Wie gehoopt had op een koerswijziging van paus Leo tegenover zijn voorganger Franciscus, lijkt bedrogen uit te komen. Op vele vlakken zet hij die koers gewoon verder. Het volstaat zijn jongste uitspraken en benoemingen wat nader te bekijken, van zijn scheefgetrokken vergelijking van degenen, die abortus bestrijden, met degenen die de doodstraf voor de allerzwaarste misdaden rechtvaardigen of nog met diegenen die een streng beleid tegenover illegale migranten voorstaan, over zijn stilzwijgen over de ontheiliging van de Sint Pietersbasiliek door een horde Lgbtq militanten, zijn zegening van een ijsblok in het kader van een klimaatforum, tot de recente benoeming van de zeer progressieve Amerikaanse aartsbisschop Cupich op een centrale functie in het Vaticaan of die van de priester Josef Gründwidl tot aartsbisschop van Wenen. Deze laatste is voorstander van de afschaffing van het celibaat voor priesters en vertoonde zich reeds getooid met de regenboogvlag… Sommigen, en natuurlijk de linkse media en hun medestanders in de progressieve vleugel van de Oostenrijkse Kerk, zijn vol lof over deze benoeming…dat zegt genoeg. Kan men al deze feiten gewoon naast zich neerleggen?
Het is echter niet hierover dat ik het wil hebben, maar wel over een gebeuren, dat in de lijn ligt van het vorige en een honderdjarig instituut treft, gesticht door José Maria Escriva de Balaguer, heilig verklaard door Johannes-Paulus II, het Opus Dei.
Het Opus Dei lag reeds in het vizier van paus Bergoglio, die als jezuïet een grote afkeer had voor de prelatuur. De jezuïeten hebben nooit kunnen verkroppen dat het apostolaat van Opus Dei bij intellectuelen en mensen van het bedrijfsleven, zo’n uitbreiding zou kennen en met Bergoglio hadden zij de man gevonden, die daaraan paal en perk zou stellen. In een eerste fase werd de rol van de prelaat van het Werk aanzienlijk teruggeschroefd. Verder gaf Franciscus de opdracht om nieuwe statuten uit te werken, die de kern van het Opus Dei zouden treffen.
En dus nu de genadeslag: in het kielzog van zijn voorganger Bergoglio, legt paus Leo aan het Werk nieuwe statuten op, die een definitieve breuk betekenen met de oorspronkelijke structuur, zoals de heilige José Maria ze uitgewerkt had en zoals ze ook door het Vaticaan erkend waren. Het zal een kwestie van weken zijn voordat de nieuwe statuten van kracht worden.
Een opsplitsing in drie delen
De nieuwe statuten treffen de eenheidsstructuur van het Opus Dei; er komen in de plaats daarvan drie afzonderlijke juridische entiteiten:
-Een prelatuur van de clerus, die alleen nog maar de priesters zal omvatten, die binnen het Opus Dei gewijd werden.
-De Priesterbroederschap van het Heilig Kruis, herbenoemd om diocesane priesters op te nemen, die wensen zich spiritueel aan te sluiten bij het charisma van de stichter
-Een algemene vereniging van gelovigen, die alle leken zal omvatten, die tot nu toe verbonden waren met de prelatuur: numerairs, die eigenlijk leken-monniken zijn, die de geloften van gehoorzaamheid, armoede en kuisheid afgelegd hebben tegenover de prelaat, maar verder in het dagelijks leven staan, een beroep uitoefenen en vanaf hun plaats in de maatschappij hun rechtstreekse omgeving door hun voorbeeld evangeliseren, verder surnumerairs, die gewoon gehuwd kunnen zijn, vennoten, medewerkers…een hele hiërarchische structuur, zoals gewild door de heilige Escriba.
In de praktijk betekent dit dat het opus Dei zal ophouden te bestaan als juridische en spirituele eenheid. De naam zal gemakshalve verder gebruikt mogen worden, maar zal geen betrekking meer hebben op éénzelfde structuurgebonden organisme, maar wel op drie afzonderlijke autonome entiteiten, die elk hun eigen rechtspersoonlijkheid en hun eigen bestuur zullen hebben.
De prelaat verliest volledig zijn macht over de leken.
