Veel mensen worden afgeschrikt van de biecht en gaan daarom zo weinig mogelijk, terwijl we net zo vaak als we kunnen zouden moeten gaan. Jezus is aanwezig in de heilige Hostie, in de Communie. De oneindige God, die de hemelen niet kunnen bevatten, is vervat in die Hostie die wij mogen ontvangen. Dat doet Hij speciaal voor elk van ons! Wat een oneindig en onbegrijpelijke liefde!
Maar Jezus is evenzeer aanwezig in de Biecht, waar we Hem onze zonden belijden, net zoals Hij aanwezig is in ieder Sacrament. Als wij de Communie ontvangen, zien wij een Hostie, maar wij ontvangen Jezus. Als twee mensen huwen, dan is het Jezus die hen zegent. Als iemand de ziekenzalving krijgt, dan is het Jezus die hem zalft. Als iemand priester wordt gewijd, dan is het Jezus die hem wijdt. Als wij te biecht gaan, zien wij een priester, maar eigenlijk zit Jezus daar… Moest het de Heer zelf zijn – het Kindje Jezus… die daar op ons zit te wachten…. zouden we ons niet haasten om bij Hem te zijn en ons door Hem te laten omhelzen in de biecht, de belijdenis van onze kleinheid, onze ellendigheid, onze zondigheid,… Dat wij zonder Hem niets zijn, en dat Hij alles is voor ons? Vol liefde wacht Hij daar op ons. Laten we dan niet bevreesd zijn om onze ziel door Hem vaker te laten reinigen.
Uit de visioenen van A.K. Emmerick:
“De zondenbelijdenis heeft Jezus tot een sacrament verheven. Het is een oefening van eigen beschaming, van zelfoverwinning en – vernedering, van betrouwen op Gods vergevingsgezindheid en hoe echter deze inwendige akten zijn, des te volkomener krijgt men vergiffenis.”
Twee jongelingen die zich hadden bekeerd:
“Jezus sprak met hen eerst gezamenlijk en daarna met ieder van hen afzonderlijk. Zij beleden Hem hun zonden onder het storten van tranen en Jezus ontsloeg hen ervan; zij werden daarna tegen avond in het voorhof van dit leerhuis heimelijk gedoopt. Zij stonden in de groeven en leunden op een balie die boven de kleine vijver geplaatst was. Jakobus de Mindere doopte hen. De leerling van Naïm en Natanael legden hun de handen op de schouders.” (1366)
Een vervolg van het bekeringsverhaal van de tempelprostituee Mercuria:
“Hierop liet Mercuria Jezus door een dienaar uitnodigen om in een tuin bij de waterleiding met haar te komen spreken. Jezus volgde de dienaar naar die tuin en gesluierd naderde zij tot Hem met haar 2 dochtertjes die zeer zeldzaam gekleed waren; zij leidde ze bij de hand. De ene was reeds groot en naar het lichaam geheel gevormd. Zij hadden slechts korte rokjes aan, die nauwelijks tot aan de knieën reikten; het overige van het lijf was met een schone, doorschijnende stof omhuld en hier en daar waren aan hun kleedjes kwasten of kransen van wol of pluimen. De armen waren vrij en onbedekt, de voeten (met bandjes) omwonden, de haren loshangend; zij waren bijna gelijk bij ons de engelen bij de kribbe gekleed zijn. Jezus sprak lang en vriendelijk met Mercuria; zij weende van overgrote ontroering en was zeer bedroefd, omdat zij bij de vlucht haar zoon zou moeten achterlaten en omdat haar ouders haar jongste zuster van haar verwijderd hielden en dat deze dus in hun blindheid zouden blijven. Zij stortte ook tranen over haar zonden en Jezus troostte haar met de herhaalde verzekering dat haar zonden vergeven waren. Zonder te begrijpen keken de beide meisjes verwonderd naar hun moeder op en weenden mee en klampten zich tegen haar aan. Maar Jezus trok hen tot zich en zegende en troostte ze.”
Origineel gepubliceerd op Crux Ave Spes Unica
… De biecht is inderdaad een uiterst belangrijk sacrament, dat helaas bij velen in onbruik geraakt is. Dank voor dit artikel, Michaël.
… Wat me stoort : in de vastenbrief van de bisschop die ik elk jaar te horen krijg wordt niet eens gesproken over de biecht, noch over het houden van zijn Pasen. Moeten we dan verwonderd zijn dat de Kerk thans op een klein pitje draait ?
Zo maar gedachten om in gesprek te gaan…
De Biecht is een van de grootste geschenken die Christus aan Zijn Kerk heeft geschonken.
Dat er hier vrijwel geen gebruik meer van wordt gemaakt heeft natuurlijk vele oorzaken.
Ik denk bijv. aan een gebrek van zondenbesef.
Maar ook vind ik dat bisschoppen en priesters zich hiervoor meer moeten inzetten.
De bisschoppen schrijven vastenbrieven, maar ik heb nog geen oproep van hen vernomen om tenminste met Pasen dit Sacrament te ontvangen.
Zelf ervaar ik de Biecht als het ’bevrijdingssacrament’ bij uitstek.
