Populistisch is alvast niet de neoliberale Macron. Hij was helemaal niet zo populair als minister. Hij is wel door de media gehypet als de “ideale schoonzoon”, een kruising tussen Blair en Obama. De “rechtse” Le Pen en “linkse” Mélenchon zijn de twee populisten met een sociaal-economisch programma dat niet zo heel verschillend is. De katholiek Fillon is de “gaullistische” kandidaat maar is door de gevestigde orde gesaboteerd. Hamon, de kandidaat van de PS, is een sampler van populaire thema’s.
Nemen we even de 39-jarige Macron. Hij is een tijd lang minister van “Industrie, economie en digitalisering” geweest onder Hollande. Daar bedacht hij een plan voor flexibilisering “Loi Macron”. Dat heeft in de transportsector voor een omwenteling gezorgd. Je kunt nu inderdaad op luwtemomenten (bijv. ’s nachts) vrij goedkoop met de bus reizen bijv. tussen Toulouse en Rennes. De arbeidsvoorwaarden en -tijden zijn er helemaal geflexibiliseerd. Het heeft er toe geleid dat de nog flexibelere Duitse transportbedrijven ondertussen een aantal geflexibiliseerde en op de fles gegane Franse bedrijven hebben overgenomen. Met lage-loonsectorenland en buur Duitsland is de concurrentie ongenadig. Macron wil zo verder gaan, niet 500000 overheidsjobs snoeien zoals Fillon maar “enkel” 120000. Als goeie globalist heeft hij Frankrijk afgeschreven als traditionele industriële economie en mikt hij op diensten, toerisme en minijobs voor de overtolligen. Onder zijn ambstermijn zijn kroonjuwelen als Alstom, Alcatel verkocht. Braderie… Alstom aan het Amerikaanse General Electric, gespecialiseerd in het ontmantelen van bedrijven en doorverkopen van de lucratieve delen.
Plots komt hij op met een partij “En marche” na zijn aftreden als minister in 2016. Niet zo plots. Deze partij heeft acht maanden lang geen programma gehad behalve dan een presidentskandidatuur maar de lancering is goed voorbereid. In een artikel van 16 april geeft Thierry Meyssan van voltairenet de historiek. Denktanks als de Fondation Saint Simon in de jaren negentig en de Institut Montaigne in de jaren 2000 ijverden voor een “centrumkandidaat“. De PS’er Delors, de latere EU-voorzitter, heeft achter de schermen geageerd voor een eenheidskandidatuur van centrum links en centrum rechts en daarbij steun gevonden bij de katholieke centrumfiguur Bayrou. Dat vlotte niet o.a. door het verzet tegen pensioenwetten eind de jaren 90 en Montaigne heeft dan de fakkel overgenomen. Opvallend is telkens de link met de Amerikanen, de National Endowment for Democracy, een nep-NGO van de Amerikaanse Democraten, gefinancierd door hun parlement en ruim gespijsd door de CIA, dik bevriend met de Socialistische Internationale waar de Blairs op dat moment scoorden met hun “Derde Weg“. De Clintons duiken op in dit verhaal als ook Soros. Bij de Amerikanen ook prominente neocons of neoconservatieven.
Interessant is dat een deel van de neocons gerecycleerde trotskisten zijn, vaak van joodse afkomst, geboren in de VS of gevlucht naar de VS, bijv. Irving Kristol (invloedrijke publicist), Norman Podhorets, Paul Wolfowitz (invloedrijk onder Bush II). Trotskisten zullen we nog ontmoeten in de Franse verkiezingen, nl. bij Mélenchon en Hamon. Onthouden we dat trotskisten van stalinisten verschillen doordat ze “kosmopolieten” zijn zoals Stalin zei, voorstanders van globalisering en massamigratie (om daarmee een “nieuwe mens” te scheppen). Daarenboven zijn ze pro-zionistisch, d.w.z. voor een sterk Israël (Groot-Israël). De “permanente revolutie” van Trotsky is bij de neoconservatieven geworden “de permanente verovering” via destabilisering van landen, militaire en “humanitaire” interventies.
