Rozenkransen en gebroken kruisbeelden liggen verspreid over de grond, omgegooide meubelen en rondgestrooide voorwerpen – dit was het beeld dat ons begroette toen we de voormalige pastorie binnengingen in Karemlash, een Iraakse Christelijke stad die afgelopen oktober werd bevrijd van IS.
Het huis van twee verdiepingen, dat slechts in 2012 werd voltooid, had alle indruk van een plaats die bezeten was, alsof een demon losgelaten was om er doorheen te razen. Het zicht was zinnebeeldig voor de hele stad. Karemlash was eens de thuisstad van bijna 10.000 meestal Chaldeeuwse Katholieke inwoners, maar IS drong de stad binnen en begon het in augustus 2014 te plunderen, als deel van hun offensief dat jaar. De stad was deel van een dagbezoek aan bevrijde gebieden op 18 maart, door een groep inclusief hun correspondent en werd georganiseerd door Nasarean.org, een liefdadigheidsinstelling die vervolgde Christenen helpt.
Demonische vernieling
Onze eerste stop was aan het oude Kerkhof van St. Joris, dat dateert van de 6de eeuw. IS had het ontheiligd, en liet gapende gaten achter waar graven waren geweest; gebroken grafstenen en een kist die op het gras in de open lucht lag. Een Chaldeeuwse kerkbeambte vertelde zelfs dat er een lijk werd opgegraven en dan onthoofd.
De naburige Abdij van St. Joris werd ook geplunderd, maar relatief goed behandeld, hoewel dat er niets dan puin werd achtergelaten van Dair Banat Maryam, een 13de-eeuws klooster dat verbonden is met de abdij, die ooit nog de Mongoolse invasie overleefde.
Karemlash was verlaten, behalve een paar Christelijke milities die de toegang tot de stad bewaakten en een paar inwoners die terugkeerden om wat er nog overbleef van hun bezittingen te recupereren. De stad is nu stil en de min of meer vredige atmosfeer werd occasioneel gebroken door het geluid van militaire vliegtuigen in de verte en de sporadische lichtflitsen van artilerievuur, terwijl de slag om Mosul, slechts 14 kilometer verder, z’n finale stadia inging.
Overal was er vernieling en ontheiliging. Huis na huis was zwartgeblakerd door vuur, al dan niet volledig vernield en de bezittingen van de eigenaar geroofd. Sommige eigendommen die gevuld waren met booby traps werden platgelegd door het Iraakse leger, wat delen van de stad deed lijken op waar een aardbeving plaats heeft gevonden.
Alle kerken vertoonden gelijkaardige tekenen van anti-Christelijke vernieling. IS-strijdmachten lijken hun best te hebben gedaan om de Kerk van St. Addai plat te branden, maar slaagden daar niet in. Ze hebben het kruis op het altaar vernield en er schoten op afgevuurd, wat kogelgaten in het marmer naliet. Een beeld van O.L.Vrouw werd onthoofd.
Ernstiger was de schade aangebracht aan de 19de-eeuwse Kerk van de H. Maagd Maria, waar vuur de nok heeft verbrand, en verkoolde restanten en zwartgblakerde muren achterbleven. Een gordijn vóór het heiligdom, dat eens versierd was met een kruis, was kapotgescheurd. “Overal is het kruis beschadigd, uitgehakt of kapot geschoten,” zo observeerde Vader Benedict Kiely, stichter van Nasarean.org. “We weten wie hierachter zit. Het is demonisch. Laten we het noemen wat het is: het is Satanisch. Satan haat het Kruis, en hij haat de volgers van het Kruis.”
Getuigenis van Ghazala
De stad leed bijna geen wreedheden, omdat de meeste mensen vluchtten toen IS binnendrong. Maar één persoon die niet onmiddellijk vluchtte was Ghazala, een kranige 83-jaar oude vrouw van Karemlash die we ontmoetten in Erbil. Zij had doorheen de IS-invasie geslapen en was te ziek om te vertrekken, waarbij zij en een andere oudere vrouw gedwongen werden om in de bezette stad te blijven voor 10 dagen. Ze herinnerde zich hoe ze hun pogingen weerstond om haar te bekeren tot de Islam, waarbij ze de IS-strijders haar leeftijd vertelde en zei: “Wil je me nu een Moslim maken? Je kan van me een hoer maken, me hier begraven, mij neerschieten – ik zal me nooit bekeren tot de Islam,” zo zei ze. Ze zei toen tegen de rebellen: “Zou je willen dat je moeder gedwongen werd zich te bekeren tot het Christendom?”, waarop één strijder antwoordde: “Nee.”
