De krant ‘The London Times’ berichtte dat een groep kardinalen die Paus Franciscus steunden, nu willen dat hij zijn ontslag neemt en vervangen wordt door Kardinaal Pietro Parolin, omdat ze bang zijn dat zijn hervormingen een schisma zullen veroorzaken, erger dan de Reformatie. De Times verwijst naar een verslag door Vaticaanexpert Antonio Socci, een prominente Italiaanse Katholieke journalist.
Antonio Socci zegt dat het de curiefractie van de Heilige Stoel is, die de verkiezing van Kardinaal Bergoglio steunde, uit “ongeduld met het regeren van zijn voorganger, Paus Benedictus XVI”, die nu wil dat Paus Franciscus ontslag neemt uit angst voor een op handen zijnd schisma.
“Een groot deel van de kardinalen die voor hem stemden, zijn zeer bezorgd, en de curie… die zijn verkiezing organiseerde, en hem tot nu toe heeft bijgestaan, zonder afstand te nemen van hem, broedt op het idee van een morele overreding om hem te overtuigen om op pensioen te gaan. “Het zijn zij die nu geloven dat de Paus zou moeten aftreden en die hem zouden willen vervangen door Kardinaal Pietro Parolin, de Vaticaanse Staatssecretaris,” aldus Socci. Hij gelooft dat de groep bestond uit ca 12 personen, maar het belang van de leden telt meer dan hun aantal. Vier jaar na het terugtreden van Benedictus XVI en Bergoglio’s aankomst op het toneel, is de situatie in de Katholieke Kerk explosief geworden, misschien echt op het rand van een schisma, dat zelfs nog desastreuzer zou kunnen zijn dan dat van Luther (die heden door Paus Franciscus wordt gerehabiliteerd).
De kardinalen zijn bezorgd dat de Kerk als instituut zou kunnen in stukken breken. Er zijn vele indirecte manieren waarop er druk zou kunnen worden uitgeoefend.
Een Vaticaan-expert gaf zijn beoordeling op de laatste ontwikkelingen: “Een goed aantal van de meerderheid die voor Bergoglio stemde in 2013 hebben spijt gekregen van hun beslissing, maar ik denk niet dat het plausibel is dat leden van de hiërarchie de Paus onder druk zullen zetten om ontslag te nemen. Diegenen die hem kennen weten dat het nutteloos zou zijn. Hij heeft een zeer autoritaire trek. Hij zal niet aftreden totdat hij zijn revolutionaire hervormingen heeft vervolledigd, die enorme schade berokkenen.”
Antonio Socci zegt dat de significantie van deze ontwikkeling is dat de groep die wil dat Paus Franciscus ontslag neemt, niet de “conservatieve” kardinalen zijn, die zich sinds het begin van zijn pontficaat steeds openlijk gekeerd hebben tegen zijn vernieuwingen.
Gebed tot de H. Jozef, Beschermer van de H. Kerk.
Vader, U vertrouwde Uw Verlosser toe aan de zorg van Sint Jozef. Moge, door de hulp van zijn gebed Uw Kerk haar Heer Jezus Christus blijven dienen, die leeft en heerst met U en de Heilige Geest, één God, in de eeuwen der eeuwen. Amen.
Bron: OnePeterFive
kan een paus zomaar ontslag nemen? Zijn hervormingen zorgen nu al voor onrust en een schisma is nog steeds mogelijk.Vele kardinalen worden wakker op de manier waarop deze paus functioneert. Maar kan een paus op pensioen gaan moet hij er niet aanblijven tot zijn overlijden zoals de zalige paus Johannes Paulus II ! Afwachten voor wat komen zal .
Dat is een interessante vraag. Heeft Paus Benedictus XVI ook ontslag gevraagd en gekregen?
“Op pensioen gaan” en “ontslag nemen” zijn bewoordingen die vreemd zijn aan het Pausdom. De Paus van Rome, als monarch van de Kerk, kan vanuit zijn eigen gezag, dat hij in de morele persoon van Petrus bezit, aftreden. In de meeste omstandigheden is dat echter ten zeerste af te raden. Wij zien dan ook wat voor desastreuze gevolgen het aftreden van Benedictus XVI gehad heeft voor de Kerk.
