Een veelgestelde vraag betreffende begrafenisrituelen die vandaag wordt gesteld is of het wettig is voor Katholieken om gecremeerd in plaats van begraven te worden, in het bijzonder wanneer die eerste praktijk goedkoper is. Maar we zullen de vraag eerst omkeren: is crematie, letterlijk lijkverbranding, niet een groot gebrek aan eerbetoon tegenover God voor wat betreft de verheven functie van het lichaam dat eens als tempel voor de Heilige Geest diende? Heeft Blaise Pascal niet geschreven: “Wij moeten het lichamelijk overschot niet als een weerzinwekkend kadaver zien, zoals de bedrieglijke schijn ons dit voorschotelt, maar als een onaantastbare en eeuwige tempel van de H. Geest.” (brief aan zijn zuster Gilberte na het overlijden van hun vader). De hypostatische eenheid van lichaam en ziel – in Christus verzoend en verheerlijkt geworden – is bedoeld om in beide aspecten tot hemelse glorie te komen; de mens moet daarmee de gehele schepping tot God terugbrengen. Het lichaam is een ‘plaats’ en zoals alle plaatsen verwijst dit naar gebeurtenissen uit het verleden. Het is geen zaak van verering ‘van’ maar een verwijzing ‘door’ het lichaam. Wij moeten het stoffelijk overschot daarom de kans geven om door het natuurlijke ontbindingsproces tot as te keren. Dit stelt God tevens in staat om goedgunstig te beschikken dat een lichaam in pracht wordt bewaard als getuigenis van het heilige leven dat het eens schraagde. In een Nederlands informatieblad stond de volgende beschrijving in een vergelijking tussen het bacteriologische ontbindingsproces en de crematiepraktijk:
«« Het is afstotend, in zekere zin wreed en afschuwelijk, om enkele uren na de dood vernielend de hand te slaan aan het stoffelijk overschot van diegene die ons dierbaar was. De gedachte aan de stuiptrekkingen van het lijk in de vuuroven, het sissend verbranden van spieren en ingewanden, het openbarsten van het hoofd en andere lichaamsdelen (…) gaat veel meer tegen het gevoel in dan de verbeelding van het natuurlijke verloop der dingen. »»
Voorheen werd crematie door de Rooms-Katholieke kerk verboden tenzij daartoe een publieke noodzaak bestond. In geen enkele periode in de kerkgeschiedenis werd de praktijk van crematie ooit aangenomen of werd er de voorkeur aan gegeven in de Katholieke Kerk. Van in het begin reeds was het begraven van de doden een onschendbare praktijk in de Kerk, en ze streed voortdurend tegen crematie, een heidens gebruik dat vaak vergezeld gaat met riten die incompatibel zijn met het Katholiek geloof. Onder Bonifatius VIII was eenieder die crematie in de praktijk bracht geëxcommuniceerd en men weigerde de overblijfselen van het lichaam een kerkelijke begrafenis te geven. Met de advent van de Franse Revolutie in 1789 werd een poging ondernomen op 11 november 1796 om crematie te introduceren, zonder succes. Het was enkel als resultaat van de druk en invloed door de Vrijmetselarij dat in de laatste 25 jaar van de 19de eeuw het idee van crematie in de mode kwam en bepaalde overheden het officiële erkenning gaven.
Op 19 mei 1886 vaardigde de H. Stoel een decreet uit: de Kerk verbood het lidmaatschap van crematie-verenigingen die grotendeels van maçonnieke origine en geest waren, en het werd verboden om crematie aan te vragen van het eigen lichaam of van dat van iemand anders. Op 15 december 1886 bevestigde Paus Leo XIII dat katholieken die hun lichamen voor crematie aanboden, beroofd waren van een gepaste Kerkelijke begrafenis. Enkel in geval van een epidemie waarbij de publieke gezondheid in het gedrang kwam, werd crematie toegelaten.
De nieuwe Canonieke Wet uit 1983 (1176.3) heeft hier een sterke versoepeling in aangebracht, en stelt dat crematie niet verboden is, mits niet in tegenspraak met de Christelijke leer. De opzettelijke vertering door vuur, noodzaak daargelaten, herinnert God aan de afschuwelijke initiatieriten. (Mal. 3:6) Er moeten dus goede gronden zijn om voor deze praktijk te kiezen. Helaas is de wijziging van regel 1176.3 voor veel gelovigen aanleiding geweest om daar lichtzinnig mee om te springen, terwijl de aanhef over het hoofd wordt gezien: “De instandhouding van de vrome praktijk van het begraven van de lichamen der overledenen wordt door de Kerk sterk aanbevolen.” Het ware wenselijk indien deze regel anders was geformuleerd, meer in de trant van: “toch is verbranding / gedeeltelijke crematie bij uitzondering toegestaan, mits niet in tegenspraak met de Christelijke leer en mits daartoe een aanwijsbare noodzaak bestaat, waarbij instandhouding van het beendergestel dient te worden nagestreefd waarop een begrafenis volgt.”