Toen we haar vroegen waarom ze haar niet vermoord hadden omdat ze haar niet bekeerde, zei zei: “Ik was niet bang van hen; ik was nooit bang van hen. Ze hadden wapens, geweren, alles, maar ik was niet bang, omdat God met mij is.”
De moeilijkheid van het terugkeren
Talloze andere steden delen hetzelfde lot, inclusief de naburige stad Qaraqosh, ooit de grootste Christelijke stad in Irak. We dreven snel door de nu wetteloze plaats, geregeerd door wedijverende Christelijke milities en andere groepen, en zagen daar dezelfde uitvoerige schade. Net zoals in Karemlash, werden de meeste huizen in brand gestoken in een poging door IS om te verhinderen dat Christenen zouden terugkeren.
Het vooruitzicht van bevrijding heeft veel Christelijke families hoop gegeven, maar de reikwijdte van de schade heeft hen ertoe geleidt van die hoop weer te verliezen. Zuster Ban Saaed van de eens in Mosul gevestigde Dominicaanse Zusters van de H. Catharina van Siena, vertelde dat families reeds opnieuw aan het wegtrekken waren uit Irak. “Ouders wachten totdat hun kinderen school beëindigd hebben, en dan plannen ze om naar Jordanië of Libanon te gaan. Ze hebben er zitten over denken om voorgoed het land te verlaten vanwege de schade die ze gezien hebben aan hun huizen en dorpen.” Ze zei dat Christenen graag zouden blijven, “maar ze zitten met de onzekerheid en het niet weten wat te doen.” Vooral denken ze dat hun kinderen een betere toekomst verdienen, zei zei.
Christenen in dit deel van Irak “lijden echt op dagelijkse basis, en er is ook een gigantisch mentaal lijden,” zei John Neill van het Chaldees Aartsbisdom van Erbil. “Het is genocide – 100%,” zei hij, waarbij hij verwees naar het trauma dat hij had gezien van diegenen “die hun huizen vluchtten, alles achterlieten, en waarbij IS ze dan ontheiligde en in brand stak, en de onzekerheid voor de toekomst.”
De Syrisch-Orthodoxe Metropoliet Nicodemus Sharaf omschrijft de situatie als zeer slecht, en dat ze niemand om hen heen kunnen vertrouwen. Er is groot gebrek aan veiligheid (er zijn geen ordediensten), en dit verhindert de heropbouw, de creatie van werkgelegenheid en dienstverlening. Ze voelen zich alleen en en de steek gelaten. De Christenen in Irak geloven dat President Trump hen zal helpen. Toen de verkiezingscampagne bezig was, waren alle Christenen en Yazidi’s voor hem aan het bidden, opdat hij zou winnen en daardoor de situatie voor hen zou verbeteren.
Katholieken in het Westen hebben veel te doen om te helpen volgens Vader Kiely. Ze moeten volgens hen veel meer steun bieden. Hij observeerde dat veel Iraakse Christenen voelen dat het Westen hen in de steek heeft gelaten, en kunnen niet begrijpen waarom er niet meer actief gebed is voor hun situatie, zoals wekelijkse rozenkransen voor vervolgde Christenen. De St. Paulus spreekt over het Lichaam van Christus, en dat “wanneer één lijdt, allen lijden,” en hij herinnerde de gelovigen eraan dat de Christenen van Irak en het Midden-Oosten “de bakermat van het geloof zijn” en daarom hebben alle Katholieken een verantwoordelijkheid om dat te beschermen.
Bron: NCRegister
Hoe kunnen christenen in onze landen echt steun en hulp bieden?
Kort antwoord =
Pas als we zelf en als de kerk terug zal keren naar God, dan pas zal de stroom van hulp massaal worden.
