Donderdag was het Sacramentsdag, het Hoogfeest van het Allerheiligste Sacrament. In onze landen wordt dit feest in principe naar de daaropvolgende zondag verschoven. Bij deze gelegenheid een preek van de Heilige Pièrre-Julien Eymard, priester en stichter van de Congregatie van het Allerheiligste Sacrament, over eerherstel door de H. Communie:
God, die nog wonderbaarder is in de herstelling der menselijke natuur, dan in haar schepping! – Missaal
Jezus heeft de H. Eucharistie ingesteld om de mens in eer te herstellen. De mens heeft zichzelf zeer verlaagd door de erfzonde; hij heeft zijn hemelse afkomst vergeten; hij heeft zijn waardigheid van koning der schepping vergeten; hij is gelijk geworden aan de dieren, welke hij moest besturen; hij heeft zich temidden van hen geworpen: de zwakken vluchten hem; de sterken vallen hem aan, de zonde heeft van hun meester hun doodsvijand gemaakt. Hij blijft hun koning van natuur, maar een onttroonde koning. Van zijn domein beroofd, verlaagt de mens zich nog dieper door zijn persoonlijke zonde: hij daalt af tot het peil van het redeloze dier. De afgodendienaars gevoelden zich door de zonde zozeer tot het zedeloze getrokken, dat zij er hun god van hebben gemaakt en er voor neerknielden. Wat zijn Schepper betreft, hij vlucht Hem, en durft zijn ogen niet naar Hem opslaan. Maar zie, God, wonderbaar in al zijn werken! God zou de mens met schaamte overladen indien Hij hem in zijn ellendige staat tot zich riep. God zal daarom de mens in eer herstellen, hem weer eerbiedwaardig maken: Hij zal hem een goddelijk voedsel geven, dit zal hem in eer herstellen.
Het H. Doopsel zuiver de mens; de deugden van Jezus Christus zullen hem versieren; de H. Eucharistie zal hem ‘vergoddelijken’. De mens voelt zich groot, omringd van zoveel eer. En inderdaad, Jezus Christus bekleedt de priester met zijn eigen zelf: de priester is een andere Jezus Christus; hij voedt zich met Hem, zijn wil is die van Jezus; de Heer herleeft in hem. En de christen, die communiceert, deelt dit voorrecht; de christen die door de H. Communie met Jezus Christus verenigd is geworden, is onuitsprekelijk eerbiedwaardig: men is bekoord zich aan de voeten van de communicant te werpen en hem te aanbidden!
Waarom is het, dat de H. Kerk de overblijfselen der heiligen zo godvruchtig vereert, tenzij om datgene wat zij van Jezus Christus ontvingen, omdat hun ledematen zijn ledematen waren? Ik ga verder, door de H. Communie zijn wij zelfs boven de engelen verheven, zo niet van natuur, ten minste in eer. Worden wij door de H. Communie niet de aanverwanten van Jezus, andere Christussen. De engelen zijn maar zijn dienaren, en wanneer wij communiceren, o! met welke eer omringen zij ons en eerbiedigen zij ons! Ziedaar hoe de H. Communie ons gelukkiger maakt dan wij zouden geweest zijn zonder de erfzonde. Onschuldig, zou de mens altijd na de engelen gekomen zijn; herboren, met Jezus Christus verwant geworden, kan hij in de Hemel een plaats innemen verheven boven de engelen. En hoe meer wij [waardig] communiceren, hoe groter onze glorie in de Hemel zal wezen: iedere communie vermeerdert de glans van onze kroon.
Maar, menselijker wijze gesproken, waarom boezemen op het eerste zicht sommige personen, bvb. een priester, u een zekere godvruchtige eerbied in? – O! – Men erkent Jezus Christus in hen, Jezus Christus die uit hun hart over heel hun persoon uitschijnt, gelijk het viooltje, wiens geur men inademt voordat men het ziet. Indien onze Heer zijn glorie in de communicanten niet terughield, zouden zij als zonnen schitteren! Hij verbergt ze om hun nederigheid te sparen. Hij deelt er nochtans genoeg van mee, zodat Hij de aanwezigheid van een Heilige rust en welvaren bijbrengt.