Terughoudendheid om tot verbranding of crematie over te gaan past bij een Schriftuurlijke benadering. Zo lezen wij in het Boek Leviticus dat iemand die bloedschande had begaan ter dood moest worden gebracht en verbrand, waarop vanzelfsprekend géén begrafenis volgde. (Lev. 20:14) In 1 Koningen 13:2 is cremeren een straf. In het Israël van het Oude Testament is wel eens sprake van verbranding zoals bij Achan en zijn familie (Jos. 7:25), maar dan bleven de botten gespaard, terwijl bij crematie ook de botten tot as vergaan. In Numeri 24:8 wordt de vergruizing van mensenbotten als iets heel ergs beschouwd, net als in Micha 3:1-4. Vergruizing en door crematie tot as brengen komen op hetzelfde neer. Maar zelfs verbranding werd vermeden. Sauls verbranding vormt een uitzondering en zal te maken hebben gehad met de verminkingen die zijn lichaam had ondergaan. Hij werd weliswaar verbrand, maar zijn botten werden ceremonieel begraven. (1 Sam. 31:11-13)
Gelovigen laten zich begraven in de hoop der verrijzenis, de opstanding der doden. De nabestaanden worden in die hoop gesterkt door de plechtige ceremonie van een teraardebestelling. Zie ook het uiterst belangrijke hoofdstuk van 1 Korintiërs 15.
Het vuur roept ook minder verheffende gedachten op. Staat niet geschreven dat de onrechtvaardigen in de vuuroven zullen worden geworpen alwaar geween is en tandengeknars? (Mt. 13:41-42) Verbranden getuigt van minder respect voor het stoffelijk overschot dan het te begraven, anders hadden de nazi’s de Joodse lijken nooit in de vuurovens geworpen. De nazi’s zullen met de straf gestraft worden die Moab werd toegezegd wegens zijn vermetelheid om de beenderen van de koning van Edom tot as te reduceren. (Amos 2:1-3) En is het niet door het as van mensenbeenderen dat de vrome koning Josia de heidense altaren verontreinigde en onbruikbaar maakte? (2 Kon. 23:16, 20) Hoe bestaat het dat men in de Christelijke praktijk ertoe is gekomen om crematie als een neutrale of zelfs aan God welgevallige daad te zien?
Nog een korte anekdote. Een aantal jaar geleden pleegde een oud koppel uit Friesland zelfmoord. Ze wilden in geen enkel geval behoeftig worden en daarom wilden ze sterven. De vrouw zei: “Het wordt tijd voor de oven.” Woorden met een wrange bijklank. Ze gaven eerst nog een feestje, dan mengden ze wat pillen in een yoghurtje en aten dat op in het bijzijn van hun familieleden, ze zwaaiden nog een keer en even later waren ze dood. Daarop werden ze in de oven gestopt om te worden gecremeerd…
… De Kerk geeft de voorkeur aan begraven boven cremeren, omdat een begraven lichaam duidelijker verwijst naar de verrijzenis. Een gecremeerde mens kan natuurlijk ook verrijzen.
… Spijtig dat ook begrafenisrituelen en de dood gebanaliseerd worden. Alles moet zo “praktisch” mogelijk zijn. Het voorbeeld dat Michaël aanhaalt (het oude koppel uit Friesland) illustreert dit nog maar eens duidelijk.
… Ik vind het mooi als je op het kerkhof voor het graf van je voorvader kunt staan en bidden. Zijn (of haar) as die ergens verstrooid werd, dat is maar niks.
Natuurlijk, God kan ook de as laten herrijzen. Maar God laat niet met zich sollen. Indien iemand door bijvoorbeeld een bosbrand om het leven komt is dat onbedoeld, maar als iemand tegenover God de vermetelheid heeft zich te laten cremeren, dan zal God daar toch niet welwillend over beschikken tijdens de opstanding uit de doden?! Daarom, aan mijn lijf geen polonaise!
☩JMJ☩
De pantheïstische Vrijmetselarij, die de crematiepraktijk ingevoerd heeft in het Westen, is het georganiseerd Paganisme dat onophoudelijk tegen het Christendom strijdt, en de praktijk bestaat dus ongetwijfeld in de context van dat Paganisme. De Vrijmetselaars verafgoden vuur als “Bel”, hetgeen synoniem is met “Baäl” en “Molok”. Dit was volgens de Kerkvaders de eerste vorm van afgoderij sinds de Zondvloed, en ontstond toen ofwel Cus, ofwel Nimrod (zijn afstammeling), de Perzen vuur deed aanbidden (Zoroastrianisme). Cus of Nimrod werd na zijn dood verafgood door de Perzen als “Bel”. Beide namen komen in Genesis voor. Nimrod was de eerste die een soort van imperiaal gezag uitoefende in Shinear, en Cus is de Bijbelse stamvader van alle Ethiopiërs. De genoemde afgod werd als een soort van ‘oppergod’ aanbeden omdat de afgoderij bij die vuuraanbidding begonnen is en van daar uit verspreid, in meerdere vormen, over de gehele bewoonde wereld. In Mekka werd die afgod ook vereerd als een ‘oppergod’, en daar zinspeelt ook het Arabisch woord “Allah” op, hetgeen een afkorting is van “Al-Illah” en “de god” betekent. In de Vrijmetselarij wordt die van origine Ethiopisch-Perzische vuuraanbidding gepraktiseerd, hetgeen zich bijvoorbeeld uit in de goddeloze verbrandingsriten van de Bohemian Grove in San Francisco, California, en dit geschiedt in de context van de maçonnieke verafgoding van de natuur, van geheel de zichtbare Schepping, als “Pan”, waar ook de hedendaagse Groene mythologie uit voortvloeit.