Dat mentaal en lichamelijk lijden in Irak zou met de komst van Paus Franciscus toch massaal ondersteund moeten worden? Maar, ik merk alleen maar meer en meer leegte en dood om mijn heen! Begrijpen ze hem dan niet goed? We zijn de laatste 3 jaar in de kerken niet geëvolueerd naar meer bezieldheid en barmhartigheid. Integendeel al wat Paus Franciscus met zijn Ignatius retraite ons wou leren heeft nog meer armoede onder de mensen gecreëerd, nog meer armoede in de mensen hun harten en meer leegheid en verdeeldheid in de kerken gebracht. Het bidden is extreem oppervlakkig geworden. Vele zitten voor het tabernakel of ze thuis in hun zetel zitten en ze nemen een hostie met hun vuile handen en ziel of ze een dropje krijgen van hun grootmoe. Bidden met je hart, stilte, nederigheid, kleinheid, tot bekering en berouw, waar authentieke naastenliefde uit groeit is er niet meer bij.
De vreugde, hoop en liefde is dan ook maar van korte duur.
En dat is ook heel normaal want de bron van Christus is volledig tot het niets herleidt in onze westerse kerken. Hoe kunnen zoekende nog proeven van diepte van het katholiek geloof als er niets meer van deze rijkdom dat naar de schat “Godsliefde” leidt te vinden is?
Zoeken naar God kan er dan ook niet meer bij zijn!
Je laten omvormen en volharden in het gebed, maar ook in het lijden en het kruis dragen is allang in onze kerk geen sprake meer. De liturgie, de Heilige Eucharistie en de sacramenten zijn de laatste jaren herleidt tot power-flower feestjes en liederen. En maar luid zingen van alles is O zo mooi … tot Alleluja van Leonard Cohen toe. (Terwijl dit lied een duister kantje/zware zonde gaat)
Begrijpelijk dat de christenen in Irak zich niet ondersteund voelen. Als je het kruis niet wil omarmen, kun je de zuivere liefde van God ook niet proeven en doorgeven met liefde die van Christus komt. Daarom blijft de liefde “dat werelds is” ook zo oppervlakkig en van korte duur.
Als je niet omgevormd wil worden en niet wil sterven aan jezelf – ego dat je uiteindelijk brengt tot het ware leven in Christus! M.a.w. “Ik leef niet meer maar christus leeft in mij”! Zolang dat je dat niet wil ervaren, is er ook niet veel te geven aan anderen christenen of aan mensen die lichamelijk of mentaal lijden.
Als we in het westerse kerken het lef zouden hebben om terugkeren naar God, dan zullen we een heel ander verhaal over de Irakese christenen op deze blog kunnen lezen, maar dan zouden we ook een hele andere kerk zien. Eén van vreugde, hoop, genade, één met vuur van “De Heilige Geest”, dat de ware en authentieke liefde naar je medemensen zal uitstralen!
M.a.w. Een Liefde dat van God komt!
Inderdaad zo is het. De uitgebluste en vervallen Kerk in de lage Landen moet weer nieuw leven ingeblazen worden. Echt Leven. De H. Geest. Ik kreeg afgelopen nacht een opmerkelijke droom: ik was in een kerk en stond tegen een priester te spreken die niet als dusdanig herkenbaar was (zonder boord enz), en ik zei (bezield door de H. Geest, want ik kon Hem voelen): “Gij moet uw boord weer dragen, de mensen moeten weer knielen tijdens de consecratie en ze moeten de Communie weer op de tong ontvangen.” Hij stribbelde tegen, maar ik bleef erop staan, en dat ik tevens slechts zei wat God verlangt. Als de priesters het geloof terug zullen hebben, dan volgt de rest vanzelf. De schapen volgen de herders. Als de herders op de dool zijn, dan de schapen ook; en omgekeerd: goede herders geeft goede schapen (want de goede herder leidt zijn kudde naar waar het gras groen is: de gezonde Leer en de Traditie).
Wanneer de herders geslagen zijn, dan worden de schapen inderdaad verstrooid. Wat de kleine groepen van personen kunnen doen, in wiens borst het goddelijk geloof nog brandt, is samen met gelijkgezinden een bolwerk gaan vormen, een netwerk binnen het land waarin zij vertoeven. Door het triomferend individualisme heerst er een soort van isolement temidden van die laatste getrouwen in ons land, hetgeen nu net is wat de duivel wil. Oprechte Katholieken moeten hun krachten gaan samenspannen om hier een nationaal netwerk te worden. Op die wijze kunnen zij uitgroeien tot een waarachtige drukkingsgroep, ondanks de tegenstand en het verraad van onze bisschoppen. Vanuit dergelijke sociale cohesie is het eveneens gemakkelijker om te rekruteren bij het tot nu toe onverschillig volk, en dan vooral ook bij de jeugd.
