Jean Raspail is niet meer. Deze grote, visionaire Franse schrijver, dichter, ethnoloog, journalist en ontdekkingsreiziger is vorige zaterdag overleden te Parijs, 94 jaar oud, nadat hem op 12 juni in het bijzijn van zijn familie de laatste sacramenten waren toebediend. Het is een van de weinige hedendaagse Franse schrijvers, die openlijk opkwam voor zijn katholiek geloof, een geloof geworteld in de Traditie en wars van alle post-conciliaire nieuwlichterij. Hij is gestorven juist nu de barbaarse aanvallen op onze identiteit, onze kultuur en onze geschiedenis met de dag heviger worden, een scenario dat hij vijftig jaren geleden voorspeld heeft in zijn beroemde werk Le Camp des Saints.
Voor hij begon te schrijven, was Jean Raspail een rusteloos reiziger en ontdekkingsreiziger. Gedurende meer dan twintig jaar doorkruist hij de meest afgelegen en nog nauwelijks bekende streken, op zoek naar volkeren die in hun bestaan bedreigd waren door de moderne levensvormen. In 1949 reist hij met een kano van Quebec tot New-Orleans, in de voetsporen van pater Marquette. Hij verblijft lange tijd op Vuurland, een van de meest onherbergzame gebieden van de planeet, op zoek naar de laatst overgebleven indianenstammen die er toen nog overleefden(1952).Hij leidt een Franse expeditie om het geheim van de Inca’s te doorgronden en verblijft een jaar lang in Japan. Het woord ras heeft voor hem geen enkele betekenis. Wat telt is de authenticiteit van de persoon, zijn stijl, zijn fierheid, de trouw aan zijn afstamming. Hij is een van de eerste milieu-beschermers en hij verdedigt met klem het recht van de volkeren om zichzelf te blijven . Doordrongen van waardebesef en zin voor schoonheid, heeft hij een afkeer voor de uitwassen van de conciliaire mis en voor de wansmakelijke kermisliedjes die er in opgevoerd worden.
Jean Raspail is bij ons minder bekend, omdat hij niet behoorde tot de club van de zelfbenoemde politiek correcte elite, die alleen zichzelf bejubelt en op subtiele manier alle anderen uitsluit. In Vlaanderen en Nederland worden deze linkse navelstaarders rijkelijk gesubsidieerd en met hun vrienden in de media, censureren zij alles wat niet in hun kraam te pas komt. Open De Standaard, de vroegere Vlaamse ” kwaliteitskrant”, verworden tot een extreem-links propagandablad, en u weet genoeg!
Ondanks de omerta opgelegd door Links, werd één van zijn werken wereldberoemd: het is de profetische roman Le Camp des Saints, verschenen in 1973 en pas in het Nederlands uitgegeven in 2015 onder de titel Het Legerkamp der Heiligen( uitgeverij Egmont) of De Ontscheping (uitgeverij De Blauwe Tijger)! Dit boek had veel eerder kunnen verschijnen, was er niet de intellectuele terreur, die uitgeverijen dwingt om bepaalde boeken niet uit te geven!
Toen de schrijver op een mooie zomeravond op het terras van zijn huis aan de Cap Fréhel in noordoost Bretagne de zonsondergang aanschouwde, zag hij ineens, als in een droom, vanuit de zee honderden verroeste schepen afkomen, volgepakt met haveloze migranten uit India. De derde wereld was op weg naar het paradijs van de blanke man.
Met als enige wapens hun massale aantallen en het medelijden dat zij opwekken, beschikken zij over sterke troeven. In de Paasnacht laat één miljoen immigranten zich op een strand van het Zuiden van Frankrijk vastlopen. Andere vloten zijn op komst. Het Westen houdt zijn adem in en wacht af. Op Paasmorgen gaat de enorme horde aan land. Wat moet de reactie zijn? Toegeven aan het medelijden en er zelf definitief aan tenondergaan ofwel krachtdadig en gewelddadig optreden en zijn beschaving redden? Dat is het dilemma. Ondertussen gaan over heel de wereld massa’s migranten op stap, om de christelijke, westerse beschaving in te palmen en te onderwerpen.
