een ding wil ik met jullie delen en dat heeft tot nu toe altijd op mijn hart gedrukt. Ik was een actieve misdienaar. Mooie liturgie heeft mij altijd aangetrokken, nu nog. Het is het beste middel om je met God te verbinden. Als de liturgie intens gevierd wordt heb je iets waarover je met anderen kunt praten. Het geeft een perfecte gemeenschap. De parochie in kwestie heeft mij buitengezet omdat ik met voorstellen afkwam zoals men de pauselijke liturgie in Rome viert. Wat is daar nou verkeert aan? Niks! Maar niet in die parochie. De naam daarvan laat ik veiligheidshalve achterwege. Geen slapende honden wakker maken . Maar als je door de plaatselijke deken laat uit maken dat je door Satan bezeten bent, stelt dit zich toch vragen? Zo zit de Vlaamse Kerk in mekaar. Je mond houden, iedereen te vriend houden, geen moeilijke onderwerpen aanhalen. En mooi in de pas van het beleid van de parochie lopen. Ik heb een open vraag. Heeft paus Leo XIV hier weet van, van dit soort van polarisatie? Of houdt de nuntius ook zijn bek?
Correctie: In de Vlaamse Kerk is geen enkele prelaat…
Verleden weekend was er in Rome een bijeenkomst van zowel de progressieve als de conservatieve (behoudsgezinde) zijde van de Kerk. Zoals ik ergens gelezen heb wordt het voor paus Leo XIV balanceren op een hele dunne koord opdat er geen polarisatie zou komen in de Kerk. Nu, de woorden van de Heilige Vader waren nog niet koud of de progressieven begonnen zich al te roeren dat het allemaal niet vlug genoeg gaat. Dat synodaal proces moet veel vlugger gaan. M.a.w. nog liever het kind met het badwater weggooien dan eindeloos wachten. Wat mij het meeste ergert is dat veel vrouwen maar blijven zagen over dat diakenambt en priesterschap. Nochtans heeft de heilige paus Johannes Paulus II gezegd dat dit onderwerp definitief gesloten is. Hebben dat soort vrouwen een kort geheugen, ik weet het niet. Maar voor mij is dat duidelijk. Priesterschap voor vrouwen, nooit! Priesterschap voor gehuwde mannen, daar moet een mogelijkheid voor zijn die dat willen, de apostelen waren ook gehuwd (Petrus had een schoonmoeder) uitgezonderd Johannes. Dit laat ik over aan de huidige paus. Roma est Lex, set Lex. Nu, paus Leo XIV zijn witte broodsweken zijn nu wel definitief voorbij. Nu komt het echte werk. En het wordt meteen een serieuze hap. Hoe verzoen ik de traditionele en de progressieve kant van de Kerk? Hoe gaan Summorum Pontificum en Traditionis Custodes hand in hand? Hoe hou ik als paus deze twee groepen te vriend?Een moeilijke opgave. Bidden wij voor paus Leo XIV
@ Tarcitius,
U bent op uw wenken bediend. De vrede is getekend! Zie het (Nederlandse) Katholiek Nieuwsblad van afgelopen weekend, waarin werd bericht mét foto:
“De Amerikaanse kardinaal Raymond Burke tijdens de traditionele Latijnse Mis die op 25 oktober, met toestemming van paus Leo, gevierd werd in de Sint-Pietersbasiliek.”
Toch maar een ernstige bedenking bij het eerherstel van Mgr. Burke en zijn aanhang: heeft de opschik bij de Tridentijnse liturgie (al dat kant, de bijzondere hoofddeksels, al dat goud, al dat gewierook, het demonstratief pontificale, het gesuggereerd magische karakter, enz.) ook maar iets te maken met het Evangelie, de Blijde Boodschap voor de armen, de gevangenen, de eenzamen, de weduwen en wezen, de zieken, de maatschappelijke verschoppelingen enz. (zie Jezus’ Bergrede)? Bestaan kerkdiensten misschien louter voor het genot van de toehoorder of maatschappelijke klasse die bevestiging/erkenning van node schijnt te hebben om zijn/haar leef- en denkwijze voor zichzelf en de samenleving te rechtvaardigen?
Ik gun alle mensen al het goede, maar ik hoop toch dat ze óók goed, onbevooroordeeld naar de H. Schrift en de uitleg ervan zullen luisteren en zich er uiteindelijk door zullen laten gezeggen, desnoods nog op het sterfbed. Hoe wil men anders God en zijn bedoelingen en wensen leren kennen? Hoe zal men ook heilig worden ofwel gerechtvaardigd en tot zijn ultieme bestemming geraken anders dan via Jezus? Toch niet via de onderbuik?!
Naschrift: ik schreef daar dat het het priesterambt opengesteld moet worden voor gehuwde mannen die dat willen. Maar er moet ook mogelijkheid zijn voor celibaitere priesters. Christus heeft niet gezegd dat de apostelen met hun echtgenote en hun huwelijk moesten breken, dan zou God zijn eigen ruiten breken. Een huwelijk is onafscheidelijk, die vrouwen zijn evengoed meegegaan op de zending van de apostelen. Dus gehuwde kunnen evengoed priester worden. Het geloofsleven in het gezin kan hierdoor alsmaar rijker en zinvoller worden
Een gehuwde priester zou dan dagelijks worstelen met het probleem om zijn gezin op de voorgrond te houden en alle parochieleden op de achtergrond . . . of omgekeerd ?
Een herder moet dag en nacht waken over de schapen, hij heeft nooit rust want de wolven rusten ook nooit, vooral niet in het duister van de nacht.
We neigen naar vrijzinnig leven alsof de altijd goddeloze socialistische “vooruitgang” de duivels heeft verjaagd.
Ik ben het met Tacicius en Joost eens, naast dat ik het fijn vind dat er mooi en goed geschreven wordt. Heerlijk mannen! Zo denk ik ook.