Welnu, luistert: iedereen moet meewerken aan de zaligheid van de medemens, en om deze plicht te vervullen, heeft men een zeker gezag nodig overeenkomstig het te bereiken doel. Dit gezag put men slechts in de H. Communie. Men kan niet weerstaan aan iemand, die Jezus Christus in zich bezit, die het u doet voelen in zijn woorden en werken. Een priester die maar zelden de H. Mis doet, heeft zijn zending gelijk de andere priesters, maar zal nooit het gezag van zijn zending hebben. De invloed op de harten, die ze aantrekt en bekeert, komt slechts van God. Men gehoorzaamt vanzelf aan de heiligen, omdat zij een volmaakter afbeeldsel van God zijn. De dieren zelf gehoorzamen hun; en als de heiligen koninkrijken en volkeren bekeerden, was het niet door zichzelf, maar door Onze Heer Jezus Christus, die zij ontvingen en die zich in vurige vlammen uit hun harten vertoonde. O! Het is omdat de heiligen Jezus wisten te ontvangen, Hem wisten te bewaren en te doen dienen tot glorie van Zijn Vader!
Zeker, ziedaar de mens in zijn waardigheid hersteld door de H. Communie. Ja, zeker, gelukkige fout – o felix culpa! Vervallen als gij zijt door de zonde, en met beestenvellen bekleed tot straf van uw hoogmoed, bekleedt u met Onze Heer Jezus Christus. In de menselijke samenleving brengt het kleed meer of minder eerbied bij; de tekens zijner waardigheid draagt men op zijn klederen. Bekleedt u dus met Jezus Christus; met dit glorievol kleed zult gij eerbiedwaardig en geëerd zijn; gij zult gezag rondom u hebben, een gezag dat eer en liefde geeft; dit alleen kan heilzame invloed uitoefenen.
Zacheüs die men als publieke zondaar minachtte, ontvangt Jezus en aanstonds roept de Heer hem zoon van Abraham uit en doet zijn belagers zwijgen. En gij wordt veredeld door de H. Communie, en uw huizen [d.i. uw lichaam], waar gij Jezus ontvangt, zijn eervol en eerbiedwaardig. Ziedaar de herstelling van onze waardigheid.
Ik weet wel, dat wij niet in het aards paradijs zijn teruggesteld – O! Dit paradijs mag gesloten blijven. De H. Eucharistie is het paradijs, de lusthof, waar God zich met de getrouwe ziel onderhoudt. Indien men mij het aards paradijs wilde geven in ruil voor mijn tegenwoordige staat, ik zou het weigeren; ja, niettegenstaande mijn ellenden, ik zou het weigeren, om de H. Eucharistie te bewaren. De ellenden zijn toch geen zonden, en met de H. Eucharistie draagt men ze gemakkelijk; de liefde kent geen vermoeienis, of wel zij bemint ze.
En gij vooral, christelijke vrouwen, bedankt de Heer Jezus Christus die u zozeer heeft veredeld, want in het heidendom waart gij slechts slavinnen. In de H. Communie bestaat uw adel, welke gij met hetzelfde recht ontvangt als de man; in de H. Communie, die u heiligt en met God verenigt; de H. Eucharistie maakt u van het gevolg der H. Maagd. Van Godswege hebt gij het recht aan zijn goddelijk feestmaal aan te zitten: ongelukkig uw echtgenoten als zij u deze eer beletten. Wanneer gij ophoudt te communiceren, zult gij terugvallen tot uw verachtelijke staat, waaruit de H. Communie u getrokken heeft: uw grootheid komt van de H. Communie; ik weet niet van waar anders. men vlecht tegenwoordig ik weet niet wat al kronen voor de vrouw; men verkondigt haar rechten, gelijk aan die van de man. O, dat uw kroon weze de glorie van Jezus Christus te ontvangen; dat het uw recht weze in volle vrijheid altijd tot Hem te naderen; dat uw glorie weze u met Jezus te verenigen in de H. Communie, de roem van zijn eeuwige Vader, in wie en door wie de ware glorie bestaat, welke gij in haar volheid in de Hemel moogt genieten.