De eenheidskandidaat die die bovengenoemde Franse denktanks in 2006 vooruitschoven was Strauss-Kahn, die dan door een seksschandaal in een New Yorks hotel onderuit gehaald is. Met Macron slagen ze nu wel in hun lancering en de centrist Bayrou is er weer bij om Macron als “centrumkandidaat” zijn steun te betuigen.
Nu we het over “links” en “rechts” hebben, houden we beter voor ogen wat die begrippen inhouden. De filosoof Soral onderscheidt “sociaal links” (vakbonders enz.) en “humanitair links” of neoprogressief, daarnaast “ethisch rechts” en “zakelijk rechts” of neoconservatief. Je kunt die twee neo’s even goed benoemen als nepprogressieven en nepconservatieven.
Ze zijn immers allebei neoliberaal en globalistisch maar de enen gebruiken meer humanitaire argumenten (deelgroepen zoals LGTB, antiracisme, antiseksisme..) en de anderen zakelijke argumenten (een assertieve of agressieve Westerse aanwezigheid in de wereld). Maar in praktijk spelen ze leentjebuur bij mekaar. Bij een militaire interventie worden altijd ook humanitaire argumenten gebruikt enz., bijv. de vrouwenrechten in Libië…
Het is duidelijk dat Macron een stroman is van de pro-Amerikaanse denktanken, de globalisten, de Amerikaanse neocons en pro-zionisten, Bilderberg (waar hij zich al in 2014 gepresenteerd heeft zoals onze Herman Van Rompuy zich daar gepresenteerd heeft voor zijn Europese functie in november 2009).
De neoliberale kandidaat aan de rechterzijde is Fillon. Hij wil 500000 overheidsjobs snoeien, de al uitgeholde 35-urige werkweek schrappen enz. Vreemd is dat hij door de gevestigde orde zo gesaboteerd is. Dat is niet louter aan de chronische ruzies in zijn kamp te wijten. Via het satirische blad “Le Canard Enchainé” is verleden jaar gelekt dat zijn vrouw en kinderen een tijd lang fictieve jobs in de ministeries hebben uitgeoefend. Van zijn vrouw gaat dat al terug tot 1998. Meer dan tien jaar geleden heeft “Le Canard Enchainé” daar al over bericht. Verleden jaar is het schandaal weer uit de archieven gehaald en aangevuld met de kinderen. Het is moreel erg laakbaar wat hij gedaan heeft maar er is nog niet bewezen dat het toen illegaal was. Waarom jaagt de gevestigde orde op hem via “Le Canard“?
Hij is zeker neoliberaal genoeg en is ook niet echt anti-EU. Is hij nog te nationalistisch in zijn discours? Is het onvergeeflijk dat hij toenadering met Rusland zoekt en inmenging in Syrië wil stopzetten? Hij kent het lot van de Syrische christenen. Het wordt hem ook aangerekend dat hij niet de voor de presidentskandidaten in Frankrijk obligate knieval doet voor de pro-joodse en pro-islamitische lobby, nl. de CRIF en de CCIF respectievelijk. Fillon is wat Syrië betreft heel verschillend van Juppé, medekandidaat bij de voorverkiezingen in zijn partij. Juppé had in 2011 met Erdogan een plan besproken over de opdeling van Syrië tijdens de daar geplande “Arabische Lente“.
