Paus Leo, een kloon van Bergoglio?

Op enkele dagen tijd, is een en ander rond paus Leo wat duidelijker geworden. Wat velen vreesden, lijkt werkelijkheid te worden.

Terwijl de nieuwe paus sinds zijn aantreden verschillende keren de nadruk gelegd heeft op de noodzaak om < Christus opnieuw centraal te stellen in de Kerk>, lijkt hij nu het tegenovergestelde te doen en  de noodlottige politieke lijn van zijn voorganger verder te zetten.

Weliswaar bevestigt hij met nadruk dat de enige mogelijke seksuele band tussen personen en het enig mogelijke huwelijk, die tussen een man en een vrouw zijn, wat niet meer dan vanzelfsprekend is en veroordeelt hij aldus de duivelse genderideologie, maar op andere vlakken, is hij veel dubbelzinniger.

Enkele belangrijke gebeurtenissen bevestigen dat. Een daarvan is de zaak rond de Amerikaanse senator Dick Durbin.

Herinner u de talloze controversiële uitspraken van paus Franciscus, dikwijls voor journalisten, die hem vakkundig wisten te bespelen, zoals met zijn < wie ben ik om daarover te oordelen> wanneer het ging over homoseksualiteit en in de lijn daarvan zijn fanatisme inzake milieu en immigratie.

Populistische uitspraken, waartoe paus Benedictus zich nooit zou verlaagd hebben.

Wel, paus Leo lijkt nu hetzelfde pad te bewandelen. Misschien hebt u de saga gevolgd van een belangrijke prijs, die kardinaal Cupich, aartsbisschop van Chicago, wou toekennen aan de democratische senator Dick Dubin, een zelfbenoemde katholiek, gekend om zijn engagement voor de illegale inwijkelingen en ook voor zijn actieve steun aan de abortuslobby.

Dit ligt zeer gevoelig in Amerika, waar de katholiek Kerk erg verdeeld is tussen een conservatieve en een links-progressieve vleugel. Paus Leo, zelf Amerikaan, had daarom zeer voorzichtig moeten zijn, in plaats van daarover in de val van de journalisten te lopen. Zeker, wanneer het gaat om een onvoorbereid interview, snel en onverwacht, is het uiterst delicaat zijn mening te geven.

En hier heeft hij geblunderd. <Ik ken dit specifieke geval niet goed genoeg>…daarmee opende hij de doos van Pandora. Want als Amerikaanse paus kent hij natuurlijk de problematiek van de Amerikaanse Kerk als geen ander. En weet hij ook heel goed dat de zeer progressieve Cupich, benoemd door Bergoglio, een activistisch kardinaal is.

Verder verzocht hij om <  het curriculum van de senator in zijn geheel te beschouwen> en hij herinnerde er aan dat de politicus sinds veertig jaar in de senaat zetelde. Een redenering die volledig scheefgetrokken is: als men het geheel van een parcours evalueert, is het niet om het onaanvaardbare te wettigen, maar integendeel om te voorkomen dat een officiële prijs stellingnames aanprijst, die indruisen tegen de menselijke waardigheid. Het is niet omdat de senator de migranten verdedigt, dat daarom zijn permanent activisme voor het recht op abortus moet vergeten worden.

Het stopt echter niet hierbij: Leo XIV heeft vervolgens de volgende valse argumenten gebruikt: < Degene die tegen abortus is, maar voorstander van de doodstraf, is eigenlijk niet helemaal pro-leven…en van degene die tegen abortus is, maar akkoord gaat met de onmenselijke behandeling van de migranten in de Verenigde Staten, vraag ik me af of hij eigenlijk pro-leven is.> Deze controversiële woorden hebben hebben voor veel opschudding en verwarring gezorgd.

De woordvoerster van het Witte Huis, Karoline Leavitt, heeft op deze politieke uitspraken prompt gereageerd : < ik verwerp ten stelligste het idee dat de illegale immigranten in de Verenigde Staten onder deze administratie onmenselijk behandeld worden. Zij heeft er nog aan toegevoegd dat de regering de wetten <op de meest humane manier toepaste> en < in naam van de Amerikaanse burgers.>

Intussen heeft de senator wel afgezien van de prijs, die hem zou toegekend worden.

Is het een lapsus, een blunder van paus Leo, of toont dit aan dat hij eigenlijk absoluut vasthoudt aan de koers van Bergoglio, die door zijn aanvallen op de traditionele katholieke leer, de Kerk in de chaos gestort heeft.

De strijd tegen abortus, het migratiebeleid en de kwestie van de doodstraf op een lijn zetten roept vele vraagtekens op. Abortus is een absoluut kwaad, wezenlijk slecht, dat nooit mag gerechtvaardigd worden. Het  migratiebeleid wordt bepaald door het principe van de politieke prudentia en kan op verschillende manieren worden uitgevoerd. De doodstraf tenslotte heeft altijd al deel uitgemaakt van de leerstellige traditie van de Kerk, al heeft paus Franciscus, zonder enig overleg, ervoor gekozen om ze als ontoelaatbaar te bestempelen.

De komende dagen weken zullen meer duidelijkheid scheppen over de koers die Leo XIV wil varen.

Wil hij werkelijk Christus opnieuw centraal stellen in de Kerk, en in de voetsporen treden van de grote verzoener, paus Benedictus, of wil hij gewoon de kloon van Bergoglio zijn?