Politici, academici, media en kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders verdringen elkaar om Europa uit te verkopen aan de aanzwellende massa, een apocalyptisch schouwspel en een scenario zoals het zich nu reeds voor onze ogen afspeelt.
Het scenario van Le camp des Saints is, eerder dan verwacht, realiteit geworden, met Vlaamse politici , media en universiteiten, die bereid zijn te collaboreren en hun volk te verraden, om toch maar als politiek correct beschouwd te worden. Onze geschiedenis wordt beklad, verdacht gemaakt, herschreven, om toch maar ” Big Other” te behagen. Op de Openbare omroep wordt steeds maar dezelfde eenzijdige boodschap gepredikt en worden onophoudend fanatici opgevoerd, van Mechelen of van Ouagadougou, gekleurd of niet, die éénzelfde haat tegenover onze identiteit uitschreeuwen.
In het boek komt er ovan ok een paus voor, die de naam meekrijgt van Benedictus XVI…Jean Raspail kon toen(in 1973) niet weten dat er een echte Paus Benedictus zou verkozen worden . Hij heeft dan ook enkele jaren geleden in niet mis te verstane bewoordingen te kennen gegeven dat mocht hij het werk opnieuw schrijven, hij deze pausfiguur zeker de naam Franciscus zou geven, zo sterk lijkt Bergoglio er op : een man die het geloof in de God-mens Jezus Christus inruilt voor de Pachamama godin en eigenlijk al wat katholiek is in de vergeetput wil dumpen.
Toen Le Camp des saints in 1973 verscheen , veroorzaakte het grote opschudding. Samuel Huntington verwerkte het zelfs in zijn Botsende Beschavingen. In de loop der jaren bleek hoe enorm profetisch het scenario van de roman was en vanaf de jaren ’90 werd het een absolute bestseller. Het is inmiddels internationaal een begrip geworden.
Jean Raspail. Een groot schrijver, een profeet, een katholiek, een Fransman, die fier was op de erfenis van een groot verleden .Hij verdedigde het recht van de volkeren om zichzelf te zijn, tegen de machten van het globalisme, die onze identiteit willen vernietigen, Hij was ook gekant tegen een Kerk, die dat spel meespeelt en zichzelf daardoor overbodig maakt.
Dank U, Jean Raspail en rust in vrede!
Hoe zat dat ook alweer met die wang, de 7 werken van barmhartigheid, wat u niet wilt dat u geschiedt…, heb u naaste lief… ?
Beste Joost,
(1) “Als iemand u op de ene wang slaat, keer hem dan ook de andere toe” (Luc. 6,29)
Christus kon dit. Daarom zien we Hem als “Verenigd met de Levende God”
Maar welke mens is zoals Hem?
Als we onszelf rustig houden, zonder terug te slaan, dan staan we al heel ver!
Maar uw andere wang aanbieden? Neen, ik geloof niet dat een Katholiek dat kan. Vandaar ook de ondergang van de Kerk. Wij bevinden ons in een tijdperk met de Wetenschap als grote Machtige, en met De Kerk als “Leugenaar”. Wat we vandaag zien is in feite een Kerk, zonder paus, aan het Kruis genageld.
Ja, zonder paus, omdat Franciscus de Kerk ontvlucht door zijn streven naar één (gemeenschappelijke) “Vader”. Een Vader voor iedereen. Een Vader van Vrede. Dat lijkt prachtig, maar kan niet anders dan gruwelijk zijn in Gods ogen: “bemin uw vijanden” (Christendom) en “dood” uw vijanden (Islam) kan men niet met elkaar verenigen. Voor een Ware Christen is God een Vader van Liefde, een Vader die vergevingsgezind is, en niets anders.
De vraag is vooral: Wie staat het dichtst bij de Waarheid:
De Katholieke Kerk aan het Kruis genageld?
Of “de Wereld” die de Wetenschap verafgood?
