Met verbazing stellen wij dikwijls vast dat diegenen die vol lof zijn over de Paus wanneer hij het opneemt voor de migranten (luister eens hoe bepaalde politieke partijen in dit land dit maar al te graag doen…), in alle talen zwijgen wanneer hij gewoon herhaalt wat de Kerk sinds altijd zegt over de verhouding man/vrouw of over de eerbied voor het menselijk leven, van zijn ontstaan tot aan zijn natuurlijke einde: in het eerste geval zijn zij bereid hem onfeilbaar te verklaren, in het tweede zijn zijn uitspraken volgens hen voor betwisting vatbaar.
Zoals het Concilie Vaticanum I het in 1870 plechtig heeft verklaard, is de Paus slechts onfeilbaar als hij “ex cathedra” een uitspraak doet inzake geloof en zeden. In de uitoefening van zijn opperste ambt, is hij als het ware de woordvoerder van de Heilige geest, maar als mens, kan hij zich vergissen. Paus Franciscus doet dapper mee aan deze verwarring; hij laat in het midden of hij nu spreekt als Paus of in eigen naam. Zo heeft hij ter gelegenheid van Kerstmis ten onrechte de vergelijking gemaakt tussen Maria en Jozef, op weg naar Bethlehem, en de uittocht van de migranten, “verplicht om hun land te verlaten”; ” zij willen stand houden tegenover de hedendaagse Herodessen, die omwille van macht en rijkdom zonder probleem het bloed van onschuldigen laten vloeien”.
Het is Jorge Mario Bergoglio zijn volste recht om die opinie uit te drukken. Deze Argentijn , zelf afstammeling van Italiaanse emigranten, is altijd al gevoelig geweest voor het probleem van de immigratie. Men kan er echter sterk aan twijfelen of de Europese immigratie naar Latijns-Amerika vergelijkbaar is met de huidige stormloop naar Europa van miljoenen migranten uit het Midden-Oosten en Afrika.
Lees ook: 25 december, de dag waarop globalisten traditioneel het Hoogfeest van Kerstmis manipuleren tot “feest van de migratie”
“Heb geen angst! Open wijd de poorten voor Christus”, heeft hij op kerstavond gezegd tijdens zijn homilie. Hij voegde eraan toe dat “Kerstmis de tijd is om de kracht van de angst om te buigen tot kracht van de naastenliefde, tot kracht voor een nieuwe creativiteit van de naastenliefde”. Het valt te betwijfelen of de Polen, die de Europese immigranten verkiezen boven die uit Afrika en het Midden-Oosten, veel begrip hebben voor het kapen van dit beroemde citaat van Johannes-Paulus II, die daarmee opriep ja te zeggen tegen Christus en te kiezen voor een christelijk leven.
Christus heeft weliswaar opgeroepen om”zijn naaste lief te hebben zoals zichzelf”, maar hij heeft zich nooit gemengd in maatschappelijke kwesties. Hij gaf integendeel de raad om “aan Caesar te geven wat aan Caesar toekomt en aan God wat aan God toekomt”. Men kan Paus Franciscus terecht verwijten deze twee domeinen bewust door elkaar te halen. Het woord van God prediken betekent niet zonder enige nuance de opname van alle migranten bepleiten en daarbij de gevolgen van een dergelijke politiek voor de plaatselijke bevolking verzwijgen.
Bij het “Zijn naaste lief te hebben als zichzelf, wordt meestal het “zichzelf” weggemoffeld. “Zichzelf liefhebben” betekent ook beschermen al wat wij zijn en wie wij zijn! Onszelf beminnen betekent dat wij ons gezin liefhebben, onze familie, ons land, ons volk, onze Vlaamse cultuur en de Europese beschaving. Dat alles wordt door Jorge Mario Bergoglio miskend en daarin dwaalt hij. Het is niet door de poorten van onze Europese landen wijd open te zetten voor de migranten omwille van economische en demografische redenen, dat wij het Evangelie volgen, ook niet door hen meer voordelen toe te kennen dan aan onze eigen behoeftige mensen. Noch door te verdoezelen dat de religie en de cultuur van een meerderheid onder hen een gigantisch probleem vormt.
