Wij schetsen u de volgende situatie aan de hand van een getuigenis, gegeven door Dhr. Dibo Habbabé, PHD. kandidaat in Oosterse Filologie en Godsdienstwetenschappen aan de K.U.L.
Zie hier de huidige actualiteit, namelijk de crisis van migranten in Europa. Deze crisis is het gevolg van een onophoudelijke oorlog die reeds vijf jaar in Syrië duurt. Over deze problematiek spreken betekent ook spreken over geopolitiek. De situatie die ons echter het meest bezig houdt is deze vanuit een christelijk perspectief.
Zonder veel details, ligt de oorzaak van de migrantencrisis in Turkije , Navo – lid en kandidaat voor lidmaatschap in de Europese Unie.
Turkije is immers de doorgang van tienduizenden Jiadisten en terroristen die naar Syrië gaan om deze islamitische troepen te gaan vervoegen. Een aanzienlijk aantal van die strijders komt helaas uit Europa!! Daarom is Dhr. Dibo zeer bezorgd om de radicalisering van onze jeugd in België en andere Europese landen. Turkije is eveneens de doorgang voor illegale wapenhandel die naar de Islamitische Staat en Al-Qaida gaan. Ook is Turkije de doorgang voor de meest clandestiene migranten die Griekenland via de Turkse kusten bereiken. Uiteraard is er dus ook een identieke omgekeerde richting.
De oorlog in het Nabije – Oosten is niet iets dat ver weg gebeurt, maar dat de toekomst van Europa zelf raakt én verder zal raken.
De oorlog, het conflict, het geweld én vooral de haat zijn helaas de alledaagse werkelijkheden voor mensen die in het Midden -Oosten leven. Deze lijdende regio heeft vooral nood aan vrede. Opkomen voor deze vrede is niet enkel weggelegd voor de lokale overheid maar wordt ook bepaald door de internationale spelers. Waar blijft de moed van de internationale gemeenschap om bv grondtroepen in te zetten? Moeten wij hieruit besluiten dat zij die opkomen voor de vrede met te weinig zijn, en of de moed én durf niet hebben om in te grijpen?
Wat er zich heden afspeelt is een stijgend bloed vergieten en een enorme stijging van het aantal martelaren. “In een aantal landen worden Christenen vernederd, vervolgd, vermoord omdat zij een kruisje dragen of een bijbel bij zich hebben! Hun moordenaars vragen niet of zij katholiek, orthodox , luthers of anglikaans zijn” Dit zei Paus Franciscus in augustus 2014 over de vervolging van de Oosterse Christenen. Daarenboven worden zij ook niet toegelaten tot de openbare examens van de Staat of openbare instellingen!
Geschiedkundigen durven reeds spreken over een verdwijning , verschuiving van de christelijke gemeenschappen in het Nabije – Oosten. Dit zou zeer jammerlijk zijn voor het Christendom zelf én voor het menselijk erfgoed, gezien onze wortels daar liggen. Herinneren wij ons de eerste Christenen in de geschiedenis, de directe opvolgers van de apostelen van Christus. In Antiochië, de oudste stad van Syrië werden de discipelen ” Christenen” genoemd; ( Hand; van de apostelen, hst 11: vers 26)
De geschiedschrijver Flavius vermeldt in zijn tekst: “Qui appelantur Christiani” Zij noemden zich Christenen. De eerste apostolische zetel werd door de H. Petrus te Antiochië gevestigd. Het zijn deze gemeenschappen die via de eerste missionarissen de blijde boodschap in de wereld gebracht hebben, uiteraard dus ook bij ons in Europa. Zo zijn er de Syrische Kerken met een Aramese traditie, de Byzantijnse Kerken met een Griekse traditie, Verder nog de Koptische en de Maronitische Kerken.
Maron was een christelijke Syrische kluizenaar. De Koptische kerken ontstonden na de concilies van Efese in 431 en Chalcedon in 451. De benaming Kopt is een verbastering van het Griekse woord Aegyptos, wat Egypte betekent. Dus al deze kerken dragen een heel oud en rijk erfgoed. Wij kunnen zeggen dat de Christenen in het Midden-Oosten dé pioniers waren van onderwijs, cultuur en moderniteit!
De christelijke kerken in het Oosten zijn geleidelijk tot een minderheid gekropen in een land van islamitische overheersing; Drie elementen komen hier aan bod: de vervolging, de demografie en de emigratie. Het is dus in deze bakermat van christendom dat de Christenen zelf nu kleine minderheden geworden zijn en vanwege hun geloof vervolgd worden door de islam die zich verdraagzaam en tolerant noemt, tot wanneer zij de democratische meerderheid hebben. Het mooiste voorbeeld is Turkije dat onlangs nog de pers haalde met opsluiting van journalisten. Dit gebeurt dus nu nog in de 21ste eeuw na Christus, in het tijdperk van mensenrechten. Wij vermelden het bloedbad in Irak en Syrië; het is echter niet de eerste keer dat deze gemeenschappen vervolgd worden o.w.v. hun geloof in Christus; wij geven enkele voorbeelden:
– 100. 000 christenen van Mosoel en Christenen uit de provincie Ninive in Noord-Irak werden verjaagd. Vrouwen werden verkracht, mannen afgeslacht, kerken vernield. De meeste van deze Christenen wonen in tenten, kerken, zalen of in parken in het Irakese Koerdistan. Het Belgisch episcopaat heeft er vorig jaar een bezoek gebracht.
