Het is niet de eerste keer, dat ik op dit forum de ultraliberale euthanasiewetgeving in ons land bekritiseer. Een recente tv-getuigenis van Siska (26) over haar geplande euthanasie voor ondraaglijk psychisch lijden vond ik echter bijzonder schrijnend. Deze jonge vrouw, die na jaren gebrekkige psychologische begeleiding voor haar depressies de hoop heeft verloren, symboliseert volgens mij wat er vandaag zo fout loopt in ons land. Hoe cynisch kan een geestelijk gezondheidssysteem zijn, indien de enige mogelijke uitweg voor een fris ogende jongedame een (wettelijk toegelaten) wanhoopsdaad is?
Voor Siska liep het van het begin al fout. Op school kreeg ze psychologische begeleiding via het CLB, maar dit moest vroegtijdig gestopt worden, wegens een tekort aan een budgetair/administratief kader. Dan ging het verder bergaf: Siska werd van hot naar haar gestuurd, geraakte in het psychiatrisch systeem. Aan de leeftijd van 17 moest ze bij gebrek aan personeel een tijd in een isolatiekamer verblijven. Ook het gezelschap van de medepatiënten (o.a. drugsverslaafden of personen met zware psychiatrische aandoeningen), vormde niet bepaald de beste omgeving voor een mogelijk genezingsproces. Het is dan ook geen wonder, dat Siska, in een seculiere, individualistische wereld als de onze, de moed erbij verloor en even vrede lijkt de vinden bij haar geplande dood.
Sterven als enige uitweg voor je persoonlijke uitdagingen is een problematiek die niet nieuw is. Paus Johannes Paulus II heeft ons jaren geleden al gewaarschuwd voor wat hij de “cultuur van de dood” noemde. Een cynische wereld, waarbij niet langer de barmhartigheid primeert, maar expeditieve “oplossingen”, gedreven door schijn-empathie. Ben je hopeloos ziek en afhankelijk? Spuitje. Rusthuiskamer wordt te duur? Spuitje. Kan je je geen degelijke psychologische begeleiding veroorloven, of vind je geen aangepaste therapie meer? Spuitje. Maar geen nood, onder ieder media-artikel over dit thema vind je de link naar de zelfmoordlijn. Met deze laatste stuiptrekking van een wegkwijnende Christelijke denkwereld, waarin mensen met zelfmoordgedachten geholpen moesten worden, kan de maatschappij gemakkelijk haar geweten sussen zonder haar egoïsme en tekort aan visie in vraag te moeten stellen. Want de meest kwetsbaren helpen door een aangepastere zorg lijkt tegenwoordig een onoverkomelijke uitdaging
Ook de Kerk schiet in dit verhaal tekort. Waar hoor ik een bisschop of priester nog preken over euthanasie ? Sinds het verjagen van de arme Monseigneur Léonard uit ons land, blijft de Kerk muisstil in de media, behalve als ze ertoe verplicht worden, om zich voor de zoveelste keer op vaak onhandige wijze te veranwoorden voor misbruikschandalen. Trouwens, welke parochiepriester is er nog beschikbaar om te luisteren naar de lijdende mens? Wanneer ze voelen dat een gesprek verder gaat dan een paar banaliteiten, vluchten ze vaak weg naar de volgende “vergadering”. Door het uitsterven van lokale parochies verdwijnt bovendien het sociale weefsel, dat vroeger klaar stond om mensen te ondersteunen. Johannes Paulus II, die tijdens zijn leven vaak bekritiseerd werd, had dus groot gelijk. Wanneer men in niets meer gelooft en het systeem hierbij faalt of onherkenbaar verandert, rest enkel nog de cultuur van de dood.
Uiteraard is dit geen betoog om de terminaal zieke mens niet palliatief te begeleiden of zijn stervensproces niet zoveel mogelijk te verzachten (ik hoor de pro-euthanasie meute al naar adem happen en brullen “dat ik het niet begrijp”). Voor de gelovige Christen kan zelfmoord echter nooit een oplossing vormen. Over leven en dood heeft enkel God de ultieme heerschappij. Ook het gebruik van euthanasie om te besparen op de meest kwetsbaren met medelijden als vals excuus is moreel totaal verwerpelijk. Iemand helpen bij zelfmoord is geen medische zorg. Ik denk dat niemand geneeskunde studeert om later dodelijke spuitjes te geven of verpleegkunde studeert om uiteindelijk letale cocktails aan de baxters van hun patiënten te hangen. We hoeven ons dus niet neer te leggen bij een maatschappij waar dit normaal is. Tijd om de juiste, humane keuzes te maken, met daadwerkelijk respect en barmhartigheid voor de lijdende mens.
4 commentaren op “Euthanasie voor psychisch lijden: waarom Siska, 26, mijn hart brak”
1. Haatreacties en reacties met vloek- en scheldwoorden zijn niet toegestaan.
2. "Trollen" is verboden. Dit forum is bedoeld als ontmoetingsplaats waar inhoudelijke reacties worden gegeven op een artikel, of waar meningen kunnen worden uitgewisseld, niet om te trollen. Bij herhaaldelijke overtredingen zal de gebruiker worden geblokkeerd.
