Op 8 mei 1828 werd in het bergdorp Biqa-Kafra in Libanon, Youssef Antoun Makhlouf geboren, de jongste van vijf kinderen, van Antoun Zaarour Makhlouf en Brigitta Chidiac. Zijn vader stierf reeds in 1831, maar zijn moeder hertrouwde. Youssef werd opgegroeid in een vroom gezin, en werd getrokken tot de levens van de heiligen en het kluizenaarsleven, wat door twee van zijn ooms reeds werd gepraktiseerd. Als een kleine jongen was hij verantwoordelijk voor de zorg voor de kudde van de familie. Hij nam de kudde mee naar een nabijgelegen grot, waar hij een icoon van Onze Lieve Vrouw had geïnstalleerd. Hij bracht daar dan de dag door in gebed.
Op 23-jarige leeftijd ging hij het klooster binnen van Onze Lieve Vrouw van Libanon (ten noorden van Byblos) waar hij een novice werd en de naam Charbel ontving. Na twee jaar noviciaat, werd hij in 1853 naar het klooster van St. Maron gezonden, waar hij zijn kloostergeloften van armoede, kuisheid en gehoorzaamheid uitsprak.
Charbel werd vervolgens overgeplaatst naar het klooster van Kiffan, waar hij filosofie en theologie studeerde. Zijn priesterwijding vond plaats in 1859, waarna hij terug werd gestuurd naar het klooster van St. Maron. Zijn leraar voorzag hem van een goede educatie, en voedde hem met een diepe liefde voor het monastieke leven. Tijdens zijn 16 jaar in het St. Maronklooster, voerde Charbel zijn priesterlijke taken en kloosterplichten uit op een stichtende wijze. Hij wijdde zich totaal toe aan Christus, met een onverdeeld hart, en verlangde in stilte te leven vóór God.
In 1875 werd Charbel te toelating gegeven om als kluizenaar te leven op een heuvel nabij het klooster, in de Sint-Petrus-en-Pauluskluis. Zijn overige 23 jaar van eenzaam leven, werden geleefd in een geest van totale overgave aan God. Charbels gezellen in de kluis waren de Zoon van God, die hij ontmoette in de H. Schriften en in de Eucharistie, en de Heilige Maagd. De Eucharistie werd het centrum van zijn leven. Hij consumeerde het Brood des Levens, en werd erdoor geconsumeerd. Hoewel de kluizenaar geen plaats in de wereld had, had de wereld een grote plaats in zijn hart. Doorheen gebed en boete offerde hij zichzelf op, als een offerande, zodat de wereld zou terugkeren naar God.
Het is in dit licht dat men het belang van het volgend Eucharistisch gebed ziet in zijn leven: “Vader van de Waarheid, aanschouw Uw geofferde Zoon, die U welgevallig is, aanvaard het offer van Hem die stierf voor mij…”
Op 16 december 1898, terwijl hij het “Vader van de Waarheid” gebed bad in de Heilige Liturgie, kreeg Charbel een beroerte. Hij stierf op Kerstavond, op de leeftijd van 70 jaar.
De mensen zagen nooit zijn gezicht toen hij in leven was. Hij hield altijd zijn hoofd naar beneden in de kerk, tijdens het werk of toen hij aan het wandelen was. Hij keek altijd naar de grond. Hij hief zijn ogen enkel op naar de hemel. Toen hij in de kerk was, was hij altijd gericht naar het altaar met zijn ogen gefixeerd op het tabernakel. En toen hij stierf en neerlag, en zijn gezicht opwaarts keek, waren zijn ogen gesloten. Hij keek naar niemand, net zoals tijdens zijn leven.