Biechten is ruimte maken voor de H. Geest!
Emeritus Paus Benedictus XVI
Zie link:
http://www.rkdocumenten.nl/rkdocs/index.php?mi=600&doc=2262&id=0&highlight=biecht
Biechten is groeien!
het is groeien en telkens meer groeien mij als een rank in Zijn hand tot meerder vrucht laten snoeien!
Als een van mijn ranken geen vrucht draagt, snoeit Hij die weg. En als een rank wel vrucht draagt, snoeit Hij die bij, zodat ze gezuiverd wordt en nog rijkelijker vrucht draagt
(Joh. 15,2)
De biechteling moet dus goed voor ogen houden dat hij in de priester Christus de Heer ontmoet. Het is aan de Heer Jezus dat de zonden beleden worden. Het is de Heer Jezus die vergeving schenkt door de mond van de priester. Het gaat hier om een mysterie dat wij met ons verstand niet begrijpen. We spreken daarom ook van een sacrament .
Ook al kent de Heer de harten en ziet Hij al de zonden van de mens, toch blijft het noodzakelijk dat de biechteling deze aan de priester belijdt. Want het is juist deze daad van nederigheid die de duivel op de vlucht jaagt.
Na iedere biechtviering is men nooit dezelfde meer,
soms zichtbaar, niet zichtbaar.
ervaarbaar, niet ervaarbaar.
Wat ik wel zeker weet is dat de relatie groeit verdiept met de Heer en met elkaar.
En zo zien we na verloop van tijd de weg die men gegaan is.
Dus wij worden er met zijn allen beter van.
Dus, doen, doen, doen, doen,…..
‘Vertrouw aan de Heer uw levensweg toe, Hij zal ervoor zorgen.’(Ps.37,5)
…Wellicht is dit een van de noodlottigste verdringingsmechanismen van onze tijd, dat men het hoge doel van het evangelie neerhaalt tot een niveau dat beantwoordt aan het feitelijke leven, en aldus ophoudt ‘zondaar’ te zijn. In plaats van zich door het evangelie te laten uitdagen snijdt men zich een evangelie op eigen maat. Deze nieuwe vorm van farizeïsme sluit ons nog meer in onszelf op dan de oude. Alle uitgangen zijn nu versperd. Waarom zouden we God bidden om erbarmen? We zijn immers OK.!!!
(De nacht zal lichten als de dag Wilfried Stinissen, karmeliet)
☩JMJ☩
Veel moed en sterkte, Marco. Online biechten kan niet, maar een priester kan desnoods bij iemand thuis de biecht horen. Vraag in de tussentijd de voorspraak van de Moeder van Barmhartigheid, Maria, en van St. Jozef.
“Sacrificium Deo spiritus contribulatus; cor contritum et humiliatum, Deus, non despicies.” [Ps. 50, 19] “Een sacrificie aan God is een gepijnigde geest; een vermorzeld en vernederd hart, God, zult Gij niet verachten.”
Ik had niet gezien dat het gesprek al verwijderd was… Mijn excuses.
Ik heb hem doorverwezen naar een goed priester, en hij heeft inmiddels contact met hem opgenomen.
Ik ben gaan biechten na lang aarzelen (het was overigens ook al meer dan 10 jaar geleden). Ik had grote zonden begaan en kampte met een groot schuldgevoel.
Toch kan ik het alleen maar aanraden. Ik kwam de kerk binnen een halfuur voor de zondagmis begon en de priester waarmee ik een afspraak had zette me op een stoel op de eerste rij (de kerk was leeg trouwens). Hij ging naast me zitten, deed een kruisteken en liet me zonder onderbreken volledig mijn voor en achterkant van een A4 blad dat ik had voorbereid aflezen. Daarna bleef hij even stil. Hij dacht na. Hij veroordeelde niets. Hij begon me wat vragen te stellen over mezelf, geen al te persoonlijke vragen. Hij vertelde over zijn leven. Hij leefde tot nu toe heel goed en raadde me aan hetzelfde te doen. Hij haalde de belangrijkste punten uit mijn belijdenis aan en vroeg me of ik hier effectief verandering in wilde brengen. Hij zei dat hij blij was dat ik gekomen was maar dat schuldbesef alleen niet voldoende is. Leef een leven in goedheid en je zult ongekende vreugde kennen. Hij kon deze vreugde zelfs niet in woorden uitdrukken. Op de zwaarste zonde is hij zelfs niet ingegaan. Hij liet me zo duidelijk maken dat de zonden vergeven zijn en ik er vooral niet meer aan mag denken. Daarna gaf hij mij een penitentie van 1 wees gegroetje en 3 onze vaders + de boodschap voortaan in goedheid te leven. Hij sloot af met een woord tot God (denk ik?) waar hij door middel van zijn bevoegdheid als priester mij de volledige vergeving heeft geschonken.
Het geeft zo een opluchtend gevoel. Ook de gedachte dat je volledig terug in het reine komt, zoals bij het doopsel voelt zalig. Het zet je ook echt aan om voortaan een beter schepsel te zijn.