Amen.
Uit: Het H. Sacrament Des Altaars, door de Z.E. Pater EYMARD, stichter der Congregatie van het Allerheiligste Sacrament – tweed reeks – De H. Communie, Boekhandel van het Allerh. Sacrament, Brussel, 1903
Origineel gepubliceerd op Crux Ave Spes Unica
ik wil even verduidelijken, de mens is geschapen uit het slijk der aarde en heeft een aardse aroma, hij is niet van hemelse oorsprong, dat is zijn doel, na de erfzonde, waarin hij het eeuwig leven kwijtspeelde, jezus is het brood van deze wereld.
Het levenschenkend beginsel IN de materie waaruit o.a. wij zijn opgebouwd, is een goddelijke vonk: pure liefde dat niet alleen Licht is in en door zichzelf, maar ook uitgaat naar al het bestaande dat het in het Licht plaatst, omdat liefde per definitie nooit zelfgenoeg kan zijn. Liefde wil zichzelf wegschenken!
In het diepste van ons ware zelf zit en leeft dus een stukje van G’d zelf. Wij huisvesten het slechts, mogen er voor zorgen én laten floreren, opbloeien, uitgroeien.
Voor christenen geldt echter een nog grotere roeping dan ‘het mogen zorgen voor..’: die goddelijke vonk wil vanuit haar aard alles in alles, in casu in allen worden, omdat het onovertroffen het mooiste én het-beste-van-al reeds is: de beste representant van haar Schepper, G’d zelf, bron van liefde, ja de liefde zelf.
Wij zijn dus méér dan slijk en aarde: wij zijn G’ds tempel! Wie beseft wat voor kostbaars in hem/haar steekt, kan niet meer met een gerust en gewetensvol hart deelnemen aan discriminatie, scheldpartijen, zelfverheerlijking, zelfgenoegzaam gedrag enz. Die kan zichzelf slechts in uiterste bescheidenheid beschikbaar stellen aan de Heer, aan zijn Zoon Jezus Christus en de H. Geest, hetwelk ook de essentie van de Eucharistie: zich nederig verenigen met de Liefde zelve, met de verrezen Heer en zijn Geest. Het ontvangen van het brood en de wijn is in wezen de geestelijke verwijzingen naar Hem met wie wij ons (willen) verenigen in liefdevolle totale onthechte overgave. Als we dat goed doen, bemerken we – soms even – wederliefde met een intensheid die je tot een ander mens maakt: iemand die nooit meer bang hoeft te zijn, want hij/zij weet zich voorgoed geliefd en geborgen (zolang ie in de liefde, in Christus blijft c.q. er telkens weer naar terugkeert).
Wij zouden wensen dat eenieder dit ooit zal meemaken en kan in zijn geest kan vasthouden. Grote dank aan de Heer zelf die mijn oog en hart hiervoor opende, om niet. Jezus liefhebben is de Weg, naar de Waarheid en echt Leven!
Door het feit dat er zoveel gelovigen hebben afgehaakt, wil ik hier op een nederige wijze een tipje van de sluier wegnemen dat ik vooreerst voor mezelf bewaarde.
Maandag gingen de Kerken terug open, waar ik zo naar uitkeek. De H. Mis volgen via de media voedde me wel, maar ik werd hier lauwer door.
Ik ging maandag in een andere parochie naar de H. Mis. Ik zag een gepensioneerde diaken met zijn vrouw te communie gaan. Beiden gebruikten pyxis, een mooi voorbeeld. Jammer genoeg, ik had me nog niet voorzien van pyxis en hield een Geestelijke Communie.
Dinsdag ging ik naar de Mis in de hoofdkerk. Opnieuw moest ik de Geestelijke Communie nuttigen. De 6 andere gelovigen ontvingen de communie in de hand. Ik was de rare eenling en voelde me schuldig dat ik nog geen pyxis had gekocht. Ik had altijd de pyxis beschouwd als een hostiedoosje voor de thuiscommunie, voor zieke mensen.