3. Anonieme gebruikersnaam is toegelaten. Registreren kan hier.
4. Katholiek Forum wil een beleefd, doch ongecensureerd platform aanbieden en is daarom volstrekt niet aansprakelijk voor de inhoud van de reacties.
Doe mee met de discussie
Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
Lieve Katharina,
dank je wel voor dit diep doorvoelde en moedige artikel. Je woorden over Siska raken, omdat ze niet oordelen maar meeleven. Wat je beschrijft – de vermoeidheid van een samenleving die niet meer weet hoe ze met pijn moet omgaan – herkennen velen van ons. Je schrijft met het hart van een moeder én met de helderheid van een gelovige vrouw die weigert de banaliteit van het kwaad te aanvaarden.
Wij geloven niet in toeval, maar in Voorzienigheid. En precies nu, op het moment dat jij het verhaal van Siska deelt, bracht de franciscaanse podcast Franciscan Fridays (van Our Lady’s Blue Army) een nieuwe aflevering uit over het mysterie van lijden – met het getuigenis van Broeder Pius en het leven van de Zalige Alexandrina da Costa.
Het trof ons hoe deze twee verhalen – dat van Siska en dat van Alexandrina (hoe wonderlijk dat zelfs hun namen rijmen) – elkaar bijna lijken te vinden. Alsof de hemel zelf een brug wilde slaan tussen het rauwe lijden van vandaag en het verlossende lijden van toen.
Vanuit die ervaring hebben wij een korte reflectie geschreven bij jouw artikel, waarin we proberen te tonen hoe pijn – hoe zwaar ook – soms kan worden omgevormd tot genade.
Voor wie verder wil lezen of stilstaan bij dit thema, delen we graag onze reflectie:
https://www.katholiekforum.net/2025/10/24/wanneer-pijn-een-plaats-van-genade-wordt-reflectie-bij-het-artikel-over-siska/
Toeval? Dat laten we graag aan de geest van onderscheiding bij ieder van ons.
Maar wij ervaren het als een zacht teken van de Heilige Geest, die harten verbindt over grenzen en tijden heen.
Met dank voor je moed, je geloof en je getuigenis,
in diepe verbondenheid,
Servus Immaculatae
Aan Katharina Gabriels..
Als eerste wil ik gezegd hebben dat de artikelen van Servus Immaculatae inhoudelijk zeer leerzaam zijn …maar dit is toch een Forum ..waarom dan in eenkeer zoveel artikelen achterelkaar plaatsen in zo’n kort tijdsbestek. De overzichtelijkheid en oriëntatie wordt dan toch verwarrend.. dit dan toch ook ten nadele van de artikelen zelf.
CITAAT: “Een forum is een plek, evenement of medium waar ideeën en inzichten over [een bepaald onderwerp] uitgewisseld kunnen worden.”
Daarbij is ook nogeens dat de foto’s te vooruitspringend, te druk en overbodig aanwezig zijn.. dit is alhans hoe het op mij overkomt.. maar verder alle goeds gezegd over de artikelen zelf.
😎 Constantijn
Eén tragische en gemediatiseerde casus hoeft voor mij niet te leiden tot deze bijzonder sombere beoordeling van de zorg die onze maatschappij besteed aan de lijdende mens.
Nooit eerder konden in ons land méér gehandicapten (aangeboren of verworven), terminaal zieken en (demente) bejaarden in leven worden gehouden dan nu. Wij hebben een van de meest toegankelijke gezondheidszorgen ter wereld. Maar uiteraard betekent dat niet dat alles opgelost of genezen kan worden. Onmacht wegens uitbehandeld hoort bij het vak. Hardnekkig doorbehandelen is niet verboden, maar is eigenlijk immoreel. Wie het heeft over de ‘uitgebluste’ hulpverleners daag ik uit om eens een paar dagen mee lopen op intensive care, een revalidatiecentrum, een psychiatrie of een WZC voor dementen.
Euthanasie is geen eenvoudige materie. Zeker bij de gewone mens is er ook bijzonder veel begripsverwarring en worden allerlei termen door mekaar gegooid.
Een ouder die dag en nacht aan het bed zit van een kind dat kermt van de pijn, wilt dat die pijn stopt of op zijn minst draaglijker wordt. Of dat er op zijn minst een perspectief is dat die ellende op termijn kan verbeteren of ophouden.
Gebeden prevelen en bidden om genezing werd vroeger uiteraard veel vaker gedaan dan nu: als meneer doktoor niet meer kon helpen, dan kwam meneer pastoor binnen. Zodat veel meer zieke mensen veel sneller stierven dan nu.
Zou het kunnen dat God dan maar wat eerder ingreep, en Zelf zorgde voor ‘een goede dood’?