De echte naastenliefde bestaat erin dringende maatregelen te nemen om vluchtelingen op menswaardige wijze op te vangen vlakbij hun land van oorsprong, zodat zij er naar kunnen terugkeren, eens de vrede teruggekeerd. De echte wijsheid en de ware naastenliefde bestaan erin dat de grootmachten ter plaatse deelnemen aan de economische en sociale heropbouw van deze landen. Zowel door Paus Franciscus als door zijn trouwe vazal De Kesel wordt het kerstgebeuren omgebogen tot een migrantengebeuren. Vele dingen worden uit hun verband gerukt. Jozef en Maria worden tot “vluchtelingen ” herschapen, terwijl zij geen vluchtelingen waren , maar zich naar de plaats begaven die hen was aangeduid om als inwoners van het toenmalige Romeinse Rijk geregistreerd te worden. Het hele heilsgebeuren wordt uit zijn context gerukt om in lijn te zijn met een scheefgetrokken actualiteit en te scoren bij een publiek wiens ideologie God vervangen heeft door de “migrant”.
Ik volg graag Paus Franciscus wanneer hij getrouw de leer van de Kerk verdedigt. Sta mij echter toe om zijn uitspreken in twijfel te trekken wanneer hij gewoon een persoonlijke politieke en maatschappelijke visie uitdrukt. Geef aan de Paus wat aan de Paus toekomt en aan Jorge Mario Bergoglio wat aan hem toekomt!
goed artikel, deze paus is niet te vertrouwen, hij gooit alles door elkaar als een hutsepot en komt dan met een soort leer die totaal onkatholiek is en in strijd met zijn voorgangers . De naastenliefde waar Jezus op doelde had niets met politiek vandoen en het is niet aan de paus om te bepalen hoeveel vluchtelingen een natie moet binnenhalen.
Er wordt veel over naastenliefde gesproken en geschreven. Dikwijls zie ik dat het begrip ‘naastenliefde’ verkeerd geïnterpreteerd wordt.
Wie is eigenlijk de naaste? Als ik hier in het artikel over de naastenliefde lees, stel ik vast dat ook hier een fout in het begrip “naastenliefde’ en ‘bemin uw naaste zoals uzelf’ is begaan.
Luk 10:36 Wat dunkt u; wie van de drie is de naaste geweest van hem, die in de handen der rovers viel?
Luk 10:37 Hij sprak: Hij, die hem barmhartigheid bewees. En Jesus zeide hem: Ga, en doe gij evenzo.
Jezus leert ons, dat de ‘naaste’ hij is die de barmhartigheid bewees.
Zodus, in dit geval van de vluchteling, is het de vluchteling die, diegene die hem opneemt, liefde moet bewijzen zoals voor zichzelf, t.t.z. hem beminnen zoals hij verlangt bemint te worden.
Bij de zin hier in het artikel: “Bij het “Zijn naaste lief te hebben als zichzelf, wordt meestal het “zichzelf” weggemoffeld.“ Zichzelf liefhebben” betekent ook beschermen al wat wij zijn en wie wij zijn! ” (Ik zeg niet dat het gezegde ‘beschermen’ hier niet juist is, integendeel)
Zodus, in dit geval is het de ‘vluchteling’ die ons ‘de naaste’ (die barmhartigheid bewees) moet liefhebben, zoals hij ‘de vluchteling’ zichzelf bemint.
Bij de zin in het artikel: “Zichzelf liefhebben” betekent ook beschermen al wat wij zijn en wie wij zijn!” is het omgedraaid en bedoeld dat wij onze goederen en waarden moeten beschermen.
Maar het woord ‘zichzelf’ in de betekenis van de ‘naastenliefde’, is hier bedoeld op de ‘sukkelaar’ die de barmhartigheid ontvangt. Dus in dit geval moet de vluchteling ons liefde bewijzen.
In de parabel Luk 10:36-37 is het de Samaritaan die de goede barmhartige is.
Een Samaritaan is diegene die in de tijd van Jezus verworpen werd door Juda, daar deze, volgens de interpretatie van de Judeërs, het ware geloof niet aanhing.
In de parabel Luk 10;36-37 spreekt Jezus over zichzelf. Hij werd door de Judeërs verworpen omwille dat Hij de waarheid predikte en deze hiervan een andere voorstelling hadden en aldus Jezus aanzagen als een ‘ongelovige’.
Wat vooraf gaat aan de parabel van de Samaritaan is dit:
Luk 10:23 Nu wendde Hij Zich tot zijn leerlingen alleen, en sprak: Zalig de ogen, die zien wat gij ziet.