Een zoektocht op het internet bracht me naar een online winkel in Banneux. De verzending had vertraging. Uitgerekend op Sacramentsdag werd het thuis toch op Sacramentsdag afgeleverd. Net voor de Stille Aanbidding van het Heilig Sacrament kon ik het nog laten wijden door de pastoor.
Ik zal nooit de H. Communie nog op de hand ontvangen. Dit heeft een voorgeschiedenis. Vorig jaar (2019) kwam Onze Lieve Vrouw naar me toe met één boodschap. De Boodschap stond in verband met het geloof van de zo gezegde brave katholieken. In mijn leven kan ik Onze Lieve Vrouw maximaal “nog” 6 keren zien.
14 Dagen later ontving ik de communie gewoontegetrouw op de hand van de diaken. De H. Hostie lag op mijn hand. Ik wou de Hostie uit mijn hand nemen, maar de H. Hostie steeg langzaam 25 tot 30 cm naar omhoog, in rechte lijn. Ik voelde me intens gelukkig op dat moment. De diaken zei, euhhh, heb je hem? De hostie viel dwarrelend als een vlinder of vergelijk de dwarrelingen met een cent die je op tafel laat draaien terug naar mijn hand. Ik hield ondertussen mijn rechterhand boven de hostie als een bolletje, bang om Jezus te kwetsen. Oooh ik was diep gelukkig … Terwijl de hostie naar beneden dwarrelde sprak ik tegen de Hostie: “Lieve Jezus, kom lieve Jezus, kom, kom.” Sinds dat moment heb ik nooit meer de H. Communie aangeraakt met de hand. Gek genoeg zag ik op dit forum dezelfde zin terug. Ik stond hiervan zelfs versteld.
Of de diaken de dwarrelingen nog heeft gezien, weet ik niet. Achteraf kreeg ik van de diaken de H. Communie op de tong. Ik schrok enorm … hij klopte mijn kin dicht! Ik heb hem daar nog niet over aangesproken omdat ik wil dat hij mee zal getuigen over het sacramenteel wonder. Ik vrees er voor. Onze pastoor heb ik meermaals uitgenodigd om thuis samen eens te bidden, te bezinnen, te praten over negatieve ervaringen en bovennatuurlijke momenten.
Wij hebben het geluk wekelijks (niet op zondag) samen met de pastoor een Stille Aanbidding te houden van het Heilig Sacrament. Ik ben hier erg dankbaar voor.
Beste Marie-Elisabeth,
Ik had een hele tijd geleden al jouw reactie gelezen i.v.m. jouw ‘zwevende’ hostie. Als je een beetje rondsurft/leest, dan besef je al gauw dat de hostie niet ‘zomaar’ een stukje brood is natuurlijk.
Ik lees in je reactie: “De Boodschap stond in verband met het geloof van de zo gezegde brave katholieken.”
Je hoeft ons je boodschap niet te vertellen, maar wat bedoel je met “zogezegd brave” katholieken?
Bedoel je dat we als Katholieken te braaf zijn geworden, of bedoel je dat er heel veel schijnheiligheid is, op die manier “zogezegd” braaf? Kan je die zinsnede wat toelichten voor ons?
Vriendelijke groet en fijne avond nog,
Kurt
@Basilius minor,
God wordt geschreven met DRIE letters.
De letter ‘o’ is overduidelijk niet geblokkeerd op Uw toetsenbord.
Iedereen schrijft Uw naam toch óók voluit; wij schrijven Uw naam niet als bijvoorbeeld bas’min.
Dit doen wij uit respect voor U en duidelijkheid voor iedereen.
Gebruik datzelfde respect a.u.b. ook voor God.
Een strofe van een bekend christelijk lied luidt:
‘Hoe wonderlijk schoon is uw eeuwige Naam
verborgen aanwezig deelt U mijn bestaan;
waar ik ben bent U wat een kostbaar geheim,
uw Naam is IK BEN en IK ZAL ER ZIJN.’