Hamon dan. Hij haalde het in de PS-voorverkiezingen onverwacht van eerste minister Valls. Ruim twee miljoen Fransen brachten daar hun stem uit. Zijn programma is een sampling, enkele zaken zijn op het eerste gezicht sympathiek maar hij zegt niet het minst waar hij het geld vandaan zal halen. De “linkse” Mélenchon zegt dat wel, nl. met een zware fortuinbelasting. Hamon is voor de erkenning van chronisch vermoeidheidssyndroom als beroepsziekte, een universeel basisinkomen, behoud en verankering van de 35 uren, legalisering van cannabis. Hij gaat er van uit dat een aanzienlijk deel van de “actieve” bevolking in een gedesindustrialiseerd land niet meer aan de bak komt behalve voor een minijob af en toe. Een universeel basisinkomen dus. Mensen die vrij komen, zouden aangemoedigd kunnen worden om zinvol engagement te ontwikkelen, een spirituele dimensie in het leven te vinden. Maar daar is in onze geestelijk lege wereld geen aandacht voor. Het leven is al hard genoeg. Maak dat ze een minimum kunnen consumeren en wat recreatieve pot roken. En verder is er nog “brood en spelen” van tv en tablet. Zo zullen de overtollige massa’s niet morren. Maar wie gaat dat betalen? Hamon voorziet geen zware nieuwe belastingen. De werkende bevolking zal het wel betalen via sociale-zekerheidsbijdragen, niet de grote genoteerde bedrijven van de CAC-40 die vele vrijstellingen genieten. Hamon deed ook de knieval voor de moslim en joodse lobby’s. Hij is voor de Franse “laicité” (de staat als neutraal, als een lekenstaat) maar dan heel “inclusief“. Trappes, 35 km van Parijs, is zijn “fief”.
Hij is de meest moslim-vriendelijke kandidaat, ze noemen hem zelfs “Bilal”. Wat zegt Hamon over communautarisme? In een heel aantal buurten is de sharia in praktijk al ingevoerd. Buurtwachten verbieden alcohol en weigeren vrouwen de toegang tot cafés, dragen hen op zich meer verhullend te kleden. Hamon antwoordt dat administratieve controleurs dat moeten nagaan zoals controleurs ook de kwaliteit van het vlees, de hygiëne in restaurants nagaan.
Mélenchon is 65, hij heeft een Trotskistische periode gekend, is dan Mittérandist geweest en heeft in de jaren 90 ermee gebroken. In 1992 geloofde hij nog dat het met Europa de goede kant uitging met het Verdrag van Maastricht. Maar ja, het waren andere tijden dan nu. Het EU-project leek de wind in de zeilen te hebben. In 1992 stemden de Zwitsers ei zo na om toe te treden tot de EU. Nu is er in Zwitserland geen 15% meer voorstander… Nu heeft Macron zichzelf opnieuw uitgevonden en ontpopt tot een linkse nationalist en populist. Trotskisten zijn meesters in het zich opnieuw uitvinden maar blijven ze in wezen niet globalisten en voorstanders van het maken van de nieuwe mens door massamigratie? Zijn programma heeft gelijkenissen met Hamon maar is meer doordacht en voorziet ook middelen (fortuinbelasting). Hij is kordaat gekant tegenover “communautarisme” en toegevingen (bijv. hijab in de openbare school). Hij deed niet de ultieme knieval tegenover de lobby’s CRIF en CCIF. Hij is kritisch tegenover de EU en de Duitse dominantie maar voorziet niet meteen een referendum zoals Le Pen maar sluit het niet uit. Als Le Pen EN Mélenchon naar de tweede ronde gaan, dan beleven de EU en de beurzen een nachtmerrie. Twee populisten!
Le Pen heeft een vrijwel foutloos parcours gereden. De “Canard” heeft haar aangepakt over het gebruik van parlementaire omkadering (medewerkers en middelen) in het Europees Parlement voor binnenlandse Franse doelen. Dat is een zwakke beschuldiging want vrijwel elke fractie daar gebruikt de vrij riante omkadering ook voor nationale doelen. Ze hebben haar proberen te pakken op een recente uitspraak over de deportatie van Franse joden in de Vélodrome d’ Hiver op 16 juli 1942.