Wetenschappers kunnen zowel gelovig als ongelovig zijn. Voor de ongelovigen onder hen bestaat de Waarheid niet, tenzij ze die zélf kunnen vinden. Maar de logica zegt dat ze daar (met hun verstand) onmogelijk in kunnen slagen. Want bij elk gevonden antwoord komen er nieuwe vragen bij. Genie Einstein: “the more I learn, the more I realize how much I don’t know”
Terwijl wetenschappers het Mystery negeren, en waanzinnig blijven zoeken naar antwoorden, stellen de kleinste kinderen de correcte vragen. Zij zijn het met gezond verstand:”Moeder, waarom leven wij? Wat doen JIJ en IK hier? Waarom is er een maan, en waarom een zon? Deze vragen onbeantwoord laten, is de Waarheid negeren, het Mysterie, Christus, Moeder Gods, God De Vader, Liefde!
(2) De 7 werken van barmachtigheid.
Een Ware Christen doet het goede in het verborgene (Doe wel en zie niet om, of… “Als u aalmoezen geeft, laat uw linkerhand niet weten wat uw rechterhand doet.” (Mt. 6:3)
Wat wij vandaag zien is net het omgekeerde, met Europa op kop! Europa zonder identiteit, beschaamd om zijn verleden:
“KIJK EENS hoe multicultureel wij zijn! Met mooie pauwpluimen goed zichtbaar. Europa als aangrekkingskracht.
Dat zien wij ook bij vele NGO’s, wereldorganisaties, etc. GOEDHEID tentoongesteld.
Eveneens het geliefkoosd thema voor Socialisten… Maar ondertussen nemen de misbruiken dramatische vormen aan.
(3) ‘Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doet dat ook een ander niet’
Inderdaad. Dat is een taal die ELKE mens zou MOETEN begrijpen, van welke godsdienst of levenshouding ook. Want… hoewel elke mens uniek is, hebben we toch één ding gemeen: Als je waardering, eerbied of respect krijgt, dan zal je dat (normaal gezien) op eenzelfde manier teruggeven.
(4) Heb uw naaste lief als uzelf:
Geen gemakkelijke opgave, zoniet onmogelijk. Moest God ons een makkelijkere (haalbare) opvave te geven, dan zouden we er met z’n allen op springen.
Dat zien we gebeuren bij vele moslims, die als kuddedieren maar al te graag de duizenden Koran-regeltjes volgen. Hoe graag willen zij toch naar de hemel van Allah gaan…
Echter, de Ware Hemel geraak je alleen maar binnen met een Zuiver Hart.
Beste Joost. Kunt u uw reactie nader verklaren?
ik denk dat Joost wil zeggen: dat iemand op je wang slaat, je je andere wang moet aanbieden, ik hoop dat Joost het ooit in praktijk brengt, erover schrijven is niet genoeg.
Dat snap ik Willy. Maar hoe hij dit in verband brengt met de publicatie van bovenstaand artikel is me vreemd.
Het lijkt erop dat Joost Duquesnoy denkt dat het een werk van barmhartigheid is om uw volk op een onomkeerbare wijze te verwoesten door volksverhuizingen binnen de poorten van West-Europa te halen. Dat is het niet, maar het Evangelie wordt in deze tijd leugenachtig vals gerepresenteerd alsof het een links-activistische gedragscode is die de hemelpoorten ontsluit voor anti-blanke, marxistische gauchards, maar vaderlandslievenden en godvrezenden naar de gehenna veroordeelt wegens overtreding der “policor”-wetten afgekondigd door de trotskistische profeten van het land van Modernië. Die voortdurende leugencampagne maakt veel slachtoffers.
De werkelijkheid is dat het Evangelie het Oorspronkelijk Rechts is, en dat de katholieke religie verbiedt om uw eigen land en stam kapot te maken. Er is een hiërarchie van prioriteiten in de naastenliefde; degenen die via bloedbanden en civiele banden dichter bij u staan hebben voorrang op het ontvangen van uw werken van barmhartigheid tegenover mensen die in dat kader verder van u verwijderd staan. Het is niet toegestaan om uw eigen volk de vernietiging in te jagen ten gunste van een vreemd volk uit een ander werelddeel.
Ik begreep de reactie van Joost ook niet.
Hij spreekt ook over de 7 werken van barmhartigheid:
De zeven werken van barmhartigheid zijn:
De hongerigen te eten geven.
De dorstigen te drinken geven.