In Exodus 3, 13 e.v. leren we dat de naam van de god der Israëlieten, de god van Jacob enz. “Ik ben die is” luidt. In het Hebreeuws: JHWH. Ofwel de verlede, tegenwoordige tijd van het werkwoord z i j n. Dus: “Ik was, Ik ben en Ik zal er zijn”! Zo wil Hij ook per se aangeroepen worden (Ex. 3, 15) als God van mensen die was, is en er zal zijn voor mensen; uitgesproken als Jahwe.
Joden spreken uit ontzag die Naam (JHWH) ook helemaal niet uit, maar hebben het in het spraakgebruik over ‘Adonai’.
In Semitische talen als Hebreeuws, Arabisch enz. schrijft men bovendien helemaal geen klinkers, maak gebruikt men ‘diakritische tekens’ t.b.v. de uitspraak. Het wel of niet schrijven van klinkers is dus in beginsel geen bewijs van eer of oneer, maar van ’s lands wijs ’s lands eer. Het is dus maar waarvoor men kiest. Duitsers hebben het overigens over Gott (met dubbel t) en Fransen over Dieu. Wat nu verplichte schrijfstijl?!
Om mijn verbondenheid met de Joodse geloofstraditie soms mee te laten wegen, gebruik ik daarom regelmatig graag de schrijfwijze G’d als ik onze Schepper c.q. de Vader van onze Heer Jezus Christus bedoel. Is dat hier verboden? En wie bent U wel dat U mij de levieten leest over mijn huivering en eerbied bij de Naam aller namen, die was, is en er zal zijn voor concrete mensen? Bent U de norm aller dingen?
Correctie: “In het Hebreeuws: JHWH. Ofwel de verlede, tegenwoordige tijd van het werkwoord z i j n. ” moet luiden: In het Hebreeuws: JHWH. Ofwel de verleden, tegenwoordige en toekomende tijd van het Hebreeuwse werkwoord z i j n.
Mijn excuses.
de ongelooflijke bedweter. Hij kan het echt niet laten.
Derks, nu wacht ik op uw vingertje om te lezen dat het betweter moet zijn. dat is zo een beetje samengevat uw manier van dialoog voeren. Ik, P. Derks, hoogverheven boven het plebs. Misschien toch eens echt en aandachtig de ‘blijde boodschap’ lezen. Oei, zonder hoofdletter. Meester Derks gaat mij weer een pint aftrekken.
@ Kurt
Ja, bij restkerk heb ik het ook geplaatst.
“Met de zo gezegde brave katholieken” bedoel ik de Christelijke gedoopten, die hun gezinnen ontwrichten, de kerk achter hen dicht slaan, geen berouw hebben, die niet meer bidden, …
De moeder Gods verscheen aan mij in pracht en praal, ze was zo mooi, onbeschrijfelijk mooi. Ze sprak tot mij: “Er bestaan vééél meer slechte mannen dan goede mannen. De goede mannen zijn hééél dun gezaaid, maar er zijn er nog. Ze bestaan nog.”
Ik beschouw dit stukje van de boodschap, een boodschap voor mijn dochter. Na de zelfdoding van haar echtgenoot (35 j.) is ze een latrelatie aangegaan met een gescheiden man, die kerkelijk gehuwd was en kinderen heeft..
Na het overlijden heb ik haar gezegd dat ze een nieuwe relatie mag aangaan als ze er klaar voor is, maar ik verwittigde haar: géén gescheiden man, hij moet gelovig zijn, mag weduwnaar zijn met of zonder kinderen, mag zelfs zo arm zijn als de straat. Ze heeft de verkeerde keuze gemaakt. Ik lijd hier hier enorm onder omdat ik weet dat ze in “doodzonde” leeft.
We dragen elke week 1 of 2 missen op met een intentie voor haar redding. Op deze manier wordt ze nog beschermd. Voor de rest bidden we voor haar.