Een historisch precedent van pauselijk aftreden is Paus Sint Petrus Celestinus.
Er zijn er die denken dat Jozef Ratzinger nog steeds Paus van Rome is, zich beroepend op druk die op hem uitgeoefend werd door vijandige machten, maar dat is ongegrond. Indien er zaken geweest zijn die zijn aftreden in principe ongeldig maakten, dan is dat aftreden niettemin subsequent geldig geworden doordat noch Ratzinger zelf, noch een deel van de kardinalen, er zich achteraf publiekelijk tegen verzet hebben. Alle bisschoppen hebben Franciscus als Paus ontvangen, en dit is volgens de principes van de Katholieke theologie een onfeilbaar bewijs van de geldigheid van zijn pontificaat.
Waarom? Omdat de Godgegeven prerogatieven van onfeilbaarheid en onverwoestbaarheid de universele Kerk ervan weerhouden een vals getuigenis te geven over de identiteit van haar zichtbaar hoofd op aarde. De geldigheid van het pontificaat van Franciscus is dus wat men in de theologie een “dogmatiek feit” noemt, en moet dus met bovennatuurlijk geloof beleden worden.
Franciscus is een rampzalige Paus, maar zijn geldigheid als Opvolger van Petrus bestrijden is niet de juiste weg om zijn vernielingswerk tegen te gaan. Het goddelijk recht verschaft een provisie aan de Heilige Katholieke Kerk om zich te beschermen tegen een Paus die het gif van de ketterij in haar rangen verspreidt. Indien Franciscus op geldige wijze tot formeel ketter verklaard wordt door de Kerk, dan verliest hij zijn ambt en kan een nieuwe Paus gekozen worden. Er is echter een specifiek proces dat gevolgd moet worden, en de Prinsen van de Kerk kennen dat proces. Laten wij hen aanmoedigen om het dan ook te initiëren.
Hoe dit zal aflopen, laat zich raden door terug te kijken naar het begin:
“Denk niet dat ik vrede kom brengen op aarde, maar het zwaard… etc.” (Mat. 10, 34 e.v.)
Merk nog op dat voorafgaand aan de komst van Jezus, die tweestrijd zou brengen tussen ouders en kinderen (Mat. 10, 35), Elia zou komen om ouders en kinderen juist met elkaar te verzoenen (Maleachi 3, 24). Van Johannes de Doper had Jezus gezegd dat hij de Elia was die zou komen (Mat. 11, 14), maar toen Johannes de Doper hiernaar werd gevraagd, zei die: “Ik ben hem niet” (Joh. 1, 21). Dat Jezus een teken van tegenspraak zou worden (vgl. Luc. 2, 34) en men aan hem zou twijfelen, blijkt omgekeerd ook als Johannes de Doper op zijn beurt laat navragen of Jezus de Messias is of dat we nog een andere moeten verwachten. Jezus antwoordde hierop niet met een ondubbelzinnig ‘ja’ of ‘nee’, maar wees in plaats daarvan op zijn wonderdaden en voegde daaraan toe: “Zalig de mens die hieraan geen aanstoot neemt” (Mat. 11, 3-6). Daar moeten we het dan maar mee doen.
In 2013 heeft een Argentijn mij gezegd dat er een gerucht was in Argentinië, volgens hetwelk Bergoglio zou beweerd hebben dat hij vier jaren kreeg om alles te doen wat hij wilde doen. Of dat iets te maken heeft met het blijkbaar verlangen van Paus Franciscus’ entourage om zijn pontificaat beëindigd te zien, weet ik niet. Wel valt het op dat dit uitgerekend nu in de media verschijnt, vier jaren na zijn keuze, en dan nog wel in dezelfde maand waarin die keuze geschied is.
Behoren deze toestanden tot de drang om het Pausdom te desacraliseren tot een presidentiële functie waarvan de “termijn” slechts vier jaren duurt, zoals in de westerse benderegeringen?