De naakten kleden.
De vreemdelingen herbergen.
De zieken verzorgen.
De gevangenen bezoeken.
De doden begraven.
Het artikel over Jean Raspail boeide me wel. Vandaar dat ik de zoekrobot er op los liet en vond onderstaande info:
Het legerkamp der heiligen (Le camp des saints) is een apocalyptische roman uit 1973 van Jean Raspail. Het boek beschrijft hoe een massale emigratie uit de Derde Wereld naar Frankrijk leidt tot de ineenstorting van de Westerse beschaving. De titel refereert aan de Openbaring van Johannes, hoofdstuk 20, vers 9 : “En zij kwamen over de breedte van de aarde en omsingelden de legerplaats der heiligen en de geliefde stad.” Het boek werd in acht talen gepubliceerd, een eerste Nederlandse uitgave verscheen in 2015[1], een tweede in 2016 onder de titel De Ontscheping[2]. Van de Franse editie ging ongeveer een miljoen exemplaren over de toonbank.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details over de inhoud en/of de afloop van het verhaal.
In de Gangesdelta neemt een miljoen armen bezit van een vloot van honderd vrachtschepen. De immigranten varen daarop vastbesloten naar het Westen, waar ze hopen een beter leven op te bouwen. De boten stranden ten slotte aan de Azurenkust, onder het oog van een lijdzame Franse overheid. De autochtone bevolking is inmiddels grotendeels op de vlucht geslagen naar het Noorden van het land. Een kleine groep mensen, aangevoerd door de oude professor Calguès weigert zich neer te leggen bij de situatie en gaat in een hardnekkig maar uitzichtloos verzet. Na twee dagen worden ze door het leger uitgeschakeld. De Franse regering heeft ondertussen gecapituleerd voor de invasie van de Indiase gelukzoekers en hen tot het Franse grondgebied toegelaten.
In deze roman, die talrijke verwijzingen bevat naar de Apocalyps van Johannes, wordt de ondergang van Frankrijk beschreven, met name het onvermogen van de overheid en de bevolking om krachtdadig te reageren op deze weliswaar vreedzame invasie, met evenwel zware gevolgen voor de Franse samenleving. Raspail hekelt wat hij beschouwt als de blindheid van een aanzienlijk deel van de publieke opinie, met name politieke en geestelijke leiders, de media en belangengroepen, die zeer welwillend staat jegens het opnemen van migrantenpopulaties. Hij waarschuwt voor de ingrijpende en mogelijk onomkeerbare veranderingen die deze instroom met zich meebrengt voor de aard van onze beschaving. Raspail ziet zichzelf als romancier en niet als politicus, hij reikt bijgevolg geen oplossingen aan, maar wil de lezer tot nadenken aanzetten.
Boekbespreking door KNACK:
Jean Raspail over vluchtelingengolf in Europa
• 28/02/11 om 22:35
• Bijgewerkt om 22:35
• Bron : Knack
Nu de angst toeneemt dat Europa door Noord-Afrikaanse vluchtelingen wordt overspoeld, ontdekt het continent de Franse auteur Raspail die het allemaal al heeft voorspeld.
De Franse schrijver Jean Raspail is 85 jaar. In 1973 publiceerde hij de roman ‘Le camp des saints’. Een echte bestseller is dit boek nooit geweest, maar in de loop van vier decennia kende het wel een gestaag succes. Tot nog toe werden van de roman in Frankrijk een miljoen exemplaren verkocht. Zopas verscheen het boek in een nieuwe oplage.
Waarover gaat het? Een miljoen Indiërs ontvluchten de hongersnood in hun land. Met honderden schepen stranden ze op de Côte d’Azur. Ze overspoelen Frankrijk en Europa. Ze zijn niet gewelddadig en hun lot zet de Fransen aan tot medelijden en sympathie.
De schrijver van de roman, Jean Raspail, is een wereldreiziger. Uit zijn boeken blijkt een grote sympathie voor exotische volkeren en stammen. In het kamp van de racisten kun je hem niet aantreffen. Raspail heeft het altijd opgenomen voor bedreigde talen, culturen en tradities, waar dan ook ter wereld. Hij noemt zichzelf een behoudsgezinde tegenstander van massa-immigratie.