Het meest gevoelige punt van de nieuwe tekst, is dat hij aan de prelaat alle gezag over de leken ontneemt. Zijn rechtsbevoegdheid zal beperkt zijn tot de clerus, die binnen de prelatuur gewijd werd, wat de facto de meerderheid van de leden van het Werk uitsluit. Die zijn voortaan ondergeschikt aan een afzonderlijke vereniging, zonder enige hiërarchische band met de prelaat.
Op die manier, wordt het systeem van gehoorzaamheid en spirituele lei ding, die het Opus Dei gedurende een eeuw gekenmerkt heeft, juridisch verbroken. De prelaat zal aan de leken geen richtlijnen meer mogen geven en geen effectief gezag meer uitoefenen op hun apostolische activiteiten. De beroemde uitdrukking van de heilige Josemaria: < eenheid van geest en van bestuur> heeft dus geen enkele zin meer.
Het uiteindelijke doel: de institutionele macht van het Opus Dei breken en zijn invloed binnen de universele Kerk aan banden leggen, een eis van de jezuïeten sinds de jaren 1960.
Volgens een Vaticaanse insider, < wil de paus het Werk niet afschaffen, maar wil hij verhinderen dat het zich opnieuw als een parallelle Staat gedraagt. De juridische oplossing, die gevonden werd -verdelen, onderscheiden en decentraliseren- is hypocriet, elegant en definitief.>
Interne verwarring
Binnen het Opus Dei, heerst officieel een grote stilte. Traditioneel gaf het Opus nooit commentaar op interne kerkelijke aangelegenheden, ook als het door bisschoppen of kardinalen, zoals Danneels, aangevallen werd.
In privé gesprekken, klinkt er echter teleurstelling en zelfs woede. De meeste numerairs zijn verbitterd en spreken van een afbraakoperatie.De nieuwe vereniging van gelovigen zal immers geen enkel overkoepelend gezag meer hebben en zal afhangen van de goodwill van lokale bisschoppen, waardoor de historische autonomie van het Opus Dei wordt gebroken.
De nakende hervorming van het Opus Dei is niet zomaar een eenvoudige canonieke modernisering. Het is een diepgaande chirurgische ingreep, doorgevoerd vanuit de beleidsorganen van het Vaticaan, waardoor de relatie tussen het Werk en de rest van de Kerk voor altijd gewijzigd wordt. De rol van de prelaat wordt beperkt en alleen nog symbolisch; de leken worden zelfstandig, maar blijven verweesd achter; en Rome blijft met een kater achter: de schamele troost een einde gemaakt te hebben aan een van de meest gespannen kapittels van het vorige pontificaat.
Het Opus Dei, zoals het geweest is, met al zijn uitstraling, zal nooit meer zijn wat het geweest is. Een parel wordt voor de zwijnen geworpen.
Vermits Prevost geen paus kan zijn, Papa dubius, Papa nullus, hij staat gewoon wat komedie te spelen en zich bovendien gewetenloos te amuseren,
Laat ze maar feesten en dik doen.
Voor zolang God het nog toestaat.
Ook in China is er weer een extra vervolgings ronde vanwege de communisten bezig.
Dergelijke dingen moeten gebeuren, maar de komende zuivering zal volledig kunnen zijn. Dan kunnen ze in de hel verder feesten, die triestige bende.
Een kind van God laat dat niet aan het hart knagen, de vrede van Christus is onaantastbaar. De Kerk wordt opnieuw gekruisigd en de verrijzenis is bovennatuurlijk.
Ik begrijp dit stuk niet erg goed. Maar het komt erop neer dat de statuten gewijzigd worden en dat betekent m.i. in feite dat er dus een nieuwe ‘club’ komt en die oude dus afgeschaft wordt.
Wat gewone mensen kunnen doen met deze info snap ik niet zo goed. Die worden er alleen maar verdrietig van, denk ik.
Dat de kerk doorgaat op de weg van de globalisten was te verwachten. Het zal alleen nog maar erger worden, want de krachten van de wereldwijde conspiratie zijn uiteraard sterk en die houdt men niet zomaar tegen.
Alles van waarde is weerloos en juist daarom lijkt het mij zo lafjes om juist het tedere te vernietigen. Maar laf telt niet bij kapitalisten, die zijn van doordouwen en hebben. Die denken vast dat stoerheid en egoïsme fantastische mensen maakt.