Luk 10:24 Ik zeg u: Vele profeten en koningen wensten te zien wat gij ziet, en ze zagen het niet; te horen wat gij hoort, en ze hoorden het niet.
De Samaritaan dus is Jezus die de geestelijke wonden komt genezen door Zijn woorden en daden. Hij giet olie (helend middel) en wijn (voorafbeelding van Zijn Kostbaar bloed) over de wonden. De Samaritaan brengt de gewonde naar de de herberg (de Kerk), en vraagt om hem te verzorgen (onderricht, sacramenten)
Luk 10:35 De volgende dag nam hij twee tienlingen, gaf ze den waard, en zeide: Blijf voor hem zorgen; en wat ge er meer aan besteedt, zal ik u bij mijn terugkomst vergoeden.
De Samaritaan (Jezus) gaf tienlingen (de gaven van Zijn verdiensten, de Sacramenten en alle andere), aan de waard (de Kerk en haar behoeder t.t.z. de bedienaars) en beloofde als zij meer deden dan dat (bidden en offeren) om hen te vergoeden bij Zijn terugkomst.
Als men als de “naaste” wil optreden, moet men in de eerste plaats de hulpbehoevende (geestelijke hulpbehoevende) de schatten van de K. Kerk aanreiken, daar Jezus gekomen is voor de redding van de zielen, wie het ook moge zijn, zodat bij de Terugkomst van Jezus op aarde er een grote menigte aanwezig zou zijn om Hem te verwelkomen.
Al het overige zonder deze geestelijke bijstand als doel te hebben, is uit den boze.
Het is de plicht van iedere Katholiek om het geloof uit te dragen, waar het hem mogelijk is natuurlijk.
Laus tibi Christi +
Ave Maria +
Bergoglio is een Modernist. Daarom citeer ik hier uit de Nederlandse uitgave van de Catechismus van het Theologisch Modernisme (pp. 46-47), wat bij hem als past als een perfect zittend maatpak: “Als je de Modernisten beluistert kun je denken dat ze zich tegenspreken, dat ze weifelend en onzeker zijn, maar dat is allerminst het geval. Bepalend is dat ze een radicale scheiding zien tussen de twee richtingen van geloof en wetenschap. Daardoor lijkt het dat ze een gespleten persoonlijkheid hebben want soms is bij hen de ‘gelovige’ aan het woord en dan weer de ‘zuivere rationalist’, terwijl het expressies zijn van één en dezelfde persoon. Op dezelfde schizofrene manier maken zij onderscheid tussen de theologische verklaring van de H. Schrift in het kader van een pastorale benadering en zijn theologische in het kader van een wetenschappelijke methodiek, conform de vooronderstelling dat God nimmer intervenieert. Tijdens hun filosofische, historische en tekstkritische arbeid geven de Modernisten blijk van een verwaarlozing van de Katholieke leer, van hetgeen de kerkvaders hebben gezegd, alsook van de besluiten van de algemene concilies en van hetgeen het kerkelijk oppergezag (het magisterium) heeft besloten. Immers, het door hen gebruikte principe is dat de wetenschap niets uitstaande heeft met het geloof. Aldus treden zij in de voetsporen van Maarten Luther. De Modernisten ergeren zich aan de ‘hardnekkige bekrompenheid’ van de Kerk die haar leerstukken niet aan ‘de redelijke eisen van het intellect’ wil aanpassen. Na de oude theologie op de brandstapel te hebben gegooid, willen zij een nieuwe introduceren die de dwaalwegen bewandelt van een al te exclusief intellectueel standpunt.”
– Goed artikel. Dank.
– Paus Fr. heeft nog geen woord ex cathedra gezegd ; zo een uitspraak van een paus is een zeer zeldzaam gebeuren.
– Het is zeer juist dat de media de paus citeren als het in hun kraampje past, en er niets over zeggen in het andere geval.
– De paus doet zich graag voor als een sympathiek iemand die het goed voorheeft met iedereen. Maar kardinaal Müller heeft bevestigd dat er in het Vaticaan dikwijls onbehoorlijk met mensen wordt omgegaan, en dat daar een angst- en verklikkercultuur heerst. Niet echt wat een paus moet bevorderen.
– Toch zegt de paus ook goede dingen, bv. dat de mensen meer moeten biechten, en dat de kerk meer missionair moet zijn (pak vast Belgische bisschoppen …). Dan is het spijtig dat hij op andere gebieden twijfels oproept.