Voor de nieuwe druk van ‘Le camp des saints’ schreef Raspail een voorwoord van veertig bladzijden dat de titel ‘Big Other’ draagt. De auteur schrijft in dit voorwoord dat er nu een definitief einde komt aan de blanke wereld in Europa. De roman is vol erbarmen. Er komt een paus in voor die Benedictus XVI heet, een Braziliaan die de schatten van het Vaticaan verkoopt om de armen te helpen.
In zijn voorwoord citeert de schrijver ook de lovende brieven die de latere president François Mitterrand en diens minister van Justitie Robert Badinter schreven toen ‘Le camp des saints’ in 1973 verscheen.
In zijn voorwoord betoogt Raspail dat midden deze eeuw de meerderheid van de actieve bevolking in de Europese steden van buiten-Europese afkomst zal zijn. Een reden tot paniek is er niet. Tenslotte beschouwt Raspail zichzelf als een afstammeling van de West-Goten die vanuit de Karpaten naar het Westen trokken, in 410 Rome plunderden en de ondergang van het Romeinse rijk bewerkstelligden.
In het Nederlands verschenen van Raspail de romans ‘Wie kent de mensen nog’ (1988) en ‘Het blauwe eiland'(1990), beide bij De Prom. In totaal publiceerde de schrijver een veertigtal boeken.
Piet de Moor
(Eigenaardig genoeg, de auteur spreekt ook van de Braziliaan (Franciscus?) die de schatten van het Vaticaan verkoopt. Catharina Emmerick spreekt van De Zwarte Man, die steelt …)
Los van de diepe emotionele draaikolken om de huidige ontwikkelingen van ”ons Westen” onder eigen ogen te schouwen; om al onze maatschappelijke steunpilaren ondermijnd te zien door ”innerlijke en uiterlijke ”krachten”; is er iets veel specataculairder aan de gang.
Jean Raspail was een actieve ziel toen hij eind jaren 60, peinzend langs de Middelandse Zee wandelde, zijn ogen dromend de horizon liet innemen en in die halve wakende droomtoestand een visie ontving die hem letterlijk en fuguurlijk dooreenschudde.
Hij was getekend voor het leven. De visie liet hem niet meer los en toen begon te schrijven, schreef de pen als met een eigen wil. Hij kon niet stoppen, het vloeide uit zijn ziel. Drie jaar lang waren zijn diepste emoties en gevoelens gevangen tot hij in de Jaren 1970, zijn muizenissen kon temmen met de presentatie van zijn historisch boek: ‘’Le Camp des Saints’’.
Hij wist dat het zijn verdere leven zou bepalen en koos uiteindelijk voor een ‘’ander’’ meer ‘’humaan’’ eind van ”het boek” dan hetgeen hij vanuit zijn hart wou schrijven. Hij wou dat het Westen zich met haar en tand zou verzetten tegen de komende invasies van arme-maar anders gelovige- en ‘’gekleurde’’ zielen.
Bewust en/of onbewust om niet verketterd te worden voor de rest van zijn leven.
Er zijn meer ”visionaire profeten” (onafhankelijk van elkaar door taal, tijdstip, cultuur) geweest in Europa die verleden eeuw de huidige ondergang van EU hebben voozien, voorspeld . (waaronder een Afrikaner-boer). Hun gezamelijke gemene deler was dat ze allen heel simple burgers en diep-christelijk gelovig waren; en daar in hun dagelijkse leven konsekwent naar handelden.
Andere gemene deler is dat hun profetieen neergeschreven werden door mensen die de visioenen letterlijk vanuit hun mond hoorden en zodanig ”gepakt’ waren door hun ”geloofwaardigheid, niettenstaande dat de voorspellingen die uit de bron vernamen VOLLEDIG ongeloofwaardig waren voor huns tijdsgeest, toenmalige begrippen.
Hun verhalen werden neergeschreven in dagboeken, losse flarden die later werden teruggevonden, soms bij puur toeval. Net zoals de eerste schrijfsels van Jezus ontstonden lang nadat Jezus van de aarde was ”verdwenen” en bepaalde diepgeraakte getuigen wilden verhinderen dat Jezus bestaan en leer zou ‘’oplossen’’ in de vergetenheid.
