Bisschop Gabriel Bernardo Barba (53) van Gregorio de Laferrere, Argentinië, gebruikte zijn Corpus Christihomilie op 17 juni om communie in de hand te promoten, een controversieel ‘gebruik’ dat in zijn bisdom niet bestaat en waar quasi iedereen nog de Communie op de tong ontvangt.
Barba wijst categorisch elk geloof af dat communie in de hand leidt tot profanatie vanwege vallende deeltjes. In plaats daarvan ziet hij de profanatie van het lichaam van Christus in prostitutie of armoede, waarvan hij zei dat de gelovigen er niet om geven, omdat deze dingen “niet naar wierook ruiken”.
Barba kleineert de normale ontvangst van de communie, “Communie in de hand lijkt mij een veel belangrijker en volwassen gebaar dan deze te ontvangen in de mond.” Voor hem is het toestaan van communie in de hand “een zichtbaar teken van gezonde onafhankelijkheid”. Francisco La Cigüeña de la Torre noemt dit op zijn blog een “idioot argument”.
In de landen waar communie in de hand werd geïntroduceerd zijn de profanaties aanzienlijk toegenomen en de verering voor de Eucharistie is aanzienlijk gedaald.
Triest, waar blijft de eerbied voor Christus. Hebben zij nou niets beters te doen.
Daar kunnen we dus kort in zijn: Barba is een idioot die op een geestelijk eiland leeft.
Ik heb even een foto van hem gezocht; straalt niet veel wijsheid uit. Waarschijnlijk bisschop geworden bij gebrek aan beter. Zo zijn er nog.
Al in de jaren zestig in Nederland werd het communiceren op de hand ingevoerd. Hoe was dat in België? Ging dat ook zo snel in die jaren? Wij wisten eigenlijk niet beter.
Werd de handcommunie in België ook ingevoerd in de jaren zestig? In Nederland wel.
Iedere zondag bleven enkele tientallen mensen gewoon in het portaal staan! Ik ook. De uitnodigingen van moderne kapelaan Tollenaers om binnen te komen hielpen niet. Men wist echt niet meer waar men aan toe was.
Slechts bittere wanhoop, dat was het enige dat nog groeide!
Door omstandigheden kwam ik in 1969 in Wallonie terecht waar in mijn omgeving liberalistisch socialisme overheerste en men alle vormen van godsdienst belachelijk vond. Een mentaliteit die ik nog steeds terugvind in Franse films. Bijvoorbeeld acteur Gerard Depardieu laat zich graag gebruiken om de Katholieke Kerk harstgrondig af te breken. Maar ik had in 1966 al afgehaakt vanwege de veel te moderne kapelaan Tollenaers met zijn schlagermuziek in de mis in Vlijtingen en de verderfelijke media-invloed en vooral omdat men de Latijnse H.Mis had afgeschaft: er was niets meer om zich naar te richten!!!
In Vlijtingen was er een heldhaftige dame die jarenlang mistens vijf minuten voordat de moderne mis begon, vooraan in de zijbeuk waar ook de nieuwe ingangsdeur was, op de trap voor het zijaltaar met het gezicht naar de binnenkomende mensen gericht daar stond met de beide armen hoog geheven alsof zij God smeekte. Dat maakte wel indruk. Desondanks werd alles steeds maar erger. Die nieuwe zijingang maakte het ook zeer moeilijk om nog te knielen als je binnenkwam.
Die dame was een vriendin van mijn moeder. Zij had een zoon die priester werd en dan meteen zijn priesterkleren weggooide en huwde.
De communie in de hand … dat was immers een vanzelfsprekende ontwikkeling!!! Ik herinner me dat mijn vader blij was toen men ons meedeelde dat men gerust met elkaar mocht spreken in de kerk. Mijn vader ging helemaal mee in de ‘vooruitgang’. Dat was 1978-1984 in de periode dat de kledingmode en industriele vormgeving een militair tintje kreeg.
Men bespeelde ons!
Door de communie in de hand – op zich niet verkeerd – is de kans veel groter dat de eerbied voor de communie wegebt. En zo is gebeurd. Hetzelfde met de vroegere regel voor nuchterheid vóór de communie. Hetzelfde met aanzitten aan een communiebank.
Ik vermoed dat de handcommunie wel verkeerd is. Men maakt daarbij immers een gebaar dat hetzelfde is als bij het uitreiken en ontvangen van eender welke traktatie. In tegenstelling tot de tongcommunie, waarbij zowel door de gever als door de ontvanger een uniek gebaar gesteld wordt. Alleen daarom al denk ik dat de tongcommunie de gepaste manier is om de hostie te ontvangen. Om van oneerbiedigheid, gebrek aan eucharistisch besef en misbruik nog maar te zwijgen. De handcommunie is onmiskenbaar een profanatie, daarvoor hoef je alleen maar te kijken.
Eigenlijk is het veel meer dan een profanatie. Het is een schande! Niet zozeer vanwege de (onwetende) ontvanger maar vanwege de clerus.