Nieuw boek over Paus Franciscus: “De Politieke Paus – Hoe Paus Franciscus de liberale linksen in verrukking brengt en de conservatieven in de steek laat”

Noot van de redactie van OnePeterFive: Op 2 mei 2017 verscheen een boek van de hand van George Neumayr: “De Politieke Paus – Hoe Paus Franciscus de liberale linksen in verrukking brengt en de conservatieven in de steek laat”. OnePeterFive nam contact op met hem en hij gaf ons vriendelijk een interview. We moedigen onze lezers sterk aan om George Neumayrs boek te steunen door het te kopen. Het is verkrijgbaar bij Amazon.

Maike Hickson: Wat inspireerde u ertoe om een boek te schrijven over Paus Franciscus?

George Neumayr: “Van het eerste moment dat ik hem zag, wist ik dat hij een Modernistische sloopkogel zou zijn, en hij raakte mij van in het begin als de prototypsiche “progressieve” Jezuïet. Ik wist dat het een zeer slecht teken was dat de Kerk z’n eerste Jezuïetische paus zou kiezen op het moment dat de Jezuïetenorde in z’n meest corrupte en heterodoxe toestand was. Ik wist dat het een ontnuchterend historisch pontificaat zou zijn, en vanaf het eerste moment van het pausschap van Franciscus begon ik te denken dat zijn pontificaat een goed onderwerp zou zijn voor een boek. Toen het zich ontvouwde, werd het duidelijker en duidelijker dat iemand dit consequent chaotisch pontificaat moest documenteren.”

MH: U studeerde aan de Jezuïetenuniversiteit van San Franciscus. Wat was uw eerste antwoord toen u Paus Franciscus zag en hoorde, de eerste Jezuïetische paus in de Kerkgeschiedenis?

GN: Omdat ik naar een Jezuïetenuniversiteit ben geweest, ben ik zeer vertrouwd met de gekken en bedriegers die die orde bevolken. Toen ik de paus in de eerste paar maanden van zijn pontificaat zich non-stop zag bezighouden met linkse praat, herinnerde mij dat aan al de zever die ik had gehoord als student, van gelijkaardige “progressieve” Jezuïeten. Het programma van Franciscus was zo duidelijk gericht om een politiek liberalisme te promoten, en ondertussen de doctrine af te doen als minder belangrijk; dat was de formule van een modieus en leeg Katholicisme dat ik in de Jezïetenuniversiteit van San Francisco op mijn bord kreeg.

MH: Welke benadering nam u om een evenredige karakterisering van Paus Franciscus te maken in zijn daden en woorden?

GN: Ik ging terug en keek naar zijn tijd in Buenos Aires, Argentinië en zijn vorming in de Jezuïetenorde, ik las al zijn beschikbare speechen en geschriften – toen hij een bisschop was, voordat hij paus was; ik las al de bestaande biografieën over hem; ik praatte met Latijns-Amerikaanse priesters, ik praatte met Jezuïeten, ik praatte met Vaticaanse ambtenaren, ik praatte met Katholieke activisten en Katholieke academici en canonrechtsgeleerden. Gezien de gevoeligheid van het onderwerp waren de meeste mensen enkel bereid om anoniem met mij te praten. Ik probeerde te kijken naar al de gezouten nieuwsitems die verband hielden met Bergoglio, voordat hij paus was en toen hij paus was.

MH: Wat is de belangrijkste conclusie van uw onderzoek?

GN: De onweerlegbare conclusie is dat de Katholieke Kerk onder een slechte paus lijdt en dat de kardinalen deze crisis moeten aanpakken.

MH: Hoe beschrijft u in uw boek het politieke wereldbeeld van Paus Franciscus? Op welke politieke vlakken toont hij zijn links-aanleunende neigingen?

GN: Paus Franciscus is een product van de politieke linksheid en het theologisch Modernisme. Zijn gedachtengoed werd vormgegeven door alle ketterijen en ideologieën van na de verlichting, van Marx tot Freud tot Darwin. Hij is de realisatie van het droombeeld van Kardinaal Martini van een Modernistische Kerk die zich schikt naar de ketterijen van de Verlichting. Op bijna alle intellectuele fronten is Franciscus een volgeling van de Modernistische school. Hij is een student van de Modernistische Bijbelse Geleerdheid, wat kan gezien worden in zijn dwaze interpretaties van bepaalde passages in het Evangelie: zoals te tijd toen hij het wonder van de vermenigvuldiging van de broden en de vissen als een metafoor beschreef, en niet als een mirakel. In meer dan één geval, zei hij dat het geen mirakel was, maar een les in delen: “Dit is het mirakel: eerder dan een vermenigvuldiging is het delen, geïnspireerd door geloof en gebed. Iedereen eet en er is wat over: het is het teken van Jezus, het Brood van God voor de mensheid.”

MH: Denkt u dat Paus Franciscus, in zijn meer liberale politieke verklaringen, zijn ambt als Hoofd van de Katholieke Kerk misbruikt?