De nacht van zijn overlijden ging één van de monniken naar de kerk om het Allerheiligste te bezoeken. Het lichaam van vader Charbel lag vóór het altaar. De monnik zag een lichtstraal uitgaan van de deur van het tabernakel, cirkelen rond het lichaam van Vader Charbel en dan terug naar het tabernakel. Toen hij begraven was zagen velen een fel licht uitgaan van zijn graf, welke dan in het klooster rondzweefde en terugkeerde naar het graf. Toen na enkele maanden opnieuw een licht gezien was, openden zijn oversten het graf en vonden ze het lichaam van Charbel ongeschonden. Toen begon er ook een bloedachtige vloeistof te vloeien van zijn lichaam. In 1950 en 1952, dus ongeveer een halve eeuw na zijn overlijden, was zijn lichaam nog steeds intact, en hij zag eruit alsof hij nog leefde. Toen men in 1976 het graf opnieuw opendeed was zijn lichaam wel vergaan: men vond enkel een geraamte.
Sinds zijn overlijden zijn er talloze mirakels en genezingen gebeurd op zijn voorspraak.
Zijn graf in Libanon:
Een schaalmodel van zijn graf met enkele relieken in, en een doek met vocht dat van zijn lichaam kwam na zijn dood, in de kapel van het klooster van St.-Charbel in Bois-Seigneur-Isaac (waar ook het Eucharistisch mirakel van aldaar wordt bewaard):
Een film over zijn leven:
Bron: http://www.charbel.org/saint/charbel/life/3lights.asp
U las zonet wat de censuurdrift van globalistische elites u wil verzwijgen. Ontdek hier waarom inschrijving op onze nieuwsbrief u aan de juiste kant van de geschiedenis plaatst:
Nieuwsbrief – Katholiekforum.net
WWW.KATHOLIEKFORUM.NET
Volg ons op Twitter!
Ons tóch nog volgen op Facebook? Voeg dan Edri Florka toe als vriend! 😉
Lid worden van het Katholiek Forum? www.katholiekforum.net/lidworden
Wij zijn een VZW, zonder subsidies. De goede werking van onze vereniging is afhankelijk van uw financiële steun. Doneer daarom vandaag nog een gift op ons rekeningnummer BE16 7330 7330 7374 | Op naam van: Rooms-Katholiek Lekenforum VZW | Vermelding: Gift
Alvast bedankt en moge God u zegenen!
Dank je wel Michaël. Ik ontdekte zelf ook nog maar kortgeleden St. Charbel. Hier in onze contreien hoor je eigenlijk ook niet gemakkelijk over hem. Ik leerde hem kennen door een lezing van Marino Restrepo, over hoe onze ogen ons zeer dikwijls tot zonde verleiden. Zowat elke zonde des vlezes begint met onze ogen, nietwaar? Het kijken naar porno, een vrouw ‘uitkleden met je ogen’, begerige blikken, telkens begint het met onze ogen.
Elke Katholiek, en zeker mannen die weten dat ze een zwak hebben voor vrouwelijk schoon, en die in het verleden op die manier heel dikwijls tot de zware zonde van zelfbevrediging gevallen zijn, zouden dit moeten doen.
Het is een kwestie van een gewoonte aan te kweken. Zag ik vroeger een vrouw die ik knap vond, dan kon ik ze achterna-gapen en ze in m’n fantasie helemaal uitkleden. Sinds ik me ten volle bewust ben van het feit hoe visueel ik, (en de meeste mannen trouwens), ingesteld ben, en hoe het kijken naar vrouwen, gewoon in het dagelijks leven of via porno, mij in het verleden heel dikwijls tot voorgenoemde zonde heeft verleid, ben ik er een sport van gaan maken mijn ogen te disciplineren. En vandaag de dag zijn er héél veel kansen om dit te oefenen, de hele dag door. Heel veel vrouwen laten zich graag van hun meest verleidelijke kant zien, nog meer nu in de zomer. Korte rokjes, spannende jeans, doorkijkblousjes, frivole kleedjes…
Zie ik er nu eentje die ik knap vind, richt ik ogenblikkelijk m’n blik op iets anders. Telkens opnieuw en opnieuw. En vraag ik God deze vrouwen te zegenen en hun ziel te redden in hun laatste uur.