De roepkreet van de Arameeërs en de Assyriërs moet ons door het hart snijden. Komaan, broeders in Christo; wij zijn het ras van de Salische Franken, uitverkoren door de God van Sint Remigius en Sinte Clothilde om het zwaard ten dienste te stellen ter bescherming van het Christendom tegen haar wrede vijanden. Laat ons ijveren door ons gebed, maar ook door onze daden, opdat het voormalig Rijk van Charlemagne, onze vader, geregenereerd mag worden in het Kostbaar Bloed Christi. Onderling blijven praten is niet genoeg; wij moeten de handen uit de mouwen steken en onszelf wederom zichtbaarder maken in de Belgische maatschappij. In vervlogen tijden sidderden de Mohammedanen voor de naam van de Franken. Wanneer Europa uit haar doodsslaap gewekt wordt, en het kruis wederom opneemt, dan zal die reputatie hernieuwd worden. Europa apostata wordt dan opnieuw Europa crucesignata; kruisgetekend Europa.
Dan zal Maria, de Oorlogsmaagd van Lepanto, weer aan het hoofd van onze legerscharen voorgaan.
Gymmarvs, dat is waar dat oprechte katholieken de handen moeten samenspannen en ons duidelijk zichtbaar maken! Maar, het probleem is als “een oprecht katholiek” een initiatief neemt dan wordt het onmiddellijk de kop in gedrukt door bisschoppen, priesters, religieuzen of leken. Ze moeten van oprechte katholieken die met het vuur van “De Heilige Geest” de waarheid van God willen verkondigen (dat trouwens op een hele pastorale manier gebeurt) niets in onze kerken weten. Die gooien ze de kerker in, zoals ze vroeger in de middeleeuwen deden of pesten ze buiten. En steun moeten deze van anderen binnen de kerk zeker niet verwachten, die kruipen bang in hun schulp omdat ze hun plekje in het Bisdom, parochie of kerk willen bewaren, en omdat deze kerktoeristen nu eenmaal niet willen nederig buigen voor de Liefde van God en omdat ze het kruis verwerpen.
De wereldse bisschoppen en priesters willen precies in iedere hoek van de kerk en op iedere luxe kerkstoel duisternis planten en het virus is al in vele priesters en onwetende leken gepland. O.a. Bisschop Johan Bonny heeft heel wat kwaad en dood in de kerken van Antwerpen veroorzaakt. Het is triest om aan te zien hoe priesters (ook met priesterboord en soutane aan) in zijn rok kruipen. We hebben Heilige bisschoppen, priesters, religieuzen en leken nodig en die lopen er in het Belgische landschap niet rond. Anders zouden we geen bijnaam hebben “in het buitenland” van de witte martelaren.
De roepingen trekken naar het buitenland en toekomstige jonge priesters die vermijden het seminarie in België omdat ze bang zijn om ook geïndoctrineerd te worden met wereldse troep. En kun je ze het kwalijk nemen? Nee ze hebben gelijk! Want, iedere roeping dat van God komt wil zielen redden en niet vernietigen. M.a.w. de weg naar het leven leiden, niet de weg naar nog meer dood.
Ook al begrijpt de wereld waar: abortus, samenwonen, depressie, seks, verslavingen, zelfmoord en euthanasie de meerderheid van de bevolking vertegenwoordigen er niets van, en willen ze door hun onwetendheid het katholiek geloof en de kerk liever kwijt. Vooral kwijt omdat ze niet in de diepte van hun ziel willen neerdalen en over hun egoïstische levensstijl willen nadenken! En dat vraagt voor vele mensen een hele ommezwaai en verandering in hun hart en geweten. Hart en een geweten dat bij vele mensen en ook bij vele kerkbedienaars bevroren of versteend is. Dat kruis is in hun ogen te zwaar! Terwijl dat kruis zielen omvormt en zuivere liefde brengt en uiteindelijk als je volhard iedereen naar innerlijke vrijheid leidt.
Maar, het is algemeen geweten, wie zichzelf verwerpt, verwerpt ook een ander en verwerpt uiteindelijk het ware leven. Een leven dat van God komt! En in kerk en in de wereld doen ze niets liever dan mensen verwerpen en op een dood spoor brengen.