GN: Ja, dit pontificaat is een onverholen voorbeeld van klerikalisme dat niet meer onder controle is. Paus Franciscus gebruikt de preekstoel van het pausschap, niet om de Leer van de Kerk te presenteren, maar om zijn persoonlijke politieke agenda de promoten.

MH: Zijn zijn politieke verklaringen in overeenstemming met de Katholieke Leer?

GN: Veel van zijn verklaringen zijn niet in lijn met de Kerkelijke Leer, zoals ik in het boek documenteer. Paus Franciscus is de slechtste leraar van het Geloof in de geschiedenis van de Katholieke Kerk. Men kan hem niet vertrouwen om een les godsdienst op basisschool-niveau te geven.

MH: Wanneer u Paus Franciscus als een meer links-aanleunende man beschrijft, kunt u ons daar bewijs voor geven? Welke Marxistische auteurs bijvoorbeeld, bewonderde hij of keurde hij goed? Welke linkse politieke figuren worden door hem bewonderd?

GN: Ik spreek hierover in het begin van het boek. Zijn mentor was Esther Ballestrino de Careaga, die een zeer fervente Communist was. Franciscus heeft erkend dat hij leraars had die Communist waren, die hem beïnvloed hebben. Ik leg uit in mijn boek dat hij ook de weduwe van Paulo Freire ontmoet heeft, de auteur van het boek “De pedagogie van de verdrukten”, welk een klassieker is van de Socialistische linksen in Latijns-Amerika.

MH: Welke praktische daden als paus tonen dat paus Franciscus actief Marxistische of revolutionaire bewegingen steunt?

GN: Ik documenteer in het boek alle bevrijdingstheologen die Paus Franciscus heeft gerehabiliteerd. Leonardo Boff staat bovenaan de lijst. Hij is een openlijk socialistische priester die het priesterschap heeft verlaten, maar die nu in een zodanig goed blaadje staat bij het Vaticaan, dat hij raadgever was voor de pauselijke encycliek Laudato Si. Hij herstelde ook de Communistische priester Miguel d’Escoto Brockmann van Nicaragua tot het priesterschap, die nog steeds in contact is met President Daniel Ortega. Die priester heeft nu zijn Communistische polemiek hervat.

MH: Hoe zou u  Paus Franciscus’ morele leer omschrijven in relatie met zijn politieke leer? Is er een parallel tussen zijn politiek en moreel liberalisme?

GN: Bergoglio betuigt eer aan het moreel relativisme en socialisme dat het centrum van het wereldwijde links vormt. Het is geen toeval dat zijn bekende uitspraken “Wie ben ik om te oordelen” en “ongelijkheid is de wortel van alle kwaad” geweest zijn. Hij is een lieveling van het wereldwijde links omdat hij veel van hun agendapunten steunt, zoals klimaatveranderingsactivisme, open grenzen en het afschaffen van levenslange gevangenisstraffen (een positie die zo links is dat zelfs de Democraten in de VS dat standpunt niet innemen). Hij is een woordvoerder voor de wapencontrole, voor een wereldregering, voor de herverdeling van rijkdom door centrale ontwerpers. De paus koppelt het gewillige inherente in liberalisme dat zowel de vorm van moreel relativisme aanneemt, als een vorm van socialisme dat deugden tentoonspreidt. Hij bevredigt de ego’s van de liberalen door hen een pontificaat te geven van het “tentoonspreiden van deugden”, zonder enig onderricht over echte deugd. Met andere woorden, liberalen willen er goed uit lijken zien, maar niet goed zijn. En een pontificaat dat politiek liberalisme combineert met moreel of doctrinair relativisme gaat akkoord met hun hedonistische politiek. Ze hebben ook graag een beetje niet-dreigende spiritualiteit in hun politiek, dewelke een Jezuïetische amateur van Latijns-Amerika hen kan geven.

MH: U spreekt in uw boek ook over de apostolische exhortatie Amoris Laetitia van Paus Franciscus. Is dit document in lijn met de Katholieke Leer, zoals het altijd werd geleerd door de Katholieke Kerk?

GN: Amoris Laetitia is één van de meest schandelijke documenten in de geschiedenis van de Kerk. Paus Franciscus heeft een duidelijke knippoog en ja-knik gegeven aan overspelers in voetnoot 329 van dat document (“In zo’n gevallen, leggen veel mensen (gescheiden en hertrouwden) die de de mogelijkheid om te leven als ‘broeders en zusters’ zoals de Kerk hen aanbiedt aanvaarden en weten, dat indien bepaalde uitingen van intimiteit ontbreken, het vaak gebeurd dat de getrouwheid in gevaar komt, en het goed van de kinderen eronder lijdt.”). In mijn boek, spreek ik over de opzettelijke dubbelzinnigheid van dat document, en dat Aartsbisschop Bruno Forte, die het klad van de Synode van de Familie in 2014 hielp schrijven, de gluiperigheid van het document had erkend, en had gezegd dat dit typisch voor een Jezuïet was; en dat Paus Franciscus zelf Forte op dat moment had verteld dat indien ze expliciet overspel zouden hebben goedgekeurd, dit een weerslag zou hebben veroorzaakt, en ze dus dit onderwerp op een meer subtiele manier in het Synodedocument moesten introduceren.”