In plaats van hen, zoals vroeger, als een lustobject te zien, gaat mijn blik onmiddellijk de andere kant op en bid ik voor hen. Dit zou een gewoonte moeten worden voor elke Christelijke man.
Naar ik hoorde in de voordracht van Marino Restrepo, zou St Charbel dit reeds zeer vroeg hebben doorgehad, en zou hij zijn ogen met die gedachte aan God geschonken hebben i.p.v. aan de wereld. Hij wilde niet de kans lopen om door zijn ogen verleid te worden tot de zonde. Toch zeker nog het vermelden waard vond ik.
Keep on the good work! 🙂
☩JMJ☩
De waakzaamheid der ogen (custodia oculorum) was altijd een onmisbaar thema in de ascetische en morele theologie, en is helaas vergeten door de meeste hedendaagse Christenen. Gezien de waakzaamheid der ogen bijzonder centraal staat in de praktijk van de monastieke ascese zult u bevinden dat heilige monniken speciaal uitblonken in deze heilzame gewoonte, waarvan Sint Charbel een voorbeeld is.
Zelfbeheersing is kracht, en zich laten overheersen door de ogen is slavernij aan de vrouwen waarop die ogen gericht zijn. Wanneer men de poorten der ogen zonder bewaking openzet wordt de geest overspoeld met wereldse gedachten die hem naar beneden in het slijk trekken en hem verhinderen te bidden. Over de ogen waken stelt de geest in staat om zich te verdiepen in verheven gedachten, in de zaken van God, want wie zuiver wandelt zal God zien. De vruchten van dit mediteren in de Christelijke zin van het woord zijn wijsheid, kennis, innerlijke vrede, een toename en consolidatie van geloof en van liefde tot God en tot de naaste, want hoe sterker het geloof en hoe dieper de kennis van God, hoe meer de geest geneigd wordt om God te beminnen en de naaste omwille van God.
Laat u dus niet intimideren door dwazen die u uitlachen omdat u een betere levenswijze aangenomen heeft, Kurt; de doden zullen hun doden begraven en de varkens zullen zich blijven wentelen in het slijk, maar de mede-heerschappij met Christus in de Triomferende Kerk wordt gegeven aan diegenen die de wereld met al haar goddeloze systemen en sarcasmen getrotseerd en overwonnen hebben door de evangelische eenvoud. Zij die deel hebben aan die mede-heerschappij zullen niet alleen de goddeloze mensen oordelen, maar ook gevallen engelen [1 Cor. 6, 3].
God zij gedankt om het feit dat iedereen voldoende genadekracht krijgt van Hem om zich uit het slijk van de zonde te redden zolang men nog levensadem heeft; dat is het geduld en de lankmoedigheid van God jegens ons, zondaars.
De levens van de Woestijnvaders zijn interessant, Kurt. Indien u hen nog niet kent is het aangeraden om met hen kennis te maken. In traditionele kloosters verdiept men zich nog steeds in hun geest.
@ Kurt
FIjn dat u het belang van de disciplinering onderstreept! Daar moet je inderdaad vroeg mee beginnen (= een gewoonte van maken). Er is wat dat betreft ook een rol weggelegd voor vrouwen. Die kunnen niet zomaar van alles aantrekken wat hen zint en en op die wijze de neurobiologische kant van de seksualiteit geheel ontkennen/negeren. [Toelichting: mannen hebben ‘scrips’ in hun hersenen die vrouwenlichamen automatisch (!) ‘scannen’ op primaire en secundaire geslachtskenmerken.]
Zolang wij in een matriarchaat leven, zal het wel niet lukken de feministen (en de meeheulende mannen) in deze tot rede te brengen. Alleen het patriarchaat zal dit gedaan krijgen. In Islamistische landen doet ze dit wel heel drastisch. Maar het helpt wel, ook in medisch opzicht.. Daar komt bijvoorbeeld prostaatcarcinoom veel minder voor dan in het Westen. Een (controversiële) verklaring hiervoor zou zijn dat deze klier ‘minder hoeft te werken’ omdat de man er minder ongevraagde (seksuele) stimuli ontvangt.