Dat stukje uit de Boodschap van de Moeder Gods vat ik zelfs ruimer op. Ik bekijk dat wereldwijd. De priesters bidden wel voor de overledenen, maar niet voor de redding van de zondaars. Deze laatste krijgen ook een intentie tijdens de Eucharistieviering. In dit stukje van de Boodschap voel je aan hoe erg het gesteld is met het geloof.
Mocht ik de verschijning van de Moeder Gods tot in de puntjes uitschrijven, dan ben ik wel een tijdje zoet.
Met mijn echtgenoot ben ik er over bezig om haar te wijzen op het feit dat ze in doodzonde leeft. Als Christelijke moeder is dat mijn plicht. Om de verschijning van OLV te melden, daar moet ik het geschikte moment voor vinden. Dan wil ik samen zijn met al mijn kinderen.
Als gezin hebben we toen de kinderen nog jong waren ook 3 x de rozengeur gekregen. Hopelijk staat dit nog in hun geheugen.
Bedankt Marie-Elisabeth, voor je snelle antwoord.
Het is trouwens niet simpel om een “goede, Katholieke” man te zijn dezer dagen. Veel spot, hoongelach, en sinds mijn bekering hebben zo’n 90 procent van de oude “vrienden” afgehaakt. Niet interessant meer. Zit nu op vrijdagavond religieuze boeken te lezen i.p.v. op café pinten te drinken, naar de vrouwen te loeren, vuile moppen te tappen, kortom, het wereldje van “mannen onder mekaar”.
Ik ben niet op mijn mond gevallen, en als men, waar dan ook, het geloof belachelijk maakt, trek ik van leer. Ook daar maak ik niet echt vrienden mee, als je bijval wil hebben doe je vrolijk mee om alles wat Katholiek is belachelijk te maken.
Ik heb toen wel ingezien dat échte vriendschap heel erg zeldzaam is. Ik ken zelf heel weinig mannen waar je een écht diepgaand gesprek mee kan voeren over geloof. Lol trappen, zeveren over vrouwen en voetbal zoveel je wil. Maar een écht serieus gesprek? Dan gaat het al snel over politiek of geld. Zucht…
Een echte man voor de wereld van vandaag is heel wat anders dan wat ik zie als “een echte vent”.
Eéntje die beseft dat de grootste vijand in zichzelf zit. Dat de grootste strijd tegen zichzelf moet gevoerd worden. Tegen zijn lusten, ogen en mond in toom houden, de discipline voor dagelijks gebed etc…
Daar moet je vandaag nergens meer mee afkomen.
Ik hoop dat je dochter alsnog een goede beslissing mag nemen. Laat os bidden voor alle jongeren. Onze zoon is nog véél verder de weg kwijt dan jouw dochter… (Al heeft hij heel wat jaren niet het beste voorbeeld gehad, dat besef ik maar al te goed)
Eén in gebed,
Kurt
@Marie-Elisabeth
Wat boft uw dochter om een moeder te hebben die in stilte voor haar eeuwig welzijn bidt en lijdt. “Een kind van zoveel tranen kan niet verloren gaan.” (Monica van Thagaste)
Hoewel opgegroeid en vrijwel enkel vertrouwd met de handcommunie, deel ik sinds enige tijd dat stille verlangen om O.L. Heer niet langer vast te pakken, maar direct te ontvangen. Of dat sinds de lockdown hier weer toegestaan is… ik moet het nog gaan zien. Eerst hoop ik na ruim 3 maanden weer een priester te vinden die mijn hart een héél klein beetje kan doen lijken op de binnenzijde van uw pyxis, waardig genoeg om Hem na zoveel tijd opnieuw te mogen ontvangen.
Dan de mannen; wat u daarover zegt is bijzonder en gaat mogelijk ook op voor het andere geslacht en voor de jongvolwassenen, de jeugd zelfs. Zo heb ik heel fijne collega’s, met een gouden hart soms, maar ze kennen Jezus niet (meer). Dat doet me wel eens pijn, omdat ik méér geloof hecht aan het visioen van Lucia, Francisco en Jacinta dan aan de theologische leerstellingen van Hans Urs von Balthasar, als u begrijpt wat ik bedoel. Soms bid ik voor deze of gene en dan vraag ik Jezus om zijn of haar ziel te willen behoeden, om hem of haar te raken zoals Hij alleen dat kan.
