Homolobby in de Kerk zet paus Leo onder druk

Krijgt paus Leo als een boemerang terug wat hij zelf heeft uitgelokt of is zijn houding een bewuste keuze?

Na de terecht bekritiseerde privé audiëntie verleend aan de militante Amerikaanse pro homo jezuïet James Martin, die door de linkse mediawereld als een profeet aanzien wordt, is het echte schandaal pas echt losgebarsten op 6 september. Militante LGBTQ groeperingen, hebben immers met de actieve medeplichtigheid van bepaalde Vaticaanse kringen, in de Sint Pieters basiliek een Jubileumsbedevaart  mogen organiseren, die als een regelrecht schandaal bestempeld mag worden.

Een schandaal, omdat dit alleen heeft kunnen plaatsvinden met de medeplichtigheid van het Vaticaan. Deze mini gay pride getuigt van de omvang en de macht van de homo lobby binnen Vaticaanse kringen.

Het openlijk vertonen van LGBTQ symbolen en slogans, te beginnen met het kruis in regenboogkleuren gedragen om de Heilige poort binnen te gaan, de omvangrijke publiciteit rond deze gebeurtenis in de media, de sluwe tactiek van James Marin om zijn audiëntie met paus Leo te misbruiken voor zijn eigen propaganda, de wansmakelijke vertoning van homo koppels, die hand in hand de Sint Pieters basiliek binnenkwamen, sommige gehuld in regenboogvlaggen, anderen met t-shirts vol platvloerse opschriften en, het absolute stilzwijgen daarover van het Vaticaanse persbureau, passen perfect in de harde veroordeling van Christus over zij die ergernis geven.

Men kan zich daarbij afvragen waarom de ordediensten van het Vaticaan, die normaal een aangepaste kleding eisen om de basiliek binnen te gaan, deze “regenboog”pelgrims, meestal gekleed in een vulgaire en  provocerende kledij, niet tot de orde hebben geroepen?

Het gaat immers niet om het onthaal van homoseksuelen, die zoals alle pelgrims, naar Rome komen om er een bekeringstraject af te leggen, een engagement om hun leven op God te richten…neen, het gaat om goed georganiseerde groepen die de normalisatie eisen van handelingen die de Kerk steeds als een zware zonde beschouwd heeft.

Deze groepen eisen dat de Kerk zich tot hen bekeert en spijtig genoeg zijn er bisschoppen die hen ondersteunen, zoals Mgr Francesco Savino, bisschop van Cassano all’Jonio, die hun jubileumsmis opgedragen heeft.

In feite is het doel van dergelijk spektakel, zoals alle activiteiten van zelfverklaarde ‘katholieke’ LGBTQ groepen, de homoseksualiteit te normaliseren, ze voor te stellen als een normale en natuurlijke variante van de seksualiteit. Dit druist frontaal in tegen de Heilige Schrift en de Catechismus van de katholieke Kerk, waarin zij vernoemd wordt als <één van de zonden die ten hemel schreeuwen>, dit wil zeggen zonden, die zo erg zijn dat zij de sociale orde verstoren en de tussenkomst van God vereisen om de rechtvaardigheid te herstellen.

De provocaties van de LGBTQ lobby, en in het bijzonder wat op 6 september gebeurd is, zijn een poging tot morele revolutie, om de katholieke leer te ondermijnen.

Reeds in 1986 had kardinaal Ratzinger, toen prefect van de Congregatie van de Geloofsleer dit voorzien, toen hij in zijn Brief aan de bisschoppen van de Katholieke Kerk over de pastoraal van homoseksuele personen schreef:

< Vandaag oefenen steeds meer mensen, ook binnen de Kerk, een enorme druk uit om haar te verplichten de homoseksualiteit te aanvaarden, alsof deze niet tegen de natuurwet zou indruisen. Zij die binnen de geloofsgemeenschap daarvoor strijden, hebben dikwijls nauwe banden met diegenen die er buiten staan…en zij hebben dikwijls een tegengestelde visie op waardigheid van de menselijke persoon. Meer nog, die groepen kennen gewoon de leer van de Kerk niet of trachten deze op een of andere wijze te ondergraven. De bedoeling is met een vals etiket van ‘katholiek’ homoseksuelen samen te brengen die geenszins de bedoeling hebben om hun homoseksueel gedrag los te laten>.

Het offensief is openlijk losgebarsten in de Sint Pietersbasiliek. De inzet is dus enorm. Vermits zij hebben kunnen rekenen op de steun van paus Franciscus, achten zij nu de tijd rijp, in een context van transitie en bezinning, om Leo XIV in dezelfde richting te duwen: met steeds driestere acties en met de steun van machtige bondgenoten binnen het Vaticaanse apparaat.

Leo XIV lijkt echter niet in de val getrapt te zijn. Hij heeft de ‘bedevaarders’ niet toegesproken, hij heeft deze ‘bedevaart’ niet gezegend, heeft ze niet vernoemd en er geen commentaar over gegeven, wat bij de LGBTQ militanten als een slag in het gezicht is overgekomen.

Op de militante Gay.it site schrijft de Italiaanse journaliste Mandalina Di Biase dat de homo gemeenschap zich “verraden” voelt door de paus. Hij wordt zelfs als “machiavellistisch” bestempeld!

Het contrast tussen de provocaties die in de basiliek  getolereerd werden en het ontbreken van een officiële reactie verklaart zeker de venijnigheid van de kritiek, die door de activistische journaliste geuit wordt :

<Leo XIV geeft niets toe, hij berekent. Hij opent geen deuren, hij vermijdt zorgvuldig ze te sluiten:  een machiavellistische houding, vermomd als barmhartigheid.>

Paus Leo heeft er bij het begin van zijn pontificaat op gewezen dat < de enige echte familie alleen bestaat uit een man en een vrouw>. Diegenen, die zijn stilzwijgen als een goedkeuring voorstellen, plegen ideologisch en mediatiek bedrog.

Paus Leo XIV,  die geconfronteerd wordt met een diepgaande verscheurdheid binnen de Kerk, bewijst dat hij over de wijsheid beschikt om zich aan te passen, zonder nog meer conflicten uit te lokken. De manier echter waarop deze LGBRQ bedevaart werd georganiseerd en bespeeld door de media heeft veel weg van een valstrik en daar tegenover zijn sterkere signalen noodzakelijk. Daar moet hij zich bewust van zijn.