De power-flower generaties noemen dat barmhartig “pastoraal” bijstaan? Een jaar later bevinden deze verloren zielen “die naar de wolven binnen de kerk zijn gegaan”, zich in een instelling of zijn nog meer levensmoe of nog verder gezakt in hun verslavingen of foute relaties. Wat pastoraal.
En Paus Franciscus houden deze lakse bisschoppen en priesters in onze landen actief?
Is dat barmhartig van hem? Paus Franciscus sprak ooit van een schat?
Die schat van God gaat niemand op deze dwaze en lakse manier van onderrichten in de westerse kerken vinden. De twitter mentaliteit mag van mij dringend stoppen.
Onze bisschoppen en priesters willen ongetwijfeld elke heropleving van Rooms Katholicisme onder het volk in de kiem smoren, maar wij zijn leken, en de kerkelijke overheid kan ons dus niet overplaatsen, bijvoorbeeld, naar buitenlandse bisdommen om van ons af te zijn. De ongelovige bisschoppen en hun vleiers kunnen verwijfde praat verkopen op Kerknet, maar er is geen kat die dat nog leest. Het gaat erom om het bovennatuurlijk geloof te beschermen en cultiveren in onze contreien zonder het gezag van onze bisschoppen te overschrijden; dus zonder een schisma te creëren.
Een idee is het vormen van een soort van centra voor de contrarevolutie doorheen het land, die tegelijkertijd functioneren als tegenkrachten ten overstaan van de revolutionaire ideologie onder de clerus, en als thuisbasissen voor politiek verzet om het goddeloos systeem neer te halen. Men kan daar dan terecht om de hoofden bij elkander te steken om strategieën te ontwikkelen, voor mutuele ondersteuning onder oprechte Katholieken, intellectuele vorming etc. Elk centrum werkt er aan om een bibliotheek aan te leggen van Katholieke lectuur, vooral o. a. op het domein van antiliberalisme, contrarevolutie, geschiedenis vanuit Katholiek perspectief, thomisme. Maar bovenal moet de godsvrucht tot de Allerheiligste Maagd, Maria, er gecultiveerd worden.
Potentiële bekeerlingen worden in landen zoals dat van ons dikwijls ontmoedigd door het gebrek aan sociale structuren waarin zij terecht kunnen. Zoals ik al zei is dat soort van isolement exact hetgeen de duivel wil. Hij verdeelt en heerst met het wapen van het individualisme, en velen worden dan bekoord om wederom in hun nihilistische en hedonistische zeepbel te kruipen, omdat zij geen sociaal georganiseerd front vinden aan de zijde waarvan zij kunnen strijden in de maatschappij.
Katholieke Christenen moeten elkander niet geestelijk laten omkomen omdat prelaten zoals Kardinaal De Kesel en Bisschop Bonny hen geen eten willen geven.
De strijd die we te voeren hebben is vooral een geestelijke strijd. Onze wapens en ons tegenoffensief moet niet zozeer politiek en maatschappelijk zijn, maar geestelijk: rozenkrans en eucharistische aanbidding (wat er nu veel te weinig is, vandaar dat de kwade macht blijft voortwoekeren). Plaatsen van permanente aanbidding… meer gebedsgroepen… Dàt zijn de centra die we nodig hebben. Zie ook: https://cruxavespesunica.org/2017/02/13/de-kracht-van-permanente-aanbidding/.
De strijd is eerst en vooral geestelijk, maar wij mogen niet in een soort van sociaal quiëtisme vallen, waarbij wij gaan neerkijken op daden. Bij het gebed moet zich eveneens de daad voegen in alle aspecten van de samenleving, ook op politiek domein. Helaas zijn velen van onze broeders dit vergeten. Het rozenkransgebed dat de overwinning van Lepanto teweeg bracht, heeft de Christelijke legermacht niet vrijgesteld van de daden (in dit geval militair) die door dat gebed gedragen moesten worden.
Denk aan de Vendée ten tijde van de Franse omwenteling, de Pontificale Zouaven onder Generaal Delamoricière, de Kruistochten etc. Zie ook hoe politiek geëngageerd Kardinaal de Richelieu en Pater Jozef (François Leclerc du Tremblay) waren. Deze laatste bemoeide zich met de politiek met als doel een verenigd Europa tegen de macht van de Turk te richten voor de triomf van het Kruis over de wreedheid van de Mohammedanen in de Oriënt.
