Artikel dat in principe bestemd is voor mensen die het leven niet meer zien zitten en misschien met zelfmoordgedachten zitten, maar uiteraard kan het voor iedereen nuttig zijn (ook om door te sturen etc).
Wellicht geloof je niet dat je bijzonder genoeg bent om nog te blijven leven. We zijn toch maar een toevalsproduct, nietwaar? Het heelal is toevallig ontstaan uit het niets, deze aardkloot is toevallig ontstaan uit wegslingerende materie; en alle leven hierop – met alle natuurpracht en alle levensvormen, planten en dieren, inclusief jij zelf, is toch maar toevallig en willekeurig ontstaan en geëvolueerd door middel van willekeurige toevalsmutaties in het DNA gedurende miljoenen jaren… Als we sterven is het ermee gedaan, ons leven is eigenlijk zinloos – zonder enig nut – en als deze wereld ophoudt te bestaan, als de zon implodeert na x aantal miljoenen jaren, dan is het gewoon weer allemaal voorbij, terug naar het niets… Zonder doel of zin… Wie denkt er nog aan ons, aan ons leven… Niemand. Totale zinloosheid.
Echt?
Graag wil ik even wijzen op een aantal heel bijzondere dingen, waar je misschien nog niet had bij stil gestaan.
1. De wereld waar wij op leven
“De aarde is een unieke en heel bijzondere planeet”
Deze wereld, waar wij op leven, is heel bijzonder. Ze heeft alle eigenschappen om leven te kunnen voorzien:
- ze staat net ver genoeg van de zon, of: de zon staat ver genoeg van de aarde, zodat de aarde niet geheel bevroren, noch geheel aan de kook is.
- ze heeft een dampkring die zorgt dat wij een leefbare atmosfeer hebben, waar warmte wordt vastgehouden en er adembare lucht is, waar wolken worden gevormd en zo het land wordt beregend, en die dampkring zorgt ook dat kleine meteorieten opbranden;
- ze heeft de juiste verhouding zuurstof/stikstof in de lucht,
- ze heeft een ozonlaag die schadelijke UV-stralen tegenhoudt,
- ze heeft water, ze draait net snel genoeg om haar as, enz…
- Bovendien heeft ze een maan die de nacht verlicht; en die maan is van hier uit gezien even groot zoals de zon, zodat wanneer de maan voor de zon komt te staan, wij een perfecte zonsverduistering krijgen. Als bij volle maan de aarde vóór de zon komt te staan, dan krijgen we een perfecte maansverduistering…
Allemaal puur toeval? Nee.
En dan het leven op deze aarde… de natuur…
En heb je je dan al eens verwonderd over al die natuurpracht? Waarom kunnen wij ons vergapen aan planten en dieren, hoe mooi en hoe prachtig die in elkaar zitten? Hoe komt dat toch? Als dat toch allemaal “toeval” is… ?
2. De evolutietheorie is slechts dat: een theorie
“Het leven is veel te complex om “zomaar” geëvolueerd te kunnen zijn”
Mutaties in het DNA kunnen geen nieuwe soortvorming voorzien, enkel vorming van rassen of ondersoorten; of variatie bij één “grote oersoort”. Zo zijn alle koeienrassen, kippenrassen, hondenrassen, paardenrassen enzovoort ontstaan. En zo zijn ook alle mensenrassen ontstaan. Maar wij stammen niet af van de apen, en die stammen niet af van de reptielen enz… Nee. Er is schepping geweest, maar de atheïstische wetenschappers van deze tijd willen dat niet gehoord hebben, omdat ze het idee van een God bij voorbaat in de verdomhoek plaatsen. Voor “fabeltjes zoals God” is hier geen plaats, zo denken zij. En dan dissen ze de grootse leugens op om iedereen maar te overtuigen dat wij toevalsproducten zijn, dat wij het gevolg zijn van “evolutie” uit een soort “oerbacterie” die ongeveer een miljard jaar geleden zeer toevallig en uit het niets is ontstaan.
Werkelijk? Nee.
Ik, die dit schrijf, heb jarenlang biologie gestudeerd aan de Universiteit van Gent, en ik had bijna mijn diploma, totdat ik door Hierboven werd tegengehouden. God deed mij terugkeren naar Hem, en deze atheïstische omgeving verlaten, om die uiteindelijk aan de kaak te gaan stellen.
DNA en een levende cel is zodanig complex dat dit niet vanzelf kan ontstaan. Wetenschappers zijn er ook nog niet in geslaagd om dat te herhalen in het labo. En alle evolutie die wordt waargenomen in deze wereld is in werkelijkheid “aanpassing/variatie binnen een soort.”
Vervolgens heb je de zogenaamde fossiele bewijzen. Maar dat is slechts schijn. Vele bewijzen zijn vervalst, zoals die van de “walvisevolutie”; en de zogenaamde “voorouders” van de mens blijken niets anders dan apen te zijn. Australopithecus lijkt als twee druppels water op een chimpansee; en de zogenaamde bewijzen zijn zeer suggestief, en zelfs met opzet “aangepast”. Bij zeehondenevolutie bleek de naar voor geschoven “voorouder” in feite gewoon een otter te zijn – zoals die nu nog altijd bestaan. Niks evolutie dus. Bovendien heb je enorm veel “levende fossielen” die gewoonweg onder de mat geveegd worden.
De fossielen zijn zogezegd “uitgestorven” en kregen een andere naam, terwijl er wel degelijk een nog levende vorm bestaat die identiek is. Op mijn website “De evolutietheorie ontkracht” kun je nog veel meer te weten komen daarover, en o.a. interessante video’s bekijken.