Als iemand onder jullie zich de moeite getroost om deze vergeten profetieen op te zoeken, hun verschillende raakpunten samen te voegen, kan je niet anders dan tot een adembenemende vaststelling komen dat wat wij nu meemaken de adembenemende realisatie van hun eeuwenoude visies.
Wat Jean Raspail zo uniek maakt is dat hij een soortgelijke visie ”ontving” maar de persoonlijkheid en kunde had om deze zelf en met eigen woorden op papier te plaatsen, en dit onder de vorm van zijn meest besproken boek : ”Le Camp des Saints”.
Meer! Hij leefde onder ons gedurende ons eigen leven, fotos, videos zijn beschikbaar en tonen een uiterst merkwaardig intelectueel en diepgevoelig mens. Er zijn interviews, zelfs tt voor kort, die een een levensecht beeld geven van iemand zoals ons, van onze tijd en tijdsgeest. Niet zoals een verggelde oude foto, of vage beschrijvenin met algemen woorden zoals die andere, lang doo den begraven ‘’zieners’’.
Nu was Jean Raspail een ven die zelzame grote gerespecteerde schrijvers van de rijke Franse literatuur, en dat verhinderde een volledige vroege ”character assasination” door onze progressieve broeders en vooral zusters. (Niet dat ze niet probeerden!)
Hij betaalde toch een zware (prosionale en artistieke) prijs: is algemeen erkend dat dit dit ”boek” evenwel een latere eervolle opname en erkenning in de befaamde ‘’Academie Francaise ‘’ verhinderde. Zelfs vooraleer toen ‘’Politieke Correctheid’’ heel langzaam vorm begon te krijgen.
Een lang betoog om tot een spectaculair punt te komen: Als inderdaad -letterlijk als figuurlijk- de voledige vernietiging van het Westen ”uitkomt” zoals in de weinge samengevoegde eerdere profetieen; Hoe en Wie kan dat veklaren met logische uitleg voor Jan met de Pet en voor onze beleidsmensen??
Duidt dit uiterst merkwaardig fenomeen (maar dank zijn Rapsails boek heel tastbaar reeel) dat onze huidige nationale en geopolitiekeaard verschuivingen die we nu meemaken en beleven, al heel lang gelden en op een heel duidelijke wijze vastgelegd warden.
Dat alles wat we (eventueel zouden kunnen en willen) doen om de ”Moeder van alle Dramas” te verhinderen; in zekere zin, geen enkele zin hebben.
Dat we de volledig onmachtige toeschouwers en zelfs mede akteurs, zijn van een mondiaal toneel en universele ”script” dat heel lang geleden door een onzichtbare hand en Geest werd bepaald, en nu in deze absoluut historische tijden, op globaal 360 graden breed wereld toneel perfect wordt uitgevoerd.
Het heengaan van Jean Raspail is bijna volledig onopgemerkt voorbijgegaan. Net ”toevallig” dat heel precies, op het moment van zijn dood 13 Juni 2020, een mega Black Lives Matter-manifestatie in Parijs plaatsvond, en voor de ogen van de wereldpers op de daken van Parijs een reuzespandoek met “White Lives Matter’’ onder gebrul van de menigtes benden aan flarden werd gereten. Terzelfdertijd en wat verder in Lyon, stonden twee moslim immigranten groepen tegenover elkaar met clandestiene verworven oorlogs wapens in full display, een broederlijk onderonsje uitvochten. De ‘’oorspronkelijk blanke bewoners’’ rillend en bevend naar hun schuilplaatsen jagend.
Een van de zaken die mij opviel was dat die vergeten arme zielen-visionairs tot dezelfde vaststelling kwamen. Op hun sterfbed spraken ze hun diepste opluchting uit om wat ze hadden voorspeld niet zelf zouden moeten meemaken. En, dat ”bidden” in de te komen tijden, misschien wel het enige soelaas zouden kunnen bieden.
(Knappe geesten hier die Jean Raspail een heel passende laatste aardlijke eer en diep respect betoonden!!)