MH: Zjin er andere gebieden in de Katholieke Leer waar u zou zeggen dat Paus Franciscus afwijkt van de orthodoxie?

GN: Paus Franciscus ondermijnt de Kerkelijke Leer over echtscheiding en daardoor de leer van veel sacramenten zoals Huwelijk, Biecht, Heilige Eucharistie, Heilige Wijding. Hij ondermijnt de sacramentele theologie van de Kerk. Ik verhaal in mijn boek veel van zijn ondermijningen van de Kerkelijke Leer, van zijn steun voor het gebruik van contraceptiva met betrekking tot het Zika virus, tot zijn religieuze onverschilligheid en zijn antinomianisme, dat een keurmerk voor zijn pontificaat is geworden. Paus Franciscus graaft regelmatig de wet onder, ten voordele van de barmhartigheid, wat in essentie de antinominiaanse ketterij is.

MH: Wat zegt u over het antwoord van de prelaten van de Kerk, in het bijzonder de kardinalen, over sommige problematische delen van Amoris Laetitia?

GN: Het antwoord is zwak geweest. Bisschop Athansius Schneider is een uitstekende uitzondering, hij heeft rechtuit gesproken over de ketterij die aan het werk is in dat document.

MH: Wat zouden de kardinalen nu moeten doen? Zijn er wegen voor de kardinalen om een paus te corrigeren?

GN: Mijn standpunt is dat de kardinalen rechtuit de paus zouden moeten confronteren op dit gebied, en het duidelijk maken aan hem dat de heterodoxe positie die hij aanhangt totaal onaanvaardbaar is. En dan, indien hij er niet in slaagt om de dubia te beantwoorden, moeten ze overgaan tot een formele correctie.

MH: Wat zijn de redenen voor de stilte van zoveel prelaten van de Kerk in het zicht van de heterodoxe leer die vanuit Rome komt?

GN: Eén reden is hun gebrek aan overtuiging, een andere reden is hun schandelijke carrièredrang, de derde reden is dat veel van de bisschoppen lafaard zijn voor de tijdsgeest, en veel van deze “conservatieven” zijn Modernisten in een trage beweging.

MH: Hoe is het mogelijk dat zo’n revolutionaire paus kon verkozen worden als hoofd van de Katholieke Kerk? Raakt u deze materie aan in uw boek?

GN: Zoals ik aanhaal in het boek, is Paus Francisucs het hoogtepunt van de Modernistische beweging die teruggaat voor meer dan honderd jaar. Het modernisme was macht aan het krijgen in de Kerk sinds de Verlichtign, en het nam in snelheid toe in de 19de eeuw, en ging in ‘overdrive’ in de 20ste eeuw, en produceerde het pontificaat van Paus Franciscus. De encycliek over het Modernisme van Paus Pius X leest bijna zoals een klinische beschrijving van het relativistische pontificaat van Franciscus. Pausen Johannes Paulus II en Benedictus XVI waren latere verkeerdsrempels op die weg, omdat ze zich realiseerden dat de “geest van Vaticanum II” schade berokkende binnen in de Kerk. Maar met Francisus nu aan het stuur, werden die verkeersdrempels volledig genegeerd, en hij streeft ernaar om de Modernistische revolutie te vervolledigen.

MH: Hoe zou u het Modernisme omschrijven, en wat is er fundamenteel mis mee?

GN: De essentie van het Modernisme is de absorbtie van modern liberalisme in het Katholicisme.

MH: Zodus, hoe zou de Kerk z’n weg terug moeten vinden naar een sterk en gezond antwoord tot gelijk welke verzwakking en ondermijning an haar leer zoals het overgeleverd werd tot ons vanaf de Apostelen?

GN: Alle hervormingen kunnen gereduceerd worden tot één hervorming: een terugkeer naar de orthodoxie en de heiligheid.

MH: U bent van de jongere Katholieke generatie, geboren in 1972. Wat is en was uw eigen antwoord tot de Katholieke Kerk toen het zich aan u presenteerde in de Novus Ordo Mis, maar ook in de catechese en in alle andere aspecten van het Katholiek leven? Wat ging er verkeerd en wat ontbreekt er?

GN: Ik behoor tot een generatie Katholieken die brood vroegen en enkel stenen kregen.

MH: Wat wilt u bereiken met uw boek, en wat zou u willen zeggen wat wij Katholieke auteurs en journalisten zouden moeten en kunnen doen in deze huidige situatie van verwarring om de gelovigen te helpen?

GN: Mijn hoop is dat een boek zoals dit zou bijdragen aan het herstel van de orthodoxie en de heiligheid in de Kerk, en ik denk dat het de plicht van journalisten is om de waarheid te spreken zonder angst of begunstiging.

Bron: One Peter Five