3. Ons lichaam en onze geest
“Wij zijn geen zak reagerende chemicaliën”
Wij zijn in staat om te denken en vervolgens om te handelen. We zijn in staat om lief te hebben, of om dat niet te doen. Maar we denken niet met onze hersenen, maar via onze hersenen. Als wij namelijk denken aan iemand die wij graag zien, en vervolgens een daad van liefde stellen (bijvoorbeeld: een bezoekje brengen), dan is dat niet het gevolg van een willekeurige chemische reactie in onze hersenen, maar is dat het gevolg van onze geest of onze ziel, die onze hersenen aanstuurt. Wij denken aan iets doordat wij dat willen, en vervolgens, handelen wij daarnaar. Wij sturen onze hersenen en ons lichaam via ons zenuwstelsel, maar ons lichaam is niet onszelf. Wij zijn geen zak reagerende chemicaliën, geen willoze zombies, maar wij zijn een wezen met een ziel. En in feite zijn wij een ziel die in een lichaam huist. En het is die ziel die een vrije wil heeft.
Vanwaar komt schuldbesef? Vanwaar komen normen en waarden? Puur toevallig uitvindsel van de mens? Waarom voel je je schuldig als je iemand hebt gekwetst? Dat komt omdat wij een geweten hebben. En waar bevindt zich dat geweten? Ergens een chemische reactie in onze hersenen? Nee. Dat geweten is onze ziel, door God geschapen. En als wij onze ziel schade berokkenen door te misdoen tegen de liefde, dan voelen wij ons schuldig. Dat schuldgevoel heeft een reden: om spijt te tonen, om je te verontschuldigen, om het weer goed te maken.
“Liefde is geen chemische reactie in onze hersenen”
De liefde die je in je hart kunt voelen voor een geliefd iemand (voor je beste vriend(in), je echtgenoot/echtgenote, je kinderen, je ouders, familie…) kan heel diep gaan. De liefde geeft mensen hoop, ze doet mensen leven. Liefde geeft leven. Maar als men geen liefde meer voelt, als men nooit liefde krijgt, dan voelt men zich in de steek gelaten, verloren, als een paria, een verschoppeling… iemand die niet meer meetelt, en beter ophoudt te bestaan, en dan maar beter zelfmoord pleegt. Nee. Liefde is iets heel bijzonder. Liefde is geen chemische reactie in onze hersenen, liefde is niet iets “toevallig”, net zoals haat ook niet “toevallig” is. Waarom wordt liefde door een hartje afgebeeld? Omdat wij met ons hart beminnen. We voelen “iets” in ons hart, we voelen warmte, en we drukken “iemand aan ons hart.” Het hart is het centrum van waar onze gevoelens zich afspelen. En dat is een gevolg van het feit dat wij een ziel in een lichaam zijn.
Liefde komt van Diegene die LIEFDE zelf is, Diegene die bron van alle liefde is, de oorsprong van alle leven, en Diegene die jou en alle mensen evenveel bemint en heeft gewild op deze wereld. Er is wel degelijk een God, die ons graag ziet, ook al weet je dat (nog) niet.
Jij bent een bemind schepsel en geen nutteloos geëvolueerde zak reagerende chemicaliën. Geen willoze klomp moleculen. Geen zombie.
En, ons leven houdt niet op met de dood. De dood, die er gekomen is door de zondeval van onze eerste ouders, is een overgang naar het eeuwig leven, bij voorkeur een leven in de Liefde, bij de Bron van die Liefde: bij God zelf, in een wereld die oneindig veel beter is dan deze waar we nu op leven, en die gecorrumpeerd is door kwaad en zonde. Deze wereld noemen wij Paradijs – of Hemel; een wereld zonder ziekte, kwaad, lijden en dood. En hoe geraken wij daar? Door Gods liefde voor ons te beantwoorden, door Hem lief te hebben. En hoe kunnen wij Hem lief hebben? Door Zijn geboden te onderhouden – dus te leven in de Liefde en in de Waarheid – en Zijn Zoon te beminnen die voor ons zijn leven heeft gegeven, om onze zonden uit te wissen en de deur van de Hemel voor ons opnieuw te openen: Jezus Christus.
Origineel gepubliceerd op Crux Ave Spes Unica
Een leuk en interessant artikel van onze bioloog , inderdaad de aarde is uniek, en de NASA is op zoek naar aardse planeten om te zien of er leven mogelijk is, en het komische is, we hebben er al één,en die heb ikzelf gevonden.
De buitenste planeten van ons zonnestelsel zijn er als een soort bliksemafleider om dwalend ruimtepuin aan te zuigen en op te vangen. Ook iets bijzonders.
Wat een prachtig en inspirerend schrijven. Ben het met u eens. De liefde is waar het om gaat. De Liefde komt van de Heer. Die alles overheerst, overwint en leven geeft. Als men Jezus niet aanneemt als Redder en Heer is het leven zinloos, leeg, is er nihilisme en onverschilligheid. Dat laatste noemen ze tolerantie. Maar die is niet echt. Dat de apostelen en allen die aangeraakt werden door de Heer standvastig waren in het verkondigen van Zijn Woord is opmerkelijk. Want door vervolging zouden zij gemakkelijk kunnen bezwijken en van het pad afwijken. Maar het komt omdat ze een glimp ontvingen van de Hemel. En dus wisten waar het om ging, de liefde en het eeuwig leven, wat er na de dood kwam. Het eeuwig volmaakte leven bij God. Waar tranen worden afgewist en er geen pijn meer bestaat. Maar een allesomvattende liefde en Licht geluk geeft.