Francisco verzuimde wel eens naar school te gaan. “Je reste à l’église, avec Jésus caché” zei hij dan. Ik moet vaker aan hem denken, wanneer mij tijdens het thuiswerken weer eens de neiging of het verlangen bekruipt om mijn dossiers te laten voor wat ze zijn en veeleer met m’n rozenkrans een lege kerk op te zoeken. (Een dilemma soms.)
Moge de vurigheid van Jacinta, Francisco en Lucia ons aller deel zijn: la compassion pour les âmes. Ce désir profond de consoler Jésus et sa Maman du ciel.
Misschien dat we dan, dankzij Gods genade en niettegenstaande ons eigen gestuntel, ooit ook zelf voorgoed in Jezus’ armen mogen thuiskomen.
Moge de gratie van God het hart van uw dochter veroveren, mevrouw. Onder traditionele katholieken is het gekend hoe moeilijk het in deze tijd is voor godvrezende mannen om goede vrouwen te vinden en voor godvrezende vrouwen om goede mannen te vinden. In het isolement en de eenzaamheid heeft men dan tegen bekoringen te strijden.
@Marie-Elisabeth,
Sorry, U bedoelt het goed, maar wat U doet bij Uw dochter, lijkt veel op ‘dwingen’.
Als ouder heeft U een machtspositie.
Wat U doet, noem ik: geestelijke mishandeling vanuit ’n machtspositie.
MIJN (ongevraagd) advies aan U: Niet doen; geloof is te állen tijde zonder dwang. Ieder moet uit Liéfde tot God komen.
God heeft Uw gebeden allang gehoord, maar ook God dwingt niémand.
Geloof mij: bijna elke ouder zit met dat probleem; zo ook ikzélf.
Zo vraag ik aan personen, of zij graag hebben, dat ik voor hen bid.
Als het antwoord ‘neen’ is, dan zal ik – met pijn in mijn hart – niet voor haar/hem bidden.
Ook in zo’n geval geldt: God kent onze pijn (Hij woont tenslotte IN ons) en God doet álles om dat ene verloren schaap terug te brengen (zie bijbel onder Lucas hoofdstuk 15, vers 1 vv)
Sacramentsdag is de dag dat de transsubstantiatie, dat brood en wijn in de Heilige Mis veranderen in het lichaam en bloed van Christus, wordt gevierd. In de modernisten kerk van na het Tweede Vaticaanse Concilie is dit helaas geheel verdwenen. In de Tridentijnse Rooms Katholieke Kerk met de Tridentijnse Heilige Mis en met het universele geloof van voor het Tweede Vaticaanse Concilie is de verandering van brood en wijn in het lichaam en bloed van Christus nog springlevend. Steeds meer gelovigen, maar vooral niet gelovigen en vooral jongeren zijn geïnteresseerd in het Universele Rooms Katholieke geloof van voor het Tweede Vaticaanse Concilie.
U kunt de Tridentijnse Heilige Mis dagelijks op maandag tot en met vrijdag om 08.30 uur en op zaterdag en zondag om 11.00 uur Nederlandse tijd volgen op beslotentuin.nl. Dan gaat u naar liturgie en kunt de Tridentijnse Heilige Mis live volgen, u kunt de boekjes met de onveranderlijke en veranderlijke gebeden downloaden. Dit is de website van de Kluizenarij onze lieve vrouwe van de besloten tuin van pater Hugo in Warfhuizen, provincie Groningen in Nederland.
@Marie-Elisabeth,
Ik had Uw mooie en duidelijk geschreven getuigenis nog niet gelezen.
Maar dit laat onverlet, dat U steeds probeert te dwingen.
Zo probeert U Uw dochter te dwingen en evenzo de diaken.
Ik vraag U, om daarmee op te houden. En nogmaals: mensen dienen tot God te komen uit Liefde.
