Wij weten dat het eens zo katholieke Vlaanderen op christelijk vlak een woestijn geworden is. Behalve op sommige geestelijke eilandjes, wordt het katholieke geloof nog nauwelijks overgebracht, de priesterroepingen zijn op één hand te tellen, kerken en kapellen worden ontwijd en als concertzalen(of erger) gebruikt, het discours van de bisschoppen is platvloers en gebruikt de valse woordenschat van de politiek correcte progressieven…In Franstalig België is dit enigszins anders.Vooral in Brussel, maar ook in Wallonië vindt men heel wat groepen, die uitkomen voor hun katholiek identiteit en er zijn ( in tegenstelling tot Vlaanderen) nog katholieke intellectuelen die zeer actief zijn en weigeren zich te laten marginaliseren, soms ten koste van hun reputatie en hun functie in het openbare leven, zoals Professor en filosoof Stéphane Mercier, die hardnekkig en met succes het katholieke standpunt over abortus verdedigt.
Er is ook de hele beweging, die ontstaan is rond de strijd om het behoud van de Sint-Katelijnekerk, tegen de wil van de plaatselijke kerkelijke hiërarchie in, die de kerk gewoon wou verkopen om er een markthal van te maken…Een van voorvechtsters van de strijd om deze symboolkerk is de schrijfster Véronique Hargot-Deltenre, wiens boek “ne désacralisons pas nos églises” het verhaal brengt van de mobilisatie van de buurtbewoners(gelovigen en niet-gelovigen…) rond deze actiegroep .Zij brengt ook de argumenten aan van degenen die uiteindelijk de redding van de met ontwijding bedreigde Sint-Katelijnekerk hebben mogelijk gemaakt.Dezelfde groep van gelovigen heeft ook, met een enorm doorzettingsvermogen en veel verbeelding, getracht de door aartsbisschop Leonard opgerichte Fraterniteit van de Heilige apostelen te verdedigen tegen het schandalige en achterbakse optreden van kardinaal De Kesel; zij is echter moeten zwichten voor het dictaat van de door Paus Franciscus bliksemsnel benoemde kardinaal, die heel onlangs de ontbinding van de Fraterniteit, met de officiële goedkeuring van dezelfde paus, heeft aangekondigd.En dit, terwijl het beroep ertegen voor het Tribunaal van de Apostolische signatuur nog gaande was. Dit was eerder tot nu toe nog nooit gebeurd!
Véronique Hargot-Deltenre heeft nu een nieuw boek uitgebracht:” Un miracle eucharistique à Bruxelles méconnu”, een historisch werk, dat veel onderzoek gevergd heeft en het objectieve relaas brengt van alle gebeurtenissen rond het eucharistische wonder van Brussel.Waar gaat het om?
Op 4 october 1369 worden , op aanstoken van een zekere Jonathas, een jood uit Edingen, 16 geconsacreerde hosties gestolen uit de vroegere Sint-Katelijnekerk en naar een synagoge niet ver van de huidige Sint Michielskatedraal gebracht.Daar worden zij op 10 april 1370 met dolken doorstoken en…de hosties beginnen te bloeden! Een dienster, die in het geheim christen geworden was, zag dit en was zo onder de indruk, dat zij het ging opbiechten aan de plaatselijke pastoor.Zo ging de zaak aan het rollen, juist zoals in een hedendaagse thriller.
Dit eucharistisch wonder werd, na grondig onderzoek, door de Kerk plechtig als mirakel erkend.De verhalen er rond worden uitgebeeld op de glasramen van het schip van de kathedraal en van de kapel van het Allerheiligste sacrament van het Mirakel, waar de hosties 600 jaar lang vereerd werden en veel genade en genezingen bewerkstelligden.In 1999 werd de kapel ontwijd en tot museum omgevormd.Ook in de mooie Sint- Niklaaskerk van Edingen wordt het verhaal van het mirakel op een groot glasraam uitgebeeld.Een bezoek meer dan waard…
Deze wonderbaarlijke hosties werden tot 1870 als een nationaal symbool beschouwd en werden vereerd in prachtige jaarlijkse processies, waar zowat de hele Brusselse bevolking en haar burgerlijke en kerkelijke overheden aan deelnamen.Ook pelgrims uit heel België en uit de omliggende landen reisden daarvoor speciaal naar Brussel.
De post-conciliaire generaties van bisschoppen hebben bewust deze pagina’s uit onze “heilige geschiedenis” weggegomd, zogezegd om het antisemitisme niet aan te wakkeren. Op een zeker ogenblik was er zelfs sprake van om deze prachtige historische glasramen weg te halen…Hoever kan de politieke correcte waanzin niet gaan?..
De auteur heeft met haar boek dit eucharistisch wonder en de vruchten ervan opnieuw onder de aandacht willen brengen Het is niet enkel bestemd voor degenen die interesse hebben in geschiedenis.Door de uitstraling van het Brusselse eucharistisch wonder, wil het op de eerste plaats het geloof en de eucharistische godsvrucht stimuleren en bijdragen tot de hernieuwing van het geloofsleven van de Kerk en van de priesters.
Het verval zal vermoedelijk nog doorzetten. Maar er is ook hoop zoals uit het artikel blijkt !
☩JMJ☩
Het weggommen van de geschiedenis vloeide voort uit de applicatie van Nostra Aetate van de vrijmetselaar Augustin Bea, die gestreefd had ten tijde van het Concilie voor de onderwerping van de bisschoppen aan de Judaïsche heerschappij. Nog een voorbeeld van het uitwissen van de geschiedenis is het verwijderen van Sint Simon van Trente door Paulus VI uit de publieke Heiligenverering omwille van gepretendeerde pastorale overwegingen, ofschoon hij een gecanoniseerde Heilige en Martelaar voor het Christelijk Geloof is. In werkelijkheid mogen we van de Po-Co clerus Sint Simon slechts in private atmosfeer vereren omdat de publieke cultus van een dergelijke aan Christus geconformeerde kind-martelaar, ritueel vermoord door deicidaal Juda, niet convenient uitkomt voor de agenda van de Judaïsche wereldheerschappij die de maçonnieke facties binnen de clerus dienen.
Ongetwijfeld zouden de irrationele, judeoserviele gevoelens van hypersentimentele linkie-winkies gekwetst worden indien die publieke cultus gerestaureerd zou worden in de H. Kerk, maar daar moeten we ons niets van aantrekken. Volwassen mensen mogen zich niet laten manipuleren door het infantiel gekrijs van gedegenereerden.
… Inderdaad een droevige toestand waarin de Kerk nu verkeert. We hebben inspirerende figuren nodig. Mgr. Léonard was zo iemand, maar helaas mocht hij niet lang aanblijven, en werd de kardinaalshoed hem niet gegund.
… Wat priesterroepingen betreft kan men soms vaststellen dat er in een bepaald bisdom behoorlijk wat roepingen zijn, en in een ander dan weer bijna geen. Toch een teken dat er iets kan aan gedaan worden.