Een journalist verbonden met de joodse lobby vroeg of onder haar presidentschap Frankrijk daarvoor zijn excuses zou aanbieden. Ze zei daarop dat de deportatie een zaak was van het Vichy-régime, een satellietstaat van Nazi-Duitsland. De pers heeft die uitspraak direct uit zijn verband gehaald. Wat Le Pen zei, was het officiële standpunt van De Gaulle en alle Franse presidenten tot Chirac, nl. het Vichy-régime was onwettig, de wettige Franse regering was in ballingschap in Londen. De wettige Franse regering of kortweg “Frankrijk” zelf heeft de deportatie niet beslist. Je kunt spreken over een morele schuld zoals de Chinezen misschien ook mede schuldig zijn aan de massamoorden van Mao doordat ze hem aan de macht hebben laten komen. Maar dat zijn morele veralgemeningen die geen aarde aan de dijk brengen.
Voor de Amerikaanse conservatieven is het wennen. Ze vergelijken Le Pen met “alternatief rechts” maar moeten constateren dat haar economisch-sociaal programma absoluut niet libertair is zoals bij de Tea Party, met minimale staat, afschaffing van Obama Care, beperking van milieucontroles. Haar sociaal-economisch programma is dat van links en het centrum van de jaren 50 en 60, het sluit aan bij de Conseil National de Résistance van 1943 met de grondlegging van de sociale staat en staatsinmenging in de banken- en energiesector en enkele andere strategische sectoren (militair, vliegtuigbouw).
De hele heisa van de pers over “uiterst links” (Mélenchon) en “uiterst rechts” (Le Pen) en “centrum links” (Macron) is pure woordenkramerij. Macron is absoluut niet een centrum kandidaat maar een rabiate neoliberaal en globalist. Als Mélenchon naar de tweede ronde gaat en Le Pen niet, zouden de meeste aanhangers van Le Pen liever voor Mélenchon stemmen dan voor de “perfecte schoonzoon” Macron.
Een boeiende strijd met tragische gebeurtenissen zoals het neerschieten van politieagenten vrijdagnacht en de vage dreiging van aanslagen op kandidaten. Frankrijk op een keerpunt? Of “Plus cela change, plus cela reste la même chose“? Laten we hopen op een positieve wending.
De nieuwe aanslag in Frankrijk in hoofdstad Parijs bewijst maar één ding aan een laks beleid in Frankrijk heeft men meer dan genoeg !
Ik vind dat hoe langer, hoe meer politieke onderwerpen de bovenhand halen op religieuze. Als wij de Heilige Paus Pius X aanschouwen kunnen we dit lezen:
“De nieuwverkozen paus kwam uit een eenvoudig Noord-Italiaans plattelandsgezin. Zijn ouders hadden zijn priesterstudie bij elkaar geschraapt. Langzaamaan groeiden zijn verantwoordelijkheden binnen de Rooms-Katholieke Kerk. Hij viel op door eenvoudig, oprecht en goedmoedig gedrag. Als priester, bisschop en patriarch nam hij nooit politieke standpunten in, maar richtte zich op Eucharistische zaken en zijn taak als zielenherder. Hierdoor was hij een outsider tijdens het problematische conclaaf van 1903. ‘Men’ wilde geen ‘politieke’ kandidaat op de troon van Petrus. Sarto was de perfecte oplossing: ongebonden, van eenvoudige komaf en politiek onwetend. Hij nam de naam Pius X aan. “Omdat de pausen van deze eeuw onder dezelfde naam zoveel geleden hebben”. Het tekent zijn beleid. De Eucharistie, de Sacramenten en het zielenheil stonden centraal bij deze paus. Hij zou de eerste heiligverklaarde paus worden in de laatste vierhonderd jaar pauselijke geschiedenis. Qua politiek en algemeen maatschappelijk denken, stond Pius X met beide benen nog in de 19e eeuw.”
Politiek in de Rooms Katholieke Kerk is uit den boze en is niet Gods werk maar werk van mensen. “Als de bouwer het huis bouwt zonder de Bouwmeester, bouwt hij tevergeefs.”