– In Syrië waren er nog tot in 2011( jaar van het begin van de oorlog of revolutie?)twee miljoen Christenen die gelijkwaardig met andere burgers konden leven. Volgens betrouwbare bronnen, zijn er nu reeds 50 % gevlucht. Sommigen zijn gevlucht naar aan grenzende landen:Libanon, Jordanië, Turkije en Egypte! Anderen zijn erin geslaagd Europa te bereiken. In 2015 waren er reeds 8 kerken verwoest meestal door anti -Assad strijders. Vandaag zijn er bijna 130 kerken verwoest, dus 50 meer, tientallen priesters worden er gemarteld en sinds april 2013 zijn twee orthodoxe aartsbisschoppen , Mgr. Ibrahim en Mgr. Yazji ontvoerd. Tot op heden weten wij niet waar ze zijn en of zij nog in leven zijn!
De Aramese kerk van de martelaren van Raqqa, een zeer belangrijk heiligdom voor de Christenen, is op dit ogenblik omgebouwd tot een moskee. Hierover rept de Westerse pers geen woord! Misschien zijn onze media niet op de hoogte?
In Jeruzalem waren er in 1940 nog bijna 40 % Christenen. Zij maken nu slechts 5% uit van de bevolking. Het komt hierop neer dat men het christendom in het H. Land wil beperken tot enkele toeristische plaatsen, waar pelgrims mogen komen.
Libanon is het enige Arabische land waar Christenen een rol spelen die in de grondwet is vastgelegd. de President van de Republiek moet christen zijn, maar sinds 2014 is er geen president. Het Libanees parlement dat uit de helft christenen en uit de helft moslims bestaat, kan geen nieuwe president kiezen. Christenen maakten in 1960 nog 60% van de bevolking uit; vandaag nog 35%. Libanese christenen blijven hun land verlaten vanwege de onbekende en onzekere toestand die over het ganse land heerst. Neem daarbij de blijvende spanningen en de oorlogstoestand tussen Israël en Hezbollah.
De dag dat de christenen gaan verdwijnen in het Midden -Oosten komt snel dicht bij! Dit dalend aantal moet ons toch tot nadenken zetten!
In deze verschrikkelijke context hebben wij dringend vrede nodig; maar vrede vraagt tolerantie die wederkerig moet zijn. Gezien de situatie in het Midden -Oosten met haar verschillende religieuze en ethnische gemeenschappen dringt zich de vraag op ” hoe kunnen zij in vrede leven; dezelfde vraag duikt ook telkens weer elders op….Israël….In het Midden -Oosten is er het groete opstakel tussen soennieten en sjieten.
Wat is de positie van Europa? Dhr. Bernard Coulie, voormalig Rector aan de U.C.L vatte het als volgt samen in zijn toespraak tot het Belgisch parlement in december 2014: “Europa zelf, de Europese Unie is niet in staat om zijn eigen christelijk erfgoed te erkennen. In feite is Europa objectief gezien niet meer christelijk. Maar dit zet de Europese Unie in een zwakke positie in haar omgang met de christenen in het Midden- oosten. Dit verschilt fundamenteel met Rusland, dit land trekt politiek gezien heel handig de kaart van zijn christelijke identiteit om zijn interventie in de zuidelijke kaukasus en het Midden-Oosten te rechtvaardigen.”
Wij moeten toegeven en besluiten dat de katholieke Kerken in Europa, ondanks hun eigen fouten, nu slachtoffer zijn van hun eigen goedheid, in het verleden door Christus als voorbeeld gesteld, en vandaag omwille van die ene waarheid intern vervolgd wordt. Wat wij ten zeerste vreemd vinden als christelijke vluchtelingen is, dat priesters onderdak geven in sommige katholieke kerken aan onze islamitische broeders, maar dat geen enkele moskee open staat voor islamitische vluchtelingen en dat wij ook niets horen van de moslim executieve.
Een recente verklaring van paus Franciscus luidt als volgt ” Wij delen het verlangen naar vrede en stabiliteit in de regio en de wens om conflicten op te lossen door middel van dialoog en door verzoening en politieke betrokkenheid te bevorderen. Tegelijkertijd willen wij de grootst mogelijke steun verlenen aan de christelijke gemeenschap om hun aanwezigheid in de regio te ondersteunen. Wij kunnen ons niet neerleggen bij de gedachte dat het Oosten zonder Christenen zou zijn, waar zij al twee duizend jaar van betekenis waren voor de naam van Jezus… Het is zeer dringend ons tot het uiterste in te spannen voor de christenen in Irak en Syrië”
De vraag voor ieder van ons : ” wat kunnen wij voor de gemeenschap in het Midden- Oosten doen?”
Naast onze gebeden hebben de mensen materiële steun nodig. Iedereen kan kennis maken met het werk voor het Oosten, dit werk zorgt voor Christenen in Syrië, Irak , Libanon, Jordanië, Israël en Palestina en Egypte. Werk voor het Oosten heeft een drie maandelijks tijdschrift. Dit geeft een weergave over de actualiteit en geeft projecten weer die zeker onze steun verdienen.
Laten wij hier elk één steentje bijdragen.
Recente reacties