@ P. Derks,
Ik heb tot nu toe nog niet gedwongen, in het geheel niet. Met de diaken heb ik tot op de dag van vandaag en dat is van 8 maanden geleden nog geen woord over gerept.
Wat betreft mijn dochter: deze heb ik gewoon kalm gezegd na het overlijden, beter geen partner te kiezen, die gescheiden is. Voor de rest … altijd vriendelijk ontvangen en ook haar latrelatie. Voor de rest helpen we haar meermaals per week met klusjes, tuin, … eten maken, … en vooral gebed en Eucharistie.
Na het overlijden ging ze zelfs mee naar de 6-wekenmis. Het kruisje van de doodskist ligt nog steeds op dezelfde “vaste” plaats bij haar in huis. Dit gebaar is voor ons nog een troost en is er nog een sprankeltje hoop dat de Hemel haar terug op het rechte pad zet.
@Marie-Elisabeth,
Bedankt voor Uw snel en geruststellend antwoord. Ik was al bang, dat Uw dochter contact met U zou kunnen gaan vermijden (want dan zou U nóg verder van Uw doel afkomen).
Ik zal Uw dochter meenemen in mijn gebed.
@Marie-Elisabeth,
Aan de diaken kunt U vragen, of hij het gebeurde met de hostie gezien heeft.
Dat zou ik hem écht wel vragen.
Als hij bevestigend antwoord, kunt U nog vragen of jullie daar iets mee moeten doen, zoals aan de pastoor en of bisschop vertellen.
@ P. Derks
Ik heb maandag onze diaken gesproken over de bovennatuurlijke beweging van de H. Hostie.
Hij herinnerde zich er niets van Dit antwoord had ik ook van hem verwacht.
@ Kurt
Je getuigenis is ook erg mooi, waarvoor dank. Ik herken het verhaal. Mijn dochter haar man was ook zo een brave toegewijde echtgenoot, altijd een helpende hand, vriendelijk, gelovig, maar geen vrienden.
@Marie-Elisabeth,
Uw dochter heeft dus haar goud verloren. Hoewel ik haar gedrag niet goedkeur, begrijp ik nu des te meer haar hunkering naar echte liefde. Dat geeft meer diepgang bij mijn gebeden.
Ieder huis heeft écht z’n kruis. Een een kruis is nóóit leuk om te dragen. Dat is hetzelfde als kiespijn. Dat vindt óók niemand leuk. Als je bent geholpen door de tandarts, dan denkt niemand meer daaraan.
Zo is het ook met ’n kruis: als het kruis weg is, dan denkt (bijna) niemand meer eraan om God (en Zijn aardse Moeder) te bedanken door Hem regelmatig te bezoeken en dus naar de kerk te gaan.
Sorry @Kurt,
Ik neem jou en je zoon eveneens mee in het gebed.
@Paul schreef:
12 juni 2020 om 19:49
@Marie-Elisabeth
Wat boft uw dochter om een moeder te hebben die in stilte voor haar eeuwig welzijn bidt en lijdt. “Een kind van zoveel tranen kan niet verloren gaan.” (Monica van Thagaste)
U schrijft het zo mooi neer. Dankjewel. Haar papa heeft ook een gouden hart en bidt mee.
@Theudmer schreef:
12 juni 2020 om 20:25
U schreef:
In het isolement en de eenzaamheid heeft men dan tegen bekoringen te strijden.
Dat is de waarheid. Het is door het isolement dat ze blind verliefd is geworden. Tegen haar schoonouders zei ze: “als ik hem zo op straat zou ontmoet hebben, dan had ik er nooit voor gekozen.”
We weten dat onze dochter nog er rouwt. Ondanks het al twee jaar geleden is, heeft ze zelfs nog geen kousen of hemden kunnen wegdoen van haar echtgenoot.
Ik weet dat ze soms huilt als we daar vertrekken. We kunnen niet alle dagen aanwezig zijn en zeker niet blijven slapen. Dat zou ze ook niet willen. Ik denk eerder dat ze een beetje rebelleert.