De werken van Mgr. Henri Delassus [La conjuration antichrétienne] en Pater Nicolas Deschamps SJ [Les sociétés secrètes et la société] spreken over het pantheïsme van de maçonnieke loges.
Kleine vergissing… Het waren de Chaldeeërs die de stichter van de vuurafgoderij onder de naam “Bel” aanbaden. De Perzen aanbaden hem onder een andere naam, maar het gaat over dezelfde persoon die, zoals dikwijls gebeurd is in het Paganisme, door de heidenen na zijn dood verafgood werd.
Een mens doet er negen maanden over om hier op aarde te komen. Dan is het wel heel tegen de natuur in om in drie kwartier of een uur ( weet niet hoelang zo’n crematie duurt ) de aarde te verlaten.
Cremeren zou anderhalf tot twee uur duren, afhankelijk van installatie, brandstoftoevoer en grootte van het lichaam.
Crematie is vele malen erger dan men hier vooorstelt, maar men wenst nu eenmaal niet de profeten te aanvaarden die het verbrandingsproces tot in de puntjes hebben beschreven.
Eric,
ik vind crematie ook vreselijk. Wil je me de Schriftplaatsen even geven van de profeten die hun bijbelse punten aan ons willen mededelen?
Beste Hendrik,
ook na het boek Openbaringen wekt God nog steeds profeten op en ik heb niet de euvele moed ze te negeren!
Crematie is inderdaad geen traditie binnen de Katholieke Kerk. Wel worden mensen in die richting geduwd, door de onmogelijkheid om in een eeuwigdurend graf begraven te worden. “Eeuwigdurend” betekent tegenwoordig niet meer dan 25 jaar en in het beste geval wordt je grafsteen daarna weggehaald. In het slechtste geval, dienen je stoffelijke resten om bermen en wandelpaden op te hogen. Niet meteen een waardig einde…
Doordat steeds minder priesters beschikbaar zijn, zijn vele families ook geneigd om zich te richten tot de crematoria die goed verzorgde uitvaarten voorzien, inclusief (burgerlijke of semi-religieuze) ceremonie en koffietafel. Waarom je doden dan nog begraven in een tijdelijk kerkhof?
in Bijbelse tijden was het verbranden van een lichaam een straf tegen God en door het lichaam te verbranden kon men niet verrijzen. crematie is niet Bijbels maar de kerk baseert zich op de tekst uit Genesis , tot stof zijt ge en tot stof zul je wederkeren!!
ik ken mensen die op een kerkhof werken , en ik kan jullie verzekeren in de meeste steden en zelfs dorpen blijf je hooguit maar 3O jaar begraven , daarna is er en opgraving waarbij en wat er nog rest wordt gewoon verbrand !!
Hmm, dat is niet de standaard procedure. Meestal worden de beenderen vergaard en elders opnieuw begraven.
Klopt Michaël, na ruimen (in NL) kan er verzameld in een ossuarium bijzetting plaatsvinden of kunnen de botten naar een knekel-put.
inderdaad de beenderen worden meestal wat men noemt geruimd en dieper begraven en sommigen worden verbrand, maar niet op het kerkhof !!
https://www.ad.nl/buitenland/geheim-ooggetuigenverslag-van-gaskamerknecht-auschwitz-ontcijferd~a3bedb37/
Nadjari schrijft ook dat hij herhaaldelijk overwoog tussen de Hongaarse Joden in de gaskamer te gaan staan, maar dat uiteindelijk niet deed. ,,Mijn wil om te (over)leven en de dood van mijn ouders en zusje te wreken (die al voor zijn komst naar Auschwitz waren vergast, red.) waren sterker.”
Beste mensen, waar spreken we over…. het verbranden van het “lichaam” of het verbranden van de “ziel”.
Het lichaam keert terug tot stof en as, zowel bij het begraven of bij het verbranden. Maak u als christen niet ongerust, als blijkt dat anderen in uw plaats beslissen ” uw kadaver” te verbranden of het bij wet opleggen dat crematie moet.
Maak u meer zorgen over uw ziel. Laten we erkennen dat we zondige mensen zijn, en laten we vol vertrouwen alles verwachten van de Barmhartige Liefde. God is Liefde. God is Medelijden. God is Waarheid. God laat een ziel nooit los zolang zij Hem niet vrijwillig verstoot.