Katholieke Christenen moeten de contrarevolutionaire traditie van de Heilige Roomse Kerk herontdekken, in de geest van uitstekende prelaten zoals Kardinaal Pius van Poitiers. Ook waardig om op te merken is de uitspraak van Paus Sint Pius X dat het kwaad welig kan tieren doordat de goeden niet in actie schieten.
Ik wil daar nog bij voegen dat het gebrek aan Eucharistische Aanbidding en de zuivere opdracht van het Allerheiligst Misoffer mede tot het probleem van slechte herders behoort. Wij als leken kunnen de Mis niet opdragen, noch mogen wij het Lof voorgaan. Indien wij dus de Mis en het Lof willen verspreiden, dan moet eerst de mentaliteit van de clerus hervormd worden, en het is dan ook nodig dat zij druk gaan voelen, komende van de lekengelovigen, om die inwendige bekering zich te laten voltrekken in hun harten. Ik kan het alleen maar aanmoedigen om de rozenkrans te bidden (het is uiteraard van zeer groot belang), maar laat publieke indignatie jegens de goddeloze status quo in ons land er bij gevoegd worden.
“Hij heeft een ander bij de vele bewijzen gevoegd dat de Katholieke Kerk een grote school voor staatskunde is. Het was niet zonder gegronde reden dat Richelieu zijn nauwste vertrouweling en medewerker selecteerde uit de rangen van de religieuze Orden en dat hij keek richting het heiligdom voor helpers in zijn talrijke ondernemingen. Anti-clericalisme domineerde niet de politieke gedachte van zijn epoche, creërend een kloof tussen de Kerk en de Staat, als waren religie en politiek afgescheiden zaken. Donoso Cortés zegt, dat indien u elke grote politieke kwestie tot haar diepten doorzoekt, u botst op een Christelijk dogma. De ware belangen van Kerk en Staat zijn identiek. De poging om politiek of staatskunde van religie te divorceren is grotendeels verantwoordelijk voor de morele perturbatie, de sociale onrust, en de machteloosheid van Europese staatsmannen om de ernstige problemen bij de hoorns te vatten die zij geholpen hebben te creëren.” – “His Grey Eminence” van Robert Francis O’Connor.
inderdaad gebed zet God in beweging !
Daar ben ik volledig mee eens Michaël.
De strijd is vooral een geestelijke strijd en onze wapenuitrusting is de rozenkrans en eucharistische aanbidding. Maar permanente eucharistische aanbidding en gebedsgroepen oprichten probeer het maar eens in onze landen!
Degene die het nog met hun vurige hart hebben geprobeerd of al deden en die nog sterk geloven in de kracht van de stilte, rozenkrans en de eucharistische aanbidding en het woord van God hebben met de jaren doorleefd, die zijn spijtig genoeg door hoogmoedige kerkbedienaars of leken weggestuurd. Zelf weggestuurd naar het buitenland of die zijn uit pure ellende van weerstand binnen de kerk gewoon zelf vertrokken. Al eens naar de grootsteden geweest om de stilte van de kerk op te zoeken? In de meeste kerken wordt je onthaald met cassette muziek en luxe stoelen enz.. Vertoeven en knielen in de stilte om dan te bidden, mediteren en te luisteren naar de stem van God en je te laten zalven door zijn liefdevolle genade in de Eucharistische aanbidding en de Heilige Eucharistie is er niet meer bij. Waar je eucharistische aanbidding nog kan beleven krioelt het van de kerktoeristen, van luxe stoelen en van het lawaai. Dat bevestigd nog maar hoe lauw het katholiek geloof binnen onze landen is verder ontwikkeld. Ik geloof wel dat dit ooit zal stoppen, maar dat zal het door de kracht van het gebed zijn geweest door mensen die in groepen “ergens in het buitenland” nu heel intens en met heel hun hart bidden voor de christelijke martelaren in Irak en andere oorlogsgebieden, maar ook bidden voor de westerse landen die geen afbraak van kerken zien door bommen, maar wel een afbraak van zielen die veroorzaakt zijn door onwetendheid, lauwheid en lafheid van bedienaars van binnen de kerk.
En even iets anders, je websites zijn erg mooi Michaël.
De Heilige Geest is mooi in jou aan het waaien.
Ik geniet van je mooie websites die moed geven om te volharden.