“Mijn wereld viel uiteen.”
Getuigenis van “Ellie” van op de site van Them Before Us – een organisatie die de rechten van een kind boven de wensen van de ouders stelt en kinderen een stem geeft in het debat over familiestructuur.
Ellie, een vrouw van middelbare leeftijd, vertelt over de traumatische ervaring die ze had toen haar biologische moeder vertelde dat haar vader niet haar echte vader was. Haar getuigenis geeft de keerzijde van de medaille weer – de psychisch verwoestende gevolgen – van mensen die via IVF en een anonieme spermadonor hun kinderwens wilden vervullen.
Ellie vertelt over haar vader: “Mijn biologische vader verkocht zijn sperma toen hij op de medische school zat. Hij werd verteld wat voor een prachtige, altruïstische daad hij daarmee deed, en werd geprezen omdat hij zo vrijgevig was aan een arme, onvruchtbare familie. Mijn ouders kochten dat sperma en een dokter gebruikte het om mijn moeder te insemineren. Ik ben het kind van een vreemde, die mijn ‘altruïstisch’ verkocht, zijn biologische dochter, aan een familie die hij nooit zou ontmoeten.” Ellie zegt dat haar ouders dan wel gelukkig mochten zijn toen haar moeder zwanger werd, maar dat niemand eraan dacht hoe zij haar zou voelen over de “transactie” die had plaats gevonden.
“Nu is het mijn beurt om te spreken. Ik haat mijn conceptie.”
Ellie steekt van wal: “Hoe kan iemand een persoon verkopen? Zeker, op dat moment was het gewoon sperma, maar het was sperma dat werd verkocht met de intentie van het worden tot een kind. Waarom is het legaal voor een dokter om toe te staan dat een kind gemaakt wordt met het doel van afgesneden te worden van de biologische familie. Dit proces commercialiseert echte menselijke wezens.”
Ze zegt dat ze reeds twee decennia betrokken is met het pleegzorgsysteem van de staat, die families aanmoedigt om samen te blijven en kinderen bij hun bloedverwanten te houden, tenzij er een ernstig veiligheidsgevaar is. “Kinderen gedijen het best bij hun biologische families, zelfs wanneer die families extra hulp nodig hebben, iets dat onze regering erkent binnen het pleegzorgsysteem. Ongelukkigerwijs werd ik geboren als resultaat van een winstgerichte medische kliniek die de rechten van de ouders verkoopt zonder rekening te houden met wat best is voor het “eindproduct”, het kind dat wordt geproduceerd.”
Anonimiteit werkt het best, zo vertelt ze, en “hier ben ik, de dochter van mijn moeder en een vreemde die ze hoopte nooit te ontmoeten, en opgevoed door een man die genoeg geld had om mijn bestaan te kopen.” Haar geboortecertificaat is vals, want daarop staat de vader die haar opvoedde, en daar wordt geen gewag gemaakt van een andere partij die betrokken is in haar conceptie. Het was ook volledig legaal voor haar ouders om haar nooit de waarheid te vertellen, te liegen over haar oorsprong en haar te doen geloven dat ze accurate familiale medische historiek voorhanden had.
“Mijn vader die mijn opvoedde, stierf toen ik een tiener was, vóór ik de grote leugen kende. Ik hield enorm veel van hem. Hij was de rots die onze familie samen hield. Ik wens zo hard dat ik zijn gevoelens zou mogen kennen over mijn conceptie. Ik herinner mij vele keren als kind toen zijn vrienden al grappend zouden zeggen in de trant van “Zij kan niet van jou zijn, jij oude lelijke hond. Ze is te mooi.” Ik was altijd verlegen en zocht om weg te vluchten. Ik wens dat ik zijn gezicht had gezien. Ik vraag mij af of dat hem van streek bracht? Indien ik het geweten had, zou ik hem geknuffeld hebben en hem verteld hebben dat ik altijd de zijne zou zijn.
De bekentenis
“In de verwarring en het verdriet dat volgde op zijn dood, besloot mijn moeder om mij de waarheid te vertellen over mijn conceptie. Ze had geen gewetensbezwaren over het feit dat ze zo’n groot geheim voor mij had verborgen gehouden geheel mijn leven, omdat het een feit beschermde dat zeer beschamend was voor haar… De vader die mij opvoedde was steriel. Ze vertelde mij dat ze donorsperma had gebruikt en dat ze dacht dat ik al wist hoe anders ik was ten opzichte van de rest van de familie. Mijn wereld viel uiteen. Ik spendeerde verschillende dagen onder een deken in bed, hysterisch huilend. Toen ik in staat was om mijn kalmte terug te krijgen, en ik mijn morgenroutine zou doen, zag ik mezelf in de spiegel en realiseerde ik mijzelf dat ik geen idee meer had van wie ik was. De neus die ik dacht die ik van mijn vader had, was niet de zijne. Die ronde neus waarvan ik dacht dat deze mij verbond met mijn familie was ineens afgrijselijk. De vorm van mijn vingers, zo gelijkend op die van mijn vader, zagen er nu buitenaards en vreselijk uit.”
Ellie zegt dat ze, terwijl ze in de 20 was, ze verschillende jaren niet meer in de spiegel kon kijken zonder in tranen uit te barsten. Ze weet niet hoe ze het kan uitleggen hoe het voelt om ineens de helft van je identiteit weggenomen te hebben in één moment. “Er is geen handboek om je gevoel van eigenwaarde te recupereren nadat ze je vertelden dat je niet identificeerbare vader je verkocht.” Vele jaren later begon Ellie met opzoekingswerk, om te achterhalen wie nu haar vader is. Via DNA-tests en maanden opzoekingswerk kon ze een stamboom bouwen en zo haar vader terugvinden. “Ik keek naar een foto van hem op sociale media en ik zag een oudere versie van het gezicht van mijn zoon, die naar mij terug staarde.” Ze weende toen tranen van vreugde. Maar toen rees er opnieuw een probleem: “Hoe reikt de dochter van een man die anoniem zijn sperma verkocht uit naar haar biologische vader zonder hem boos te maken of weg te jagen?” Het vergde haar veel moed, en ze werd door verschillende mensen verteld dat ze hem met rust moest laten, omdat het anders “zijn leven zou verwoesten.”
Maar ze zette toch door en deed er maanden over om een brief te schrijven en dan de moed te hebben om deze te posten. Haar vader was geschokt, maar vriendelijk. Hij had nooit verwacht te horen van één van zijn “gedoneerde” kinderen. Hij had ook nooit verwacht dat één van hun ouders het hen zou vertellen. Hij wilde ook niet dat zijn familie het te weten kwam, omdat zij het ook niet wisten. Haar biologische vader was in staat om medische historiek van de familie te voorzien. Het was voor Ellie een grote schok om te vernemen dat zijn grootmoeder op jonge leeftijd stierf aan borstkanker, waardoor ze hier nu meer op haar hoede voor is. “Het ontvangen van informatie over mijn biologische vader is bitterzoet geweest, de vreugde van meer over hem te weten te komen, vermengd met de droefheid dat mijn biologische vader niet bereid is om mij zijn familie te laten leren kennen.” Ze blijft hoopvol dat hij op een dag van gedacht verandert.
Ze was ook geschokt om te vernemen dat ze tenminste 20, misschien 50 halfbroers of -zussen heeft die in haar streek wonen. “Het is pijnlijk om te weten dat ik wellicht de meeste van hun namen nooit zal kennen, laat staan hen kunnen ontmoeten. Ze werden wellicht nooit verteld dat ze ontvangen werden via een donor. Ik hou van hen en mis hen zonder dat ik ze ooit heb gekend. Ik ben gelukkig dat ik niet per ongeluk met één van hen ben getrouwd, en ik maak mij zorgen dat mijn eigen kinderen per ongeluk in een romantische relatie zullen geraken met een van hun vele (misschien honderden?) neven of nichten. Ze zullen het niet weten dat ze verwant zijn zonder DNA-tests. Kun je je dat inbeelden dat je je date moet screenen omdat ze potentieel je onbekende neef of nicht zou kunnen zijn? Wat indien en een neef en een nicht samenkomen en ze dit via DNA te weten komen en dat die andere ouder niet weet dat ze werd ontvangen via een donor? Het maakt mij nerveus om te denken aan de complexiteit voor al mijn kinderen.”
Neen aan donorconceptie
Ellie zegt dat diegenen die ontvangen werden via een donor, enkele basismensenrechten worden ontkend. Ze zijn gecommercialiseerd, en bestaan enkel omdat hun biologische ouder bereid was om genetisch materiaal te verkopen om iemand anders ouder te maken. Ze worden geen toegang gegeven tot de informatie over wie hun biologische ouder is, doordat klinieken de anonimiteit beschermen van hun donors, boven de rechten van het kind dat wordt geproduceerd.”
Door deze lijdensweg is Ellie ertoe gekomen om te spreken tegen donorconceptie als een middel om onvruchtbaarheid en het daarmee gepaard gaande verdriet op te lossen. “Het lost het verdriet niet op, maar geeft de pijn door aan de volgende generatie, door hen toegang te ontzeggen tot hun ontbrekende biologische familie.”
Ze besluit: “Ik zou mensen aanraden om geen enkele vorm van donorconceptie te gebruiken, maar eerder huizen te openen om de honderden kinderen op te voeden die in het pleegsysteem wachten, wiens ouderlijke rechten werden beperkt, of om andere wegen te vinden om te navigeren doorheen het onvruchtbaarheidsverdriet.”
Bron: LifeSiteNews
– De leer van de katholieke Kerk is correct : een kind moet verwekt worden op de natuurlijke wijze waarop God het gewild heeft. Niks spermadonatie van een of andere vreemde. En het gevolg van het gebruik van spermadonatie is duidelijk en bedroevend : aan het kind wordt een vader ontzegd.
– Waarom ze aan onze Katholieke(?) Universiteit Leuven een spermabank hebben is me een raadsel. Willen ze weer “mee” zijn met alles ? Een tijd geleden was er zelfs een prof de studenten aan het pousseren om sperma te doneren. Maar die hadden er niet veel zin in … Begrijpelijk.
Dat is toch normaal? Je kent in feite je afkomst niet je oorsprong de ouders uit wie je kom , je kent het niet. En elke mens heeft het recht te weten wie zijn ouders zijn en wat zijn of haar afkomst is. het draait natuurlijk weer om geld en niet om het kind . De basisrechten van het kind worden hiermee ontkracht en vernietigd het kind is een halve wees en dat blijft hangen! ik kan de levenswijze van de moeder niet goedkeuren, het kind had het recht om het te weten, maar ze zweeg liever en er zijn dan verhalen gekend waarin kinderen zelf op zoek